Os electores teñen de saber diagnosticar, deben tomar conciencia concluínte, dando por certo que actualmente, a política é a matriz causante da crise, e por iso a primeira das medidas a tomar, pasa pola súa rexeneración. Remedio que debe ter por únicos lexisladores aos cidadáns e por foro resolutivo as urnas.
Quen perderon o fervor pola política como consecuencia do pesadelo que xera o vergoñento comportamento da maioría dos profesionais do gremio, é xustificable que non manifesten o mínimo respeto polas mensaxes electorais sen que tal actitude admita reproche algún, pois un candidato non pode aspirar a que o elector respete ha quen deixou de respetarlle, a quen instalado na mentira e o engano incumpre repetidamente as súas promesas ao só obxecto de alcanzar o seu escano, para logo, xa axustado nese cume, alardear de lexitimidade de investidura. Non se deben silenciar comportamentos impropios, máximo cando os seus autores ostentan credencial e teñen rango de señorías; esa severidade ten de ser clave para dignificar a función política e evitar con iso que as institucións sexan confundidas con bordeis.
A deterioración democrática que vive o país é estremecedora, sendo evidente que os dereitos constitucionais que debesen obrigar a función política para cos cidadáns quedouse nun referente testemuñal, en papel mollado ao que ironicamente aplicamos secador no transcurso desa comedia protocolaria que celebramos cada mes de decembro.
E así, mentres a través de unha reforma express obrígase que o pago da débeda tome corpo de 'prioridade absoluta' para todas as Administracións, en balanza contraria, mínase a Carta Magna, devaluando contidos esenciais, minguando principios reitores, como o dereito á saúde, ao traballo ou a unha vivenda digna.
Alteracións de complexas consecuencias que a pesar da súa prexudicial influencia, son realizadas no marco dun exercicio político onde a vaidade e a arrogancia dos gobernantes, deixou en suspenso o obrigado acceso á participación cidadá, relegando con iso a plano accesorio o liderado democrático.
Estratexicamente, é neste escenario de quebranto cando se convocan ou anticipan eleccións por aquilo de non acumular maior lastre e non aventurarse ao naufraxio que provocaría navegar en limitado calado electoral, e é nesa tesitura, onde os concorrentes que ostentan o poder escapan de establecer unhas regras de xogo limpo, preferindo prorrogar as súas apostas pola incerteza que facilita o engano. Regra apropiada para falsificar a percepción da realidade e alcanzar con iso os réditos electorais suficientes, para logo, utilizalos en interese oposto á vontade dos seus outorgantes.
Lonxe de tolerancia e permisividade, o elector debese mostrar a súa réplica contundente castigando nas urnas a quen non reparan en utilizar os baixos fondos políticos como norma de conduta, a quen se axudan de publicidade enganosa para alcanzar as súas aspiracións mais indecentes, a quen en resumo, cativan tendencias prometendo o que saben de antemán que incumprirán.
Os electores teñen de saber diagnosticar, deben tomar conciencia concluínte, dando por certo que actualmente, a política é a matriz causante da crise, e por iso a primeira das medidas a tomar, pasa pola súa rexeneración. Remedio que debe ter por únicos lexisladores aos cidadáns e por foro resolutivo as urnas.
O estado de deterioración crecente e a insolvencia de representación institucional, forza a participación activa da base social na articulación de decisións alternativas, para evitar que sigan prodigándose receitas políticas por quen antepoñen os beneficios individuais sobre os dereitos sociais. Non se pode asumir a doutrina da negación, nin tampouco seguir as proclamas de quen se erixen en predicadores do evanxeo dos mercados financeiros.
Por iso, é un contrasenso que se lle outorgue confianza de representación a quen non dispón de autoridade moral para iso, aos incapaces de dignificar a función política en correspondencia ao mandato dos seus electores. Non é de recibo apoiar aos artífices de cernar os dereitos elementais aos sectores mais populares, negando o establecemento dunha reforma fiscal onde o sostemento de gastos públicos sexa soportado en contribución á capacidade económica, e en consecuencia, grave maior esforzo aos sectores mais podentes.
