Para desterrar a corrupción da vida política hai que erradicar de orixe as decisións fundadas na discrecionalidad e suxeitarse estritamente a medidas cimentadas en criterios obxectivos á marxe do imperativo político.
No sector público o ordenamento xurídico en materia de contratación, de ser o referente formal que tería que garantir os principios de igualdade, transparencia e concorrencia nas relacións contractuais entre entes públicos e contratistas, a pesar do meritorio espírito da súa finalidade, a realidade dos procedementos para nada é reflexo do seu contido normativo.
Así, lonxe de que súa aplicación satisfaga o propósito dos obxectivos, pola influencia negativa da mala praxe dos axentes interventores, afiánzase unha tendencia extraviada que desvía do seu contexto toda eficacia, para propagarse como mancha de aceite que converte a súa aplicación nunha práctica esvaradía, nunha situación apropiada para que flúan os casos de corrupción coa implicación de autoridades e servidores públicos.
Abundante dinámica, que esta vez en forma de trama corrupta repite sucesión escénica en Galicia, en burlona coincidencia coas eleccións á comunidade autónoma. Eventualidade que convida a meditar ao votante e preguntarse, se na súa toma de decisión, acertará en acreditar o distingo existente entre a honorabilidade dun candidato e a desvergoña dun corrupto; ou talvez a concluír, que tales reparos forman parte do imprevisto, e que por conseguinte son factores que como elector ha de asumir con cargo ao risco e ventura da sempre imperfecta democracia.
É evidente que neste país non perdemos ocasión en afianzarnos no negativismo; sendo significativo, que desde a instauración democrática os escándalos por corrupción manteñen unha gráfica en permanente ascenso, é dicir, cada día son máis quen practican estas actividades delituosas.
Tendencia crecente a pesar da mudanza de signo contrario que afectou ás actividades xestoras que prodigaron a súa turbia proliferación, como resultan ser o urbanismo e as transferencias ou subvencións de recursos públicos, que a tempo presente, por esa alteración das súas dinámicas, sufriron unha diminución na influencia do seu arrastre impúdico.
Podendo afirmarse por tanto, que na actualidade, a contratación pública é o único soporte consustancial á existencia de corruptelas e corrupción de maior escala, incluíndo na súa composición o conxunto de modalidades e tipolxías, ben sexan obras, servizos ou subministracións, e iso é así, a pesar do recorte xeneral no cómputo de investimentos resoltos por medio da contratación das administracións públicas.
Hase de afirmar con total contundencia que todos os casos de corrupción sen excepción algunha, prodúcense como consecuencia da flexibilidade que outorga a disciplina legal, ao admitir que as resolucións contractuais se adopten acorde a decisións dependentes da vontade política, sen necesidade de cinguirse a determinacións baseadas expresamente en métodos de ecuanimidade normativa. Habendo de referir que non é a falta de regra o detonante da causa, que si, a infracción da mesma.
Por tanto, para desterrar a corrupción da vida política hai que erradicar de orixe as decisións fundadas na discrecionalidad e suxeitarse estritamente a medidas cimentadas en criterios obxectivos á marxe do imperativo político, excluíndo igualmente a arbitrariedade propiciada polas intervencións técnico - administrativas de acompañamento. Resultando incuestionable que a solución pasa por instaurar modelos taxados, reforzados con mecanismos de fiscalización; sistemas que impidan outorgar licitacións a través de métodos de simulación, onde o imperativo político imponse ao rigor da norma.
Sendo igualmente necesario, limitar ao estritamente imprescindible a utilización abusiva dos procedementos negociados sen publicidade, figura que contra toda disposición legal, actualmente, tomou condición de aplicación extensiva.
A través deste procedemento a administración se reserva a selección dos concursantes por medio de invitación empresarial, coa curiosa coincidencia, de que na maioría dos casos exclúese ás empresas de radicación xenuína, para favorecer a participación de descoñecidas mercantís foráneas. Estraña operativa que creba o principio de igualdade de trato, abrindo un espazo para a adxudicación á marxe da necesaria obxectividade o que supón manter unha porta comodamente aberta á corrupción.
Agora ben, sendo innegable que o fin principal que persegue a corrupción é o enriquecemento ilícito, non haberá de obviarse que de maneira instrumental, tal práctica adoita tapar un transfondo relacionado con este fin, tal é, a utilización deste infame sistema como método, para seguir prorrogando a opacidade de financiamento das organizacións políticas.
