Aplicar fórmulas de realidades opostas como remedio aos problemas da nosa singular idiosincrasia é refugar toda alternativa de solución.
Aplicar fórmulas de realidades opostas como remedio aos problemas da nosa singular idiosincrasia é refugar toda alternativa de solución
Os últimos datos sobre o desemprego sitúannos nunha posición dramática, pero non polo incremento do paro en se mesmo, pois tal expoñente sería un todo circunstancial se a súa motivación fose unha continxencia conxuntural. O verdadeiramente tráxico é que neste país una de cada catro persoas que queren traballar non atopan emprego. Antollándose se cabe mais angustioso, comprobar que esta desfavorable tendencia progresa en razón inversa ás 'máxicas' receitas que o goberno de Rajoy impuxo unilateralmente como remedio paliativo ao problema.
O fracaso da política de emprego do actual Goberno non pode ser mais estrepitoso, e o seu efecto perverso confírmao o aumento do paro nun 11,02%; referente de contraste desde a toma de posesión do PP. Ao parecer o actual executivo, está mais atarefado en malgastar o diñeiro público recubrindo as artimañas especulativas da banca, que en dar solución efectiva á maior lacra social que directa ou transversalmente afecta o conxunto da sociedade. Extremo que provoca unha alarma social de primeira magnitude, por canto, o grao de exclusión pasou o limite do levadío, cando os feitos delatan que ademais dos afectados nominais, máis de 1,8 millóns de familias teñen a todos os seus membros en paro, esgotando prestacións e sen expectativas de futuro.
Cando o sector inmobiliario como detonante da crise, provocou unha desaceleración de actividade en amplos segmentos da estrutura produtiva, antes de que o seu efecto estendérase causando unha onda de destrución de emprego e de peches de empresas, non era a reforma laboral o antídoto apropiado para a ocasión, senón, a posta en marcha dun plan de medidas de transformación e reequilibrio intersectorial.
Un plan que sen ser unha panacea de reacción automática, si exercería como atenuante, evitando que os acontecementos desbordasen a situación e que a taxa de paro alcanzase o actual 25,03 por cento da poboación activa, cuxa repercusión cifrada é de 5.785.396 persoas desempregadas, novo record e a contía máis alta de todos os tempos.
Deste cómputo, coincidente coa chegada ao Goberno do Partido Popular, o paro aumentou en 800.000 persoas, período, ao que hai que engadir igualmente 836.000 postos de traballo destruídos por extinción de actividades empresariais.
Despois de cinco anos de crises, logo dun lustro de continua destrución de emprego; os datos expostos botan por terra o postulado de quen insisten en defender a política de férreos recortes como método xerador de reactivación económica e da creación de emprego. Por canto, é indiscutible que a prorroga desta inútil rutina o único que acentuará será o efecto contrario, é dicir, reafirmará o estancamento económico e o persistente desemprego, cuxa traxectoria se fará mais pronunciada e ascendente, aspectos, que causarán dinámicas de maior empobrecemento, avultando os actuais conflitos de cohesión social e destrución do tecido produtivo.
Aplicar fórmulas de realidades opostas como remedio aos problemas da nosa singular idiosincrasia é refugar toda alternativa de solución. Por tanto, se a intención do goberno fose afrontar seriamente o problema do desemprego, no canto de utilizar fraudulentas hipóteses, debese facer uso do rigor entrando nas causas da súa orixe, para así, realizar unha diagnose realista, promovendo en razón ao seu contido políticas coherentes, argumentadas e sustentadas.
Hase de deter o proceso, débese mudar a tendencia reorientando o actual modelo neoliberal e aplicando en suplencia solucións reais, pois resulta un despropósito fundar as expectativas de creación de emprego na reactivación da perniciosa economía especulativa cando é de sobras coñecida que tal elección ademais de ser o arranxo de nada, ampliará o tempo perdido, á vez que agravará o estado de desemprego convertendo ao país na maior fábrica de pobres de Europa.
Vai sendo hora que os membros do Executivo se decaten e saiban que por encima do problema do desemprego está o verdadeiro detonante do mesmo, a verdadeira causa do conflito, que non é outra que a inexistencia de mercado laboral. A crise levouse por diante o 20 % do tecido empresarial e mentres ese tecido non se repoña continuará en ascenso a elevada taxa de paro; interrupción escasamente probable ao proseguir a desaparición interminable da masa empresarial creadora de postos de traballo, cuxo alcance cifra xa un significativo 24,6%.
Rescatar a estrutura produtiva e reaxustar a súa diversificación sectorial, esta ten de ser a finalidade esencial, e mentres a Administración tan só estea atenta aos mandatos da Europa financeira, relegando este obxectivo transcendental ao ostracismo, non só continuará o desemprego senón que incrementará o seu ascenso de forma incesante.
