Non é de estrañar, que a fidelidade nos grandes partidos esborrállese en plena campaña electoral, que os electores frustrados abandonen a habitual tendencia polo bipartidismo, apostando alternativamente por outras formacións políticas mais combativas e preocupadas polo cotián.
A crise e a influencia das súas medidas de reaxuste son o principal problema que nos golpea, o factor de impulso do desmantelamento da nosa estrutura produtiva, e asemade, o testemuño do descomunal desemprego que padece a nosa comunidade, cuxa esperanza de recuperación, canto menos, antóllase incerta.
A pesar de tan difícil expectativa, o que programaticamente debese ser obxectivo destacado na oferta electoral das forzas concorrentes aos comicios do 21-O, o certo é, que aínda sendo o paro o asunto de maior preocupación dos electores, e por tanto, cando a loita contra o desemprego tería de configurarse como un obxectivo primordial, as dúas forzas políticas responsables da situación (PSOE e PP), lonxe de aceptar esta clamorosa demanda social asumindo a premisa de achegar solucións de urxencia, nunha inaudita afinidade estratéxica coinciden en empantanar a cuestión, evitando así o desafío de afrontar remedios a tan grave conflito.
En razón a estas pautas de comportamento, non é de estrañar, que a fidelidade nos grandes partidos esborrállese en plena campaña electoral, que os electores frustrados abandonen a habitual tendencia polo bipartidismo, apostando alternativamente por outras formacións políticas mais combativas e preocupadas polo cotián; por organizacións de maior solvencia democrática dirixidas por representantes mais sensibles, por candidatos decididos a pór remedio aos inconvenientes que neste delicado momento histórico padece a gran maioría da sociedade civil.
Esa que non outra vai ser a translación electoral dominante, a circulación oposta á tendenciosidad demoscópica, a esas enquisas que agraciados sectores da mass media prodigan coa única intención de influír electoralmente, a prol de quen, politicamente desde o poder público, favoreceulles outorgando un trato vantaxoso de preferencia aos seus intereses comerciais.
Ao parecer as formacións políticas maioritarias negan recoñecer o seu desfasamento coa realidade, e na súa conquista de réditos electorais seguen utilizando a fascinación para influír tendencia nas masas crédulas, sen asumir que co absurdo das súas prácticas aplicadas nos gobernos de alternancia, foron dilapidando todo dominio de influencia.
Agora é a crúa realidade quen impón o voto de conciencia, relegando a mercadotecnia a un plano accesorio. As técnicas utilizadas psicoloxicamente para a venda do substancial político como produto de consumo masivo, estreláronse contra o anacronismo da simulación democrática para dar regreso ao espírito crítico. Novo escenario, onde por engano electoral continuado, os factores de persuasión, xa non se logran co exercicio da palabra, si esta, non vén apoiada da fiabilidade dos feitos, é dicir, desatouse un ultimato contra as prácticas de engano que até a temporalidade do inmediato sustentaron a fraude electoral.
O desencadenamento desta reacción critica, desemboca na desconfianza que a maioría social mantén cara ás grandes forzas políticas estatais como consecuencia da súa perda de lexitimidade democrática. Cuxa repercusión palpable deixa ao descuberto o dominio dos privilexios propios sobre o interese xeral, a negación dos dereitos fundamentais dos cidadáns, do mesmo xeito que o respaldo ás políticas regresivas causantes da destrución de empresas e o desbordamento do paro, e por extensión, a defensa da economía especulativa en detrimento de a economía real, e como broche, a escandalosa implicación como parte activa nos continuos casos de corrupción política.
É evidente pois, que o sector maioritario da clase política está en decadencia, e que o seu rescate, irremediablemente precisa dun revulsivo de rexeneración de confianza.
No entanto, como electores temos de estar alerta e non sucumbir á tentación involucionista que rodea a frustración de todo momento crítico. O antídoto á indignación pasa por osixenar o estado de dereito botando man da excepción que confirma a regra, para así, operar en consecuencia. Decantando o apoio por aquelas organizacións políticas, por aqueles dirixentes que no marco de este contaxio de deslealdade colectiva, foron quen de manter a súa integridade, demostrando con iso que a pesar do descrédito social da clase política, existe unha minoría honesta na que confiar.
