Como queira que non haberá recuperación sen creación de emprego, dado que as políticas do executivo son a antítese de tal finalidade, pechada toda vía de dialogo e burlado o dereito constitucional ao traballo, a folga xeral do 14N, é a única resposta capaz de forzar un xiro de temón que modifique esta deriva que nos conduce a un naufraxio irreversible.
Coma se de embaixadores de males presaxios tratásese, a Comisión Europea acaba de emitir as súas previsións económicas de futuro, onde para España o panorama prognostícase sombrío, pois ademais de prever un notorio decrecemento, o Executivo europeo despois de eloxiar a reforma laboral, nun acto de pura contradición recoñecen indirectamente o seu fracaso operativo, cando apuntan que a pesar da súa presumible eficacia o paro continuará a traxectoria ascendente para marcar un novo record no 2013, cando alcanzará un índice do 26,6%, é dicir, todo un expoñente da tendencia a seguir destruíndo emprego.
Terase de engadir, que o empeoramento non se cingue exclusivamente ao mercado laboral que en se mesmo xa non sería pouco, senón que excede en negativo as estimacións máis desfavorables, pois co agoiro de que o crecemento do PIB manterá o seu signo negativo mais alá do previsto, á parte de estar a afianzar unha maior deterioración no ámbito do emprego, por extensión, está a proclamar a restrición do crédito, ou o que é o mesmo, a caída do consumo privado e o investimento. Significando por derivación, un maior impacto sobre o tecido mercantil, cuxa consecuencia directa se verá reflectida nun incremento desbordante dos peches das actividades comerciais e empresariais
.
Con todo, haberá de agregarse que ao correctivo da autoridade comunitaria invalidando as predicións establecidas polo goberno de Rajoy, de orixe teríase que interpretar como unha descualificación á súa xestión, coma tamén unha desvalorización do seu papel Executivo. Se ben actualmente a verdadeira deterioración, é ter de exercer como modelo recorrente de mal exemplo para a economía mundial, descrédito, que mesmamente foi invocado en plena campaña electoral americana polo recen reelixido presidente Obama, quen despois de airear aos catro ventos os nosos males, sentenciaba que había que eludir esta vía para seguir a senda do crecemento..
Pero ao can fraco todas son pulgas, e se o exposto non fose prexuízo suficiente para incremento dos nosos males, agora, o resultado mais agre das demenciais políticas aplicadas polo goberno do PP, circulan como cabeceira de actualidade na mass media internacional. Así, as portadas de acreditados medios informativos destapan a cara mais demoledora da nosa realidade nacional onde a crise vístese de miseria.
No exterior, a marca España véndese con mercadotecnia xenuína, faltando tan só, agregar como pé de foto o 'España es diferente' doutros tempos, para exportar ao mundo a verdadeira realidade, a duns cidadáns que buscan alimentos nos colectores de lixo, a de familias desafiuzadas e desaloxadas violentamente das súas vivendas, a dunhas colas do paro convertidas en apéndices de desesperación, etc.. Ante a veracidade dos feitos non caben queixas absurdas, pois resulta improcedente dicir que estas noticias forman parte dun plan de desestabilización da economía española, cando todos sabemos que o seu creador e redactor xefe reside na Moncloa.
Co fondo deste humillante descrédito e o horizonte dunhas expectativas nada compracentes, quen apostamos pola política de crecemento compartido, en contraposición ás políticas de recortes drásticos auspiciados polo Goberno, debemos crear a distinción oportuna para non deixarnos arrastrar polas contradicións, e á hora de analizar os prognósticos da Comisión, concluír que son simples conxecturas cuxa culminación resulta ser un todo aleatorio. Non debendo esquecer que as teses económicas que este organismo preconiza e defende, atenden en exclusiva ás directivas que no marco da Unión impón a todopoderosa banca alemá a través da chanceler Merkel.
Por tanto non hai que deixarse confundir tomando referencia de titulares, o seu é adxudicarse unha dose de dioptrías para descifrar o contido da letra miúda, e aí, destapar a existencia do simulacro, dunha estratexia convida entre partes. Unha manobra consistente en acentuar os desequilibrios existentes a fin de dar coartada a Rajoy, para que dispoña de argumentos de respaldo no establecemento de novas medidas de recorte, como de xustificación para dar prorroga de continuidade ás medidas temporais de consolidación fiscal como o incremento do IRPF ou a supresión da paga extraordinaria aos funcionarios.
De seguir sometidos a este mandato de teimuda austeridade, de continuar as políticas do executivo 'popular', a aproximación á miserenta economía da posguerra avecíñase mais preto, e como afinidade cos tempos pretéritos, vaia por diante a mostra dos 400.000 cidadáns obrigados a emigrar, para atopar no estranxeiro o que o goberno de España négalles no seu país.