Os últimos datos sobre o desemprego sitúannos nunha posición dramática, pero non polo incremento do paro en se mesmo, pois tal expoñente sería un todo circunstancial se a súa motivación fose unha continxencia conxuntural. O verdadeiramente tráxico é que neste país una de cada catro persoas que queren traballar non atopan emprego. Antollándose se cabe mais angustioso, comprobar que esta desfavorable tendencia progresa en razón inversa ás 'máxicas' receitas que o goberno de Rajoy impuxo unilateralmente como remedio paliativo ao problema.
O fracaso da política de emprego do actual Goberno non pode ser mais estrepitoso, e o seu efecto perverso confírmao o aumento do paro nun 11,02%; referente de contraste desde a toma de posesión do PP. Ao parecer o actual executivo, está mais atarefado en malgastar o diñeiro público recubrindo as artimañas especulativas da banca, que en dar solución efectiva á maior lacra social que directa ou transversalmente afecta o conxunto da sociedade. Extremo que provoca unha alarma social de primeira magnitude, por canto, o grao de exclusión pasou o limite do levadío, cando os feitos delatan que ademais dos afectados nominais, máis de 1,8 millóns de familias teñen a todos os seus membros en paro, esgotando prestacións e sen expectativas de futuro.
Cando o sector inmobiliario como detonante da crise, provocou unha desaceleración de actividade en amplos segmentos da estrutura produtiva, antes de que o seu efecto estendérase causando unha onda de destrución de emprego e de peches de empresas, non era a reforma laboral o antídoto apropiado para a ocasión, senón, a posta en marcha dun plan de medidas de transformación e reequilibrio intersectorial.
Un plan que sen ser unha panacea de reacción automática, si exercería como atenuante, evitando que os acontecementos desbordasen a situación e que a taxa de paro alcanzase o actual 25,03 por cento da poboación activa, cuxa repercusión cifrada é de 5.785.396 persoas desempregadas, novo record e a contía máis alta de todos os tempos.
Deste cómputo, coincidente coa chegada ao Goberno do Partido Popular, o paro aumentou en 800.000 persoas, período, ao que hai que engadir igualmente 836.000 postos de traballo destruídos por extinción de actividades empresariais.
Despois de cinco anos de crises, logo dun lustro de continua destrución de emprego; os datos expostos botan por terra o postulado de quen insisten en defender a política de férreos recortes como método xerador de reactivación económica e da creación de emprego. Por canto, é indiscutible que a prorroga desta inútil rutina o único que acentuará será o efecto contrario, é dicir, reafirmará o estancamento económico e o persistente desemprego, cuxa traxectoria se fará mais pronunciada e ascendente, aspectos, que causarán dinámicas de maior empobrecemento, avultando os actuais conflitos de cohesión social e destrución do tecido produtivo.
Aplicar fórmulas de realidades opostas como remedio aos problemas da nosa singular idiosincrasia é refugar toda alternativa de solución. Por tanto, se a intención do goberno fose afrontar seriamente o problema do desemprego, no canto de utilizar fraudulentas hipóteses, debese facer uso do rigor entrando nas causas da súa orixe, para así, realizar unha diagnose realista, promovendo en razón ao seu contido políticas coherentes, argumentadas e sustentadas.
Hase de deter o proceso, débese mudar a tendencia reorientando o actual modelo neoliberal e aplicando en suplencia solucións reais, pois resulta un despropósito fundar as expectativas de creación de emprego na reactivación da perniciosa economía especulativa cando é de sobras coñecida que tal elección ademais de ser o arranxo de nada, ampliará o tempo perdido, á vez que agravará o estado de desemprego convertendo ao país na maior fábrica de pobres de Europa.
Vai sendo hora que os membros do Executivo se decaten e saiban que por encima do problema do desemprego está o verdadeiro detonante do mesmo, a verdadeira causa do conflito, que non é outra que a inexistencia de mercado laboral. A crise levouse por diante o 20 % do tecido empresarial e mentres ese tecido non se repoña continuará en ascenso a elevada taxa de paro; interrupción escasamente probable ao proseguir a desaparición interminable da masa empresarial creadora de postos de traballo, cuxo alcance cifra xa un significativo 24,6%.
Rescatar a estrutura produtiva e reaxustar a súa diversificación sectorial, esta ten de ser a finalidade esencial, e mentres a Administración tan só estea atenta aos mandatos da Europa financeira, relegando este obxectivo transcendental ao ostracismo, non só continuará o desemprego senón que incrementará o seu ascenso de forma incesante.
