Débese apear dunha vez por sempre esa mentira institucionalizada que lle atribúe aos políticos a creación de emprego e riqueza. Iso non o fixeron xamais; eles só poden estimular ou entorpecer a creación de emprego.
En beneficio do país, toda medida política dirixida a paliar a crise, para que forneza efecto é obrigada a súa desvinculación co actual estándar de aplicación e a súa substitución por un novo modelo, cuxa implantación sen remedio algún, haberá de axustarse estritamente á disciplina promotora da economía real. Iso é así a pesar da oratoria do presidente Rajoy, quen, aproveitando que o pasado día 14, España estaba pechada por folga, en réplica á contundente contestación social contra as súas políticas de austeridade, nun novo arrebato de absolutismo, manifestou que os seus remedios son o único camiño posible para garantir o futuro. Polo devandito, o inquilino da Moncloa ademais de tomarnos a carteira, agora vén disposto a tomarnos o pelo.
Ao parecer os integrantes da xefatura do PP, que como oposición acusaron o goberno do PSOE de ser o azoute do país, agora investidos os papeis, cando por alternancia ostentan o executivo do Estado, demostran sen esforzo, o seu maior grao de deficiencia ao superar con fartura os disparates que en política económica causaran os seus antecesores no cargo. E así, cando están en vésperas dun ano de mandato, o seu xefe de filas, aínda non foi capaz de decatarse que o enfraquecemento da actividade económica que estamos a soportar repercute na desaparición de empresas, e o que é aínda peor, na destrución continuada de postos de traballo, sen caer na conta que coas súas políticas de extremado axustes está a impedir acender o motor empresarial, insubstituíble para pasar da recesión ao crecemento.
Para analizar a fiabilidade política ante a crise, debemos saber que as dúas forzas que por sucesión ostentan o poder executivo, en alianza cos mercados financeiros, foron indivisos responsables da depresión que sofre a estrutura produtiva do país. Pois ao primeiro de vez, cando se iniciou a crise e a crecente perda dos ingresos públicos disparou o endebedamento da Administración, os agudos dirixentes, non repararon en atribuírse condición preferente, en acudir á banca, para, en primeiro termo paliar os seus desequilibrios orzamentarios e financeiros, aínda sabendo que o esaxerado monto da operación traería como consecuencia a desaparición do crédito para as empresas. É dicir, ex profeso foron estes partidos políticos quen transversalmente cortaron a subministración de carburante ao aparello propulsor da economía real.
En razón a iso, por máis ostentación de capacidade resolutiva que pregoe o presidente do goberno afirmando ter o bálsamo da crise, o certo é que cos seus actos, o que si demostra, é ter escaso talento e total falta de visión. Non se pode describir doutro xeito a quen se nega a combinar a política do crecemento coa estabilidade fiscal, utilizando por todo remedio o recorte do gasto público e o incremento da presión impositiva, un contrasenso co que só logrará incrementar o déficit e frear os cambios estruturais substitutivos, imprescindibles para iniciar unha reactivación económica sustentable.
A fortaleza económica dun país reside na súa capacidade de crear riqueza, sendo notorio que no noso, a clase política conxuntamente co gremio bancario son a cara oposta a esta tendencia. Eles como auténticos promotores da crise nunca serán o factor dinámico do cambio necesario. A clave da futura economía radica na fortaleza do tecido empresarial; por tanto, son as empresas e a súa masa laboral produtiva os únicos resortes capaces de pór solución ao crecemento e á cohesión económica, e nesa liña hase de rexeitar a demagoxia dos políticos ofrecéndose como redentores dos males que ironicamente eles mesmos causaron.
Débese apear dunha vez por sempre esa mentira institucionalizada que lle atribúe aos políticos a creación de emprego e riqueza. Iso non o fixeron xamais; eles só poden estimular ou entorpecer a creación de emprego, e actualmente Rajoy coa súa inconveniente política económica vai camiño de destruír mais emprego que a mesma crise, por canto o seu acoso impositivo e o déficit persistente de crecemento, están a intensificar a destrución masiva do tecido produtivo, especialmente dentro do compartimento empresarial das pequenas e medianas empresas (Pemes), que noutrora foron xeradoras do 90 por cento dos empregos do país.