Por tanto temos de refugar a abstención como remedio. O 21-O, somos obrigados a participar nos comicios promovendo unha renovación representativa, a través dunha aposta colectiva en defensa da transformación do actual modelo político e a súa suplencia por unha proposta alternativa que priorice o social ante o financeiro. Sendo conscientes que a elección dos artífices do novo ciclo ten de ser oposta á que deu orixe aos autores do desastre. O cambio é irremediable, pois non debemos ignorar que en gran medida, a crise reside na imaxe e actitude que proxecta a clase política.
A pesar de tan difícil expectativa, o que programaticamente debese ser obxectivo destacado na oferta electoral das forzas concorrentes aos comicios do 21-O, o certo é, que aínda sendo o paro o asunto de maior preocupación dos electores, e por tanto, cando a loita contra o desemprego tería de configurarse como un obxectivo primordial, as dúas forzas políticas responsables da situación (PSOE e PP), lonxe de aceptar esta clamorosa demanda social asumindo a premisa de achegar solucións de urxencia, nunha inaudita afinidade estratéxica coinciden en empantanar a cuestión, evitando así o desafío de afrontar remedios a tan grave conflito.
En razón a estas pautas de comportamento, non é de estrañar, que a fidelidade nos grandes partidos esborrállese en plena campaña electoral, que os electores frustrados abandonen a habitual tendencia polo bipartidismo, apostando alternativamente por outras formacións políticas mais combativas e preocupadas polo cotián; por organizacións de maior solvencia democrática dirixidas por representantes mais sensibles, por candidatos decididos a pór remedio aos inconvenientes que neste delicado momento histórico padece a gran maioría da sociedade civil.
Esa que non outra vai ser a translación electoral dominante, a circulación oposta á tendenciosidad demoscópica, a esas enquisas que agraciados sectores da mass media prodigan coa única intención de influír electoralmente, a prol de quen, politicamente desde o poder público, favoreceulles outorgando un trato vantaxoso de preferencia aos seus intereses comerciais.
Ao parecer as formacións políticas maioritarias negan recoñecer o seu desfasamento coa realidade, e na súa conquista de réditos electorais seguen utilizando a fascinación para influír tendencia nas masas crédulas, sen asumir que co absurdo das súas prácticas aplicadas nos gobernos de alternancia, foron dilapidando todo dominio de influencia.
Agora é a crúa realidade quen impón o voto de conciencia, relegando a mercadotecnia a un plano accesorio. As técnicas utilizadas psicoloxicamente para a venda do substancial político como produto de consumo masivo, estreláronse contra o anacronismo da simulación democrática para dar regreso ao espírito crítico. Novo escenario, onde por engano electoral continuado, os factores de persuasión, xa non se logran co exercicio da palabra, si esta, non vén apoiada da fiabilidade dos feitos, é dicir, desatouse un ultimato contra as prácticas de engano que até a temporalidade do inmediato sustentaron a fraude electoral.
O desencadenamento desta reacción critica, desemboca na desconfianza que a maioría social mantén cara ás grandes forzas políticas estatais como consecuencia da súa perda de lexitimidade democrática. Cuxa repercusión palpable deixa ao descuberto o dominio dos privilexios propios sobre o interese xeral, a negación dos dereitos fundamentais dos cidadáns, do mesmo xeito que o respaldo ás políticas regresivas causantes da destrución de empresas e o desbordamento do paro, e por extensión, a defensa da economía especulativa en detrimento de a economía real, e como broche, a escandalosa implicación como parte activa nos continuos casos de corrupción política.
É evidente pois, que o sector maioritario da clase política está en decadencia, e que o seu rescate, irremediablemente precisa dun revulsivo de rexeneración de confianza.
No entanto, como electores temos de estar alerta e non sucumbir á tentación involucionista que rodea a frustración de todo momento crítico. O antídoto á indignación pasa por osixenar o estado de dereito botando man da excepción que confirma a regra, para así, operar en consecuencia. Decantando o apoio por aquelas organizacións políticas, por aqueles dirixentes que no marco de este contaxio de deslealdade colectiva, foron quen de manter a súa integridade, demostrando con iso que a pesar do descrédito social da clase política, existe unha minoría honesta na que confiar.
Por tanto temos de refugar a abstención como remedio. O 21-O, somos obrigados a participar nos comicios promovendo unha renovación representativa, a través dunha aposta colectiva en defensa da transformación do actual modelo político e a súa suplencia por unha proposta alternativa que priorice o social ante o financeiro. Sendo conscientes que a elección dos artífices do novo ciclo ten de ser oposta á que deu orixe aos autores do desastre. O cambio é irremediable, pois non debemos ignorar que en gran medida, a crise reside na imaxe e actitude que proxecta a clase política.
