O figurante presidente do Goberno e presidente á súa vez do PP, Mariano Rajoy, é un dignatario de cartón pedra, un mero brazo executor dunhas políticas nas que non ostenta condición de autor.......
Pouco ecuánime sería aquel pai de familia que decidise reprender aos seus fillos polos males que outros causaran. Pois aínda que resulte incrible esta lamentable actitude é a práctica que o presidente do Goberno está a utilizar contra a maioría social, contra unha masa cidadá que non tendo arte nin parte na hecatombe que sofre o país, inexplicablemente imponlles o pago dunha factura por danos e prexuízos causados.
Curiosa distribución de cargas cando simultaneamente exime de culpa aos auténticos artífices da desfeita, a esa alianza de intocables que amparados nunha singular patente de corso, impunemente, fan recaer na sociedade as consecuencias das súas perversidades. Agravante conformidade de quen en exercicio das súas funcións tería obrigado botarlles encima o estricto peso da lei.
A precedente introdución, sería unha censura apropiada para espertar sensibilidades sempre que Rajoy e os membros do seu Executivo fosen persoas con arraigamento democrático e tivesen asumido por firmes os seus contraídos electorais, pero está visto que para esta xente a política non é sinónimo de integridade senón un recurso para alcanzar os seus reaccionarios obxectivos, e por tanto son insensibles a toda crítica, manténdose dispostos a reprimir canto movemento de masas perturbe a consecución da súa finalidade ideolóxica, que non é outra, que a posta en práctica do neoliberalismo mais intransixente, non só na súa vertente económica senón tamén na negación dos dereitos sociais.
Inútil traxectoria cuxo único resultado lles conducirá á ingobernabilidade e á perda absoluta da estabilidade política que recomenda a situación.
Esta actitude ten mais censura se cadra, ao contrastar que a través de simulacros estratéxicos estes nostálxicos mantiveron oculta a súa finalidade durante os comicios, coa nociva intención de practicar o furtivismo electoral, e a través do engano, alcanzar a maioría folgada que lles facilitase levar a termo os seus escondidos propósitos.
No entanto, para tomar encontro coa realidade, débese precisar que o noso figurante presidente do Goberno e presidente á súa vez do PP, Mariano Rajoy, é un dignatario de cartón pedra, un mero brazo executor dunhas políticas nas que non ostenta condición de autor, por canto foron tramadas polo núcleo duro conservador desde o seu laboratorio ideolóxico FAES, o think tank do PP, unha fundación privada sen ánimo de lucro que teoricamente traballa no ámbito das ideas e as propostas políticas, pero que na práctica é a verdadeira xefatura do goberno con Aznar á fronte.
Personaxe, que sen pasar polas urnas exerce de principal executivo e máximo mandatario na sombra, co obxectivo concreto de impor estritamente as decisións programadas polos poderes financeiros e a xerarquía ultraconservadora. Toda unha manifestación indicativa da ruta pola que teñen de transitar as cuestións políticas e as económicas, e cuxo mensaxe subliminar non é outro distinto que a volta a tempos pretéritos
Á marxe da intromisión en facultades impropias, o incongruente neste alarde de poder, é, que tras a prepotencia do cidadán Aznar , despístase un historial pouco exemplarizante que deixa en evidencia a súa integridade política, a pesar do seu empeño narcisista en proclamarse como un 'prohombre' aos ollos da sociedade. Resultando toda unha mostra de indecencia, ver a este redentor de males alleos adxudicar penitencia de austeridade a torto e a dereito, mentres a súa fundación FAES, ingresa vía subvenciones públicas 9283 euros diarios desde a súa constitución no 2003; excedido importe que acumulado na temporalidade, pechará o exercicio do 2012 cunha cifra superior aos 30 millóns de euros.
Pero quen agora instalado na súa arrogancia característica, tenta asiduamente dar leccións de bo goberno, é o mesmo que en primeira instancia, coas súas ocorrencias, creou a burbulla inmobiliaria a través da modificación que o seu Goberno impuxo ás entidades financeiras para facilitar o cambio de tipos fixos a variables. Extremo este que derivou nunha 'orxía de crédito', unha ilusión narcotizante interrompida polo espertador da realidade. Dando orixe a unha crise, que se mire por onde se queira, ten neste precursor o seu máximo responsable.
Por se iso fose pouco, este firme defensor da austeridade e os recortes autoexclúese do marco de repercusión. E así, mentres o común dos mortais ve afectado seus intereses; os seus, ademais de disparatados, mantéñense invariables como é o caso da súa pensión vitalicia de 80000 euros, a prestación de 200000 euros que percibe da eléctrica Endesa, ou a retribución dos 133000 euros de News Corporation, e outras suculentas remuneracións.
