Na televisiva Esther Estévez recae a lectura do pregón na décimo sexta edición da Feira do Viño de Monterrei. “Non, vergoña non creo que pase, pero dende logo que é unha responsabilidade grande”, subliña.
Que pensa cando llo propoñen?
Púxenme moi contenta, o feito de que che chamen do teu pobo para dar un pregón é o maior regalo que che poden facer, pero á vez sabes que tes que preparalo ben. Desde logo que é unha felicidade. Todo vai saír ben.
Que lle di a Feira do Viño de Monterrei?
Dime festa familiar, amigos, verán, calor, Ourense.
Teno a punto xa?
Propuxéronmo a metade de xullo e si, está case rematado, queda só o último retoque. Quero falar dende o papel dunha veciña que ten relación co viño, xa que case todos os que nacemos en Verín temos un contacto coa vendima. Dende pequena vin á miña familia vendimiar, aínda que non o fixese dunha forma profesional.
Canto lle ocupa? Xa o ten titulado?
Vai ser o segundo pregón que dou, o outro foi na Festa dá Dorna en Ribeira, por amizade. Non o titulei, pero redactei un texto. Vou ler para non ter que improvisar. Ocupa dúas páxinas, non é moi longo. Estamos na época das redes sociais e a xente o que quere é catar os viños canto antes. Do que se trata é de que quede contenta, cada cousa que me propoño procuro que salga o mellor posible, o agarimo da xente pesa moito.
Cal é a súa relación co viño?
Gústame o viño, máis o branco, aínda que non lle fago noxos a nada. A miña relación? Non son unha experta, teño a relación que calquera outra verinesa, boa. O feito de ser unha cara coñecida axuda, pero en Verín coñecémonos todos. Aínda que si é verdade que agora me coñecen máis.
É isto máis difícil que calquera programa do “Dígocho Eu”?
Na tele estou máis curtida, todo vai máis rápido, como con carrerilla. O pregón é outra cousa, aínda que o feito de ser de Verín facilítao moito.
A tele cambioulle a vida?
Ao principio pensaba que non ía ser así, máis que nada porque o bum do “Dígocho Eu” tivo lugar durante a pandemia. Cando a deixamos atrás atrás si que notei cando saía de festa que me recoñecía moita xente. Pero para nada deixei de facer unha vida normal, a xente trátame moi ben, é moi respectuosa.
Recibirá máis miradas…
Sí, míranme moito máis, e prefiro á xente que se achega a falarme que á que che sinala e cuchichea.
O éxito do “Dígocho Eu” é…
Demos no cravo non sabemos moi ben como, basta que o busques e non che sae. Simpatía? Home, a xente di ‘que salgada esa moza’. Non sei, vai co meu carácter, só tento transmitir proximidade e sobre todo que non o sei todo. Son unha galega máis, non son unha profesora.
