O grave do asunto é, que tras ese dogma de austeridade que os promotores 'populares' venden como receitario infalible da reactivación económica, escóndese a maior das mentiras imaxinables.
Se un ano atrás España era o epicentro da crise do euro, doce meses despois o sismógrafo financeiro detecta signos de empeoramento, por canto, en termos reais o crédito esborrállase un 6%, e tal oscilación é indicativa que lonxe de recuperar a estabilidade acentúase a sísmica da recesión. Noutras palabras imos de mal a peor.
Ao parecer as receitas neoliberais do PP non forneceron o efecto que auguraban; máis ben todo o contrario. Así, cando nove meses atrás o ministro De Guindos, sinalaba que coa reforma do sistema financeiro o crédito fluiría en utilidade das familias e as empresas, agora, co paso do tempo, a evidencia destapa a verdadeira realidade deixando ao descuberto xusto o contrario, tal é, que o crédito ademais de non recuperarse afúndese, e con iso abúrase o retroceso do financiamento.
Resulta unha obviedade, pero hase de afirmar que cando o crédito non circula a actividade produtiva paralízase, á vez que se estanca a xeración de riqueza facendo inviable toda iniciativa de reactivación como consecuencia da prórroga do bucle deficitario.
En primeiro termo a causa desta situación extrema, vén influída polas incoherentes políticas de contención e a delirante austeridade aplicada polo Goberno conservador; polos adversos recortes , polo inadecuado e desigual incremento do esforzo fiscal, engadindo a iso, a contracción no investimento público. En síntese, o fracaso débese á aplicación dunhas medidas de axuste de contido altamente paralizante.
No entanto, parecendo completa tal conclusión, o asunto é moito máis complexo e enredado, debendo asumirse que a cúpula política do Estado con Rajoy á fronte, por mais aparencia que tenten proxectar, o certo é que non teñen atribuída condición executiva para planificar libremente a política económica do país. Os actuais membros do goberno asumen por único labor exercer de ' aperta roscas' ás ordes impostas polo Banco Central como disciplinado capataz e subordinado axente ao mandato do Bundesbank, quen sen dúbida cuestionable, é o verdadeiro executivo e auténtico 'xefe de taller' nesta contorna atípica onde as desigualdades chámanse Europa.
O grave do asunto é, que tras ese dogma de austeridade que os promotores 'populares' venden como receitario infalible da reactivación económica, escóndese a maior das mentiras imaxinables, pois a verdade é outra e distinta.
Resulta que durante o auxe inmobiliario a banca alemá viu en España o escenario apropiado para lucrativos investimentos, e ao amparo de tal percepción investiron grandes sumas de diñeiro, ben fose a través de adquisición de activos financeiros inmobiliarios ou utilizando como fórmula a compra de débeda soberana, investimentos que lles reportaron uns beneficios incalculables.
Pero a cobiza desmedida e a falta de previsións fixo que a explosión da burbulla inmobiliaria colléselles co paso cambiado, creándolles unha forte conmoción pola exposición ao risco do capital que mantiñan prestado á banca española e as dúbidas de solvencia pola mutación sobrevida. Nesta tesitura a banca alemá para garantirse o reintegro da débeda, reaccionou movendo ficha en dúas frontes; o político, coa intervención da Chanceler Merkel, e o financeiro, establecendo como lobby de dominio directrices de control sobre o Banco Central.
A estratexia foi perversa; politicamente coa colaboración necesaria do PP e PSOE impúxose unha reforma constitucional express que ademais de encadear a autonomía do país, outorgou prioridade absoluta ao pago da débeda, e parellamente por aquilo de evitar imprevistos, ditouse ao BCE, ordenes inversas á compra de débeda dos países en crises, aínda cando tal decisión é oposta ao que ditan as funcións da entidade.
Establecidos os métodos, tocaba pór en funcionamento os plans de actuación, consistentes na aprobación do rescate bancario e a posta en práctica das medidas de recorte e austeridade. Obxectivos disfrazados de medidas necesarias para a reactivación, cando certamente, ambas as accións teñen por idéntica e única finalidade, saldar as débedas cos bancos alemáns.
Por iso, mente quen afirma que o rescate bancario é un balón de osíxeno para a nosa economía, cando o certo é, que tras esa finxida recapitalización, subxace unha operación finalista adscrita ao pago desa débeda.
Revelación expresiva de que o crédito a empresarios e familias, non está nin se lle espera.
Mente de igual forma, quen prodiga como real a falsidade de adxudicar á reactivación o saldo provinte dos recortes en infraestruturas, educación, sanidade, extras de funcionarios, ou de incrementos fiscais; cando despois da reforma constitucional é de sobras sabido que calquera partida de diñeiro público ten carácter de obrigación contraída cos acredores.
É obvio pois que o Presidente Rajoy non goberna, pero si exerce de oficiante protagonista nesta impresentable cerimonia de engano e confusión.