Nesta contorna de hostilidade, os empresarios suxeitos de afección, non deben seguir planificando o seu futuro mercantil sobre a incerteza dun mal facer político, nin as súas decisións poden ser tomadas a expensas de arriscadas intuicións, nin tampouco deben admitir que a imprevisión política abóquelles ao peche ou á quebra traumática. O seu papel esencial na economía do país é innegable e iso é razón suficiente para que tiren da coraxe e a forza de animo, esixindo concorrencia nesa planificación precisa na que eles son chamados a interpretar o papel protagonista.
Ao parecer os integrantes da xefatura do PP, que como oposición acusaron o goberno do PSOE de ser o azoute do país, agora investidos os papeis, cando por alternancia ostentan o executivo do Estado, demostran sen esforzo, o seu maior grao de deficiencia ao superar con fartura os disparates que en política económica causaran os seus antecesores no cargo. E así, cando están en vésperas dun ano de mandato, o seu xefe de filas, aínda non foi capaz de decatarse que o enfraquecemento da actividade económica que estamos a soportar repercute na desaparición de empresas, e o que é aínda peor, na destrución continuada de postos de traballo, sen caer na conta que coas súas políticas de extremado axustes está a impedir acender o motor empresarial, insubstituíble para pasar da recesión ao crecemento.
Para analizar a fiabilidade política ante a crise, debemos saber que as dúas forzas que por sucesión ostentan o poder executivo, en alianza cos mercados financeiros, foron indivisos responsables da depresión que sofre a estrutura produtiva do país. Pois ao primeiro de vez, cando se iniciou a crise e a crecente perda dos ingresos públicos disparou o endebedamento da Administración, os agudos dirixentes, non repararon en atribuírse condición preferente, en acudir á banca, para, en primeiro termo paliar os seus desequilibrios orzamentarios e financeiros, aínda sabendo que o esaxerado monto da operación traería como consecuencia a desaparición do crédito para as empresas. É dicir, ex profeso foron estes partidos políticos quen transversalmente cortaron a subministración de carburante ao aparello propulsor da economía real.
En razón a iso, por máis ostentación de capacidade resolutiva que pregoe o presidente do goberno afirmando ter o bálsamo da crise, o certo é que cos seus actos, o que si demostra, é ter escaso talento e total falta de visión. Non se pode describir doutro xeito a quen se nega a combinar a política do crecemento coa estabilidade fiscal, utilizando por todo remedio o recorte do gasto público e o incremento da presión impositiva, un contrasenso co que só logrará incrementar o déficit e frear os cambios estruturais substitutivos, imprescindibles para iniciar unha reactivación económica sustentable.
A fortaleza económica dun país reside na súa capacidade de crear riqueza, sendo notorio que no noso, a clase política conxuntamente co gremio bancario son a cara oposta a esta tendencia. Eles como auténticos promotores da crise nunca serán o factor dinámico do cambio necesario. A clave da futura economía radica na fortaleza do tecido empresarial; por tanto, son as empresas e a súa masa laboral produtiva os únicos resortes capaces de pór solución ao crecemento e á cohesión económica, e nesa liña hase de rexeitar a demagoxia dos políticos ofrecéndose como redentores dos males que ironicamente eles mesmos causaron.
Débese apear dunha vez por sempre esa mentira institucionalizada que lle atribúe aos políticos a creación de emprego e riqueza. Iso non o fixeron xamais; eles só poden estimular ou entorpecer a creación de emprego, e actualmente Rajoy coa súa inconveniente política económica vai camiño de destruír mais emprego que a mesma crise, por canto o seu acoso impositivo e o déficit persistente de crecemento, están a intensificar a destrución masiva do tecido produtivo, especialmente dentro do compartimento empresarial das pequenas e medianas empresas (Pemes), que noutrora foron xeradoras do 90 por cento dos empregos do país.
Nesta contorna de hostilidade, os empresarios suxeitos de afección, non deben seguir planificando o seu futuro mercantil sobre a incerteza dun mal facer político, nin as súas decisións poden ser tomadas a expensas de arriscadas intuicións, nin tampouco deben admitir que a imprevisión política abóquelles ao peche ou á quebra traumática. O seu papel esencial na economía do país é innegable e iso é razón suficiente para que tiren da coraxe e a forza de animo, esixindo concorrencia nesa planificación precisa na que eles son chamados a interpretar o papel protagonista.