Porque somos maioría, tampouco podemos asumir que nos represente un poder político que coa súa pasividade dean refuxio á elite financeira, non combatendo os desmáns propiciados desde os paraísos fiscais, negando a implantación dunha taxa ás transaccións internacionais, rexeitando a aplicación dun IVE sobre produto de luxo nin admitindo que as sociedades de capital variable (SICAV). entren a tributar acorde á súa capacidade económica.
Xa que logo, non podemos deixarnos enredar polos feirantes do voto, polos axentes do neoliberalismo fundamentalistas que cos seus actos demostran estar no bando oposto, dispostos se cadra a dinamitar os cimentos do Estado democrático.
O cambio necesario é posible, a decisión está nas túas mans.
A deterioración democrática que vive o país é estremecedora, sendo evidente que os dereitos constitucionais que debesen obrigar a función política para cos cidadáns quedouse nun referente testemuñal, en papel mollado ao que ironicamente aplicamos secador no transcurso desa comedia protocolaria que celebramos cada mes de decembro.
E así, mentres a través de unha reforma express obrígase que o pago da débeda tome corpo de 'prioridade absoluta' para todas as Administracións, en balanza contraria, mínase a Carta Magna, devaluando contidos esenciais, minguando principios reitores, como o dereito á saúde, ao traballo ou a unha vivenda digna.
Alteracións de complexas consecuencias que a pesar da súa prexudicial influencia, son realizadas no marco dun exercicio político onde a vaidade e a arrogancia dos gobernantes, deixou en suspenso o obrigado acceso á participación cidadá, relegando con iso a plano accesorio o liderado democrático.
Estratexicamente, é neste escenario de quebranto cando se convocan ou anticipan eleccións por aquilo de non acumular maior lastre e non aventurarse ao naufraxio que provocaría navegar en limitado calado electoral, e é nesa tesitura, onde os concorrentes que ostentan o poder escapan de establecer unhas regras de xogo limpo, preferindo prorrogar as súas apostas pola incerteza que facilita o engano. Regra apropiada para falsificar a percepción da realidade e alcanzar con iso os réditos electorais suficientes, para logo, utilizalos en interese oposto á vontade dos seus outorgantes.
Lonxe de tolerancia e permisividade, o elector debese mostrar a súa réplica contundente castigando nas urnas a quen non reparan en utilizar os baixos fondos políticos como norma de conduta, a quen se axudan de publicidade enganosa para alcanzar as súas aspiracións mais indecentes, a quen en resumo, cativan tendencias prometendo o que saben de antemán que incumprirán.
Os electores teñen de saber diagnosticar, deben tomar conciencia concluínte, dando por certo que actualmente, a política é a matriz causante da crise, e por iso a primeira das medidas a tomar, pasa pola súa rexeneración. Remedio que debe ter por únicos lexisladores aos cidadáns e por foro resolutivo as urnas.
O estado de deterioración crecente e a insolvencia de representación institucional, forza a participación activa da base social na articulación de decisións alternativas, para evitar que sigan prodigándose receitas políticas por quen antepoñen os beneficios individuais sobre os dereitos sociais. Non se pode asumir a doutrina da negación, nin tampouco seguir as proclamas de quen se erixen en predicadores do evanxeo dos mercados financeiros.
Por iso, é un contrasenso que se lle outorgue confianza de representación a quen non dispón de autoridade moral para iso, aos incapaces de dignificar a función política en correspondencia ao mandato dos seus electores. Non é de recibo apoiar aos artífices de cernar os dereitos elementais aos sectores mais populares, negando o establecemento dunha reforma fiscal onde o sostemento de gastos públicos sexa soportado en contribución á capacidade económica, e en consecuencia, grave maior esforzo aos sectores mais podentes.
Porque somos maioría, tampouco podemos asumir que nos represente un poder político que coa súa pasividade dean refuxio á elite financeira, non combatendo os desmáns propiciados desde os paraísos fiscais, negando a implantación dunha taxa ás transaccións internacionais, rexeitando a aplicación dun IVE sobre produto de luxo nin admitindo que as sociedades de capital variable (SICAV). entren a tributar acorde á súa capacidade económica.
Xa que logo, non podemos deixarnos enredar polos feirantes do voto, polos axentes do neoliberalismo fundamentalistas que cos seus actos demostran estar no bando oposto, dispostos se cadra a dinamitar os cimentos do Estado democrático.
O cambio necesario é posible, a decisión está nas túas mans.