Como queira que non haberá recuperación sen creación de emprego, dado que as políticas do executivo son a antítese de tal finalidade, pechada toda vía de dialogo e burlado o dereito constitucional ao traballo, a folga xeral do 14N, é a única resposta capaz de forzar un xiro de temón que modifique esta deriva que nos conduce a un naufraxio irreversible.
Terase de engadir, que o empeoramento non se cingue exclusivamente ao mercado laboral que en se mesmo xa non sería pouco, senón que excede en negativo as estimacións máis desfavorables, pois co agoiro de que o crecemento do PIB manterá o seu signo negativo mais alá do previsto, á parte de estar a afianzar unha maior deterioración no ámbito do emprego, por extensión, está a proclamar a restrición do crédito, ou o que é o mesmo, a caída do consumo privado e o investimento. Significando por derivación, un maior impacto sobre o tecido mercantil, cuxa consecuencia directa se verá reflectida nun incremento desbordante dos peches das actividades comerciais e empresariais
.
Con todo, haberá de agregarse que ao correctivo da autoridade comunitaria invalidando as predicións establecidas polo goberno de Rajoy, de orixe teríase que interpretar como unha descualificación á súa xestión, coma tamén unha desvalorización do seu papel Executivo. Se ben actualmente a verdadeira deterioración, é ter de exercer como modelo recorrente de mal exemplo para a economía mundial, descrédito, que mesmamente foi invocado en plena campaña electoral americana polo recen reelixido presidente Obama, quen despois de airear aos catro ventos os nosos males, sentenciaba que había que eludir esta vía para seguir a senda do crecemento..
Pero ao can fraco todas son pulgas, e se o exposto non fose prexuízo suficiente para incremento dos nosos males, agora, o resultado mais agre das demenciais políticas aplicadas polo goberno do PP, circulan como cabeceira de actualidade na mass media internacional. Así, as portadas de acreditados medios informativos destapan a cara mais demoledora da nosa realidade nacional onde a crise vístese de miseria.
No exterior, a marca España véndese con mercadotecnia xenuína, faltando tan só, agregar como pé de foto o 'España es diferente' doutros tempos, para exportar ao mundo a verdadeira realidade, a duns cidadáns que buscan alimentos nos colectores de lixo, a de familias desafiuzadas e desaloxadas violentamente das súas vivendas, a dunhas colas do paro convertidas en apéndices de desesperación, etc.. Ante a veracidade dos feitos non caben queixas absurdas, pois resulta improcedente dicir que estas noticias forman parte dun plan de desestabilización da economía española, cando todos sabemos que o seu creador e redactor xefe reside na Moncloa.
Co fondo deste humillante descrédito e o horizonte dunhas expectativas nada compracentes, quen apostamos pola política de crecemento compartido, en contraposición ás políticas de recortes drásticos auspiciados polo Goberno, debemos crear a distinción oportuna para non deixarnos arrastrar polas contradicións, e á hora de analizar os prognósticos da Comisión, concluír que son simples conxecturas cuxa culminación resulta ser un todo aleatorio. Non debendo esquecer que as teses económicas que este organismo preconiza e defende, atenden en exclusiva ás directivas que no marco da Unión impón a todopoderosa banca alemá a través da chanceler Merkel.
Por tanto non hai que deixarse confundir tomando referencia de titulares, o seu é adxudicarse unha dose de dioptrías para descifrar o contido da letra miúda, e aí, destapar a existencia do simulacro, dunha estratexia convida entre partes. Unha manobra consistente en acentuar os desequilibrios existentes a fin de dar coartada a Rajoy, para que dispoña de argumentos de respaldo no establecemento de novas medidas de recorte, como de xustificación para dar prorroga de continuidade ás medidas temporais de consolidación fiscal como o incremento do IRPF ou a supresión da paga extraordinaria aos funcionarios.
De seguir sometidos a este mandato de teimuda austeridade, de continuar as políticas do executivo 'popular', a aproximación á miserenta economía da posguerra avecíñase mais preto, e como afinidade cos tempos pretéritos, vaia por diante a mostra dos 400.000 cidadáns obrigados a emigrar, para atopar no estranxeiro o que o goberno de España négalles no seu país.
Como queira que non haberá recuperación sen creación de emprego, dado que as políticas do executivo son a antítese de tal finalidade, pechada toda vía de dialogo e burlado o dereito constitucional ao traballo, a folga xeral do 14N, é a única resposta capaz de forzar un xiro de temón que modifique esta deriva que nos conduce a un naufraxio irreversible.