Por tanto debe entenderse que esta persoa non alberga talante moral para instruír austeridade nos demais, e moito menos para impor un modelo neoliberal, que en se mesmo é o freo que impide dar resposta aos principais problemas que veñen afectando á nosa sociedade.
A todos os lectores, Bo Nadal e Feliz Ano 2013
Curiosa distribución de cargas cando simultaneamente exime de culpa aos auténticos artífices da desfeita, a esa alianza de intocables que amparados nunha singular patente de corso, impunemente, fan recaer na sociedade as consecuencias das súas perversidades. Agravante conformidade de quen en exercicio das súas funcións tería obrigado botarlles encima o estricto peso da lei.
A precedente introdución, sería unha censura apropiada para espertar sensibilidades sempre que Rajoy e os membros do seu Executivo fosen persoas con arraigamento democrático e tivesen asumido por firmes os seus contraídos electorais, pero está visto que para esta xente a política non é sinónimo de integridade senón un recurso para alcanzar os seus reaccionarios obxectivos, e por tanto son insensibles a toda crítica, manténdose dispostos a reprimir canto movemento de masas perturbe a consecución da súa finalidade ideolóxica, que non é outra, que a posta en práctica do neoliberalismo mais intransixente, non só na súa vertente económica senón tamén na negación dos dereitos sociais.
Inútil traxectoria cuxo único resultado lles conducirá á ingobernabilidade e á perda absoluta da estabilidade política que recomenda a situación.
Esta actitude ten mais censura se cadra, ao contrastar que a través de simulacros estratéxicos estes nostálxicos mantiveron oculta a súa finalidade durante os comicios, coa nociva intención de practicar o furtivismo electoral, e a través do engano, alcanzar a maioría folgada que lles facilitase levar a termo os seus escondidos propósitos.
No entanto, para tomar encontro coa realidade, débese precisar que o noso figurante presidente do Goberno e presidente á súa vez do PP, Mariano Rajoy, é un dignatario de cartón pedra, un mero brazo executor dunhas políticas nas que non ostenta condición de autor, por canto foron tramadas polo núcleo duro conservador desde o seu laboratorio ideolóxico FAES, o think tank do PP, unha fundación privada sen ánimo de lucro que teoricamente traballa no ámbito das ideas e as propostas políticas, pero que na práctica é a verdadeira xefatura do goberno con Aznar á fronte.
Personaxe, que sen pasar polas urnas exerce de principal executivo e máximo mandatario na sombra, co obxectivo concreto de impor estritamente as decisións programadas polos poderes financeiros e a xerarquía ultraconservadora. Toda unha manifestación indicativa da ruta pola que teñen de transitar as cuestións políticas e as económicas, e cuxo mensaxe subliminar non é outro distinto que a volta a tempos pretéritos
Á marxe da intromisión en facultades impropias, o incongruente neste alarde de poder, é, que tras a prepotencia do cidadán Aznar , despístase un historial pouco exemplarizante que deixa en evidencia a súa integridade política, a pesar do seu empeño narcisista en proclamarse como un 'prohombre' aos ollos da sociedade. Resultando toda unha mostra de indecencia, ver a este redentor de males alleos adxudicar penitencia de austeridade a torto e a dereito, mentres a súa fundación FAES, ingresa vía subvenciones públicas 9283 euros diarios desde a súa constitución no 2003; excedido importe que acumulado na temporalidade, pechará o exercicio do 2012 cunha cifra superior aos 30 millóns de euros.
Pero quen agora instalado na súa arrogancia característica, tenta asiduamente dar leccións de bo goberno, é o mesmo que en primeira instancia, coas súas ocorrencias, creou a burbulla inmobiliaria a través da modificación que o seu Goberno impuxo ás entidades financeiras para facilitar o cambio de tipos fixos a variables. Extremo este que derivou nunha 'orxía de crédito', unha ilusión narcotizante interrompida polo espertador da realidade. Dando orixe a unha crise, que se mire por onde se queira, ten neste precursor o seu máximo responsable.
Por se iso fose pouco, este firme defensor da austeridade e os recortes autoexclúese do marco de repercusión. E así, mentres o común dos mortais ve afectado seus intereses; os seus, ademais de disparatados, mantéñense invariables como é o caso da súa pensión vitalicia de 80000 euros, a prestación de 200000 euros que percibe da eléctrica Endesa, ou a retribución dos 133000 euros de News Corporation, e outras suculentas remuneracións.
Por tanto debe entenderse que esta persoa non alberga talante moral para instruír austeridade nos demais, e moito menos para impor un modelo neoliberal, que en se mesmo é o freo que impide dar resposta aos principais problemas que veñen afectando á nosa sociedade.
A todos os lectores, Bo Nadal e Feliz Ano 2013