Recóndita manobra que non se destapa con sobredose de amnesia, nin tampouco con insinuacións críticas contra a xudicatura, senón aumentando o mecanismo de alerta e a profundización inspectora ao obxecto de destapar implicacións e facer caer todo o peso da lei sobre os culpables, pois de non apartar aos corruptos da política, dificilmente frearase a perda de confianza no sistema e nos seus representantes.
Así, lonxe de que súa aplicación satisfaga o propósito dos obxectivos, pola influencia negativa da mala praxe dos axentes interventores, afiánzase unha tendencia extraviada que desvía do seu contexto toda eficacia, para propagarse como mancha de aceite que converte a súa aplicación nunha práctica esvaradía, nunha situación apropiada para que flúan os casos de corrupción coa implicación de autoridades e servidores públicos.
Abundante dinámica, que esta vez en forma de trama corrupta repite sucesión escénica en Galicia, en burlona coincidencia coas eleccións á comunidade autónoma. Eventualidade que convida a meditar ao votante e preguntarse, se na súa toma de decisión, acertará en acreditar o distingo existente entre a honorabilidade dun candidato e a desvergoña dun corrupto; ou talvez a concluír, que tales reparos forman parte do imprevisto, e que por conseguinte son factores que como elector ha de asumir con cargo ao risco e ventura da sempre imperfecta democracia.
É evidente que neste país non perdemos ocasión en afianzarnos no negativismo; sendo significativo, que desde a instauración democrática os escándalos por corrupción manteñen unha gráfica en permanente ascenso, é dicir, cada día son máis quen practican estas actividades delituosas.
Tendencia crecente a pesar da mudanza de signo contrario que afectou ás actividades xestoras que prodigaron a súa turbia proliferación, como resultan ser o urbanismo e as transferencias ou subvencións de recursos públicos, que a tempo presente, por esa alteración das súas dinámicas, sufriron unha diminución na influencia do seu arrastre impúdico.
Podendo afirmarse por tanto, que na actualidade, a contratación pública é o único soporte consustancial á existencia de corruptelas e corrupción de maior escala, incluíndo na súa composición o conxunto de modalidades e tipolxías, ben sexan obras, servizos ou subministracións, e iso é así, a pesar do recorte xeneral no cómputo de investimentos resoltos por medio da contratación das administracións públicas.
Hase de afirmar con total contundencia que todos os casos de corrupción sen excepción algunha, prodúcense como consecuencia da flexibilidade que outorga a disciplina legal, ao admitir que as resolucións contractuais se adopten acorde a decisións dependentes da vontade política, sen necesidade de cinguirse a determinacións baseadas expresamente en métodos de ecuanimidade normativa. Habendo de referir que non é a falta de regra o detonante da causa, que si, a infracción da mesma.
Por tanto, para desterrar a corrupción da vida política hai que erradicar de orixe as decisións fundadas na discrecionalidad e suxeitarse estritamente a medidas cimentadas en criterios obxectivos á marxe do imperativo político, excluíndo igualmente a arbitrariedade propiciada polas intervencións técnico - administrativas de acompañamento. Resultando incuestionable que a solución pasa por instaurar modelos taxados, reforzados con mecanismos de fiscalización; sistemas que impidan outorgar licitacións a través de métodos de simulación, onde o imperativo político imponse ao rigor da norma.
Sendo igualmente necesario, limitar ao estritamente imprescindible a utilización abusiva dos procedementos negociados sen publicidade, figura que contra toda disposición legal, actualmente, tomou condición de aplicación extensiva.
A través deste procedemento a administración se reserva a selección dos concursantes por medio de invitación empresarial, coa curiosa coincidencia, de que na maioría dos casos exclúese ás empresas de radicación xenuína, para favorecer a participación de descoñecidas mercantís foráneas. Estraña operativa que creba o principio de igualdade de trato, abrindo un espazo para a adxudicación á marxe da necesaria obxectividade o que supón manter unha porta comodamente aberta á corrupción.
Agora ben, sendo innegable que o fin principal que persegue a corrupción é o enriquecemento ilícito, non haberá de obviarse que de maneira instrumental, tal práctica adoita tapar un transfondo relacionado con este fin, tal é, a utilización deste infame sistema como método, para seguir prorrogando a opacidade de financiamento das organizacións políticas.
Recóndita manobra que non se destapa con sobredose de amnesia, nin tampouco con insinuacións críticas contra a xudicatura, senón aumentando o mecanismo de alerta e a profundización inspectora ao obxecto de destapar implicacións e facer caer todo o peso da lei sobre os culpables, pois de non apartar aos corruptos da política, dificilmente frearase a perda de confianza no sistema e nos seus representantes.
