Se o Executivo tomase conciencia ou consideración da situación, lonxe de situarse nas antípodas dos lexítimos intereses do país, tería apostado por alternativas de crecemento xenuíno.
Quen fose premio Nobel de economía en 1974, o prestixioso catedrático sueco Gunnar Myrdal, mantiña por opinión, que detrás de cada problema económico existía un problema político, e pasado un cuarto de século do seu falecemento, aquela apreciación toma forza de actualidade en razón ao dominio expansivo da política neoliberal, ao modelo económico que despois de ocasionar a actual crise como consecuencia de antepor as rendas do capital sobre as rendas do traballo, agora, tras a súa errada funcionalidade, contra toda disciplina, o goberno do Estado insiste en rehabilitar coa posta en práctica da súa teoría exclusivista a favor da austeridade.
Formulación absurda, por canto, resulta de todo punto inadecuado impor como meta a recuperación do modelo que nos levou á crise e mantennos nela. A solución ten de ser outra, e pasa irremediablemente por un cambio no pensamento económico de aplicación, pola posta en práctica dunha solución alternativa que subtraia toda hexemonía á imperante doutrina do capital financeiro, pois contrariamente ás teses neoliberais a única maneira de eliminar o déficit é a base do crecemento económico cuxo estímulo é tan importante como controlar a inflación.
Nun país coma o noso, onde o interese por satisfacer a débeda domina o panorama político mentres se relega ao ostracismo aspectos de relevancia social inquietante como resulta ser o desemprego, merece total reproche que a pesar da gravidade do seu arrepiante índice, a clase política, siga enarborando a bandeira do neoliberalismo, sen que por parte do Executivo, nin desde o foro parlamentario, tómese iniciativa algunha sobre tan serio problema, no sentido de instar a estruturación a nivel europeo dun pacto social, económico - laboral, que poña urxente corrección ao insustentable dunha situación que de non porlle remedio, mais certo que probable, provocará a desaparición da UE e do propio euro.
Se a culminación desta iniciativa de carácter estratéxico para os intereses de España, tropeza coa resistencia da UE, nese momento, o noso país ha ter decidido o abandono do euro para cambiar o seu rumbo e afrontar solucións en solitario. Suposto contrario, de prorrogar a continuidade da situación actual, é mais que evidente que o futuro do país tomaría o improcedente camiño da recesión permanente, da crise interminable, onde o estancamento económico viría flanqueado por un incremento do desemprego aínda máis desorbitado.
Pero un asunto é o procedente e cousa distinta a realidade política, resultando que no caso presente os feitos inducen a interpretar que a situación manterá a actual tendencia, tendo en conta que ao Goberno de Rajoy non lle resulta significativo e para nada preocupante que nos atopemos á cabeza na UE en canto a nivel de desemprego.
Se o Executivo tomase conciencia ou consideración da situación, lonxe de situarse nas antípodas dos lexítimos intereses do país, tería apostado por alternativas de crecemento xenuíno, deixando de pór envolturas á realidade mentres prodiga mensaxes subliminares ao só obxecto de maquillar as súas nefastas políticas de recortes, que contra toda afirmación, nada teñen que ver coa publicitada recuperación da economía española, que si, coa garantía de pago á banca europea, e especialmente á alemá.
Para que os cidadáns tomen razón da realidade é obrigado explicarlles a verdade, dicirlles, que tras esa coartada en aplicar as políticas de recortes como xustificación para recuperar a confianza dos mercados, ocúltase outra realidade totalmente distinta, unha extorsión con etiqueta de tolerancia do goberno español, onde as autoridades políticas europeas conxuntamente coa cúpula do BCE, sitúanse a favor dos bancos da zona euro afectados polos préstamos fallidos que especulativamente investiran na burbulla inmobiliaria española, derivando agora responsabilidades á banca receptora, e a fin de garantir o seu recobro, esixindo asemade o papel do Estado como avalista que responda ante unha hipotética insolvencia .
Por iso sendo degradantes os resultados das súas políticas, moito mais alarmante é a manifesta sumisión dun Presidente, que cos seus feitos demostra ser un referente testemuñal sen determinación executiva, un personaxe que renega do mandato outorgado pola cidadanía, para alternativamente converterse nun asistente ao ditado dos intereses foráneos. Especialmente do goberno conservador alemán, autor material das políticas de austeridade do noso país, ao só obxecto de asegurar que se lle pague a débeda e intereses á banca xermánica.
Mal que nos pese, esta que non outra, é a tan insigne e nobre Europa.
Formulación absurda, por canto, resulta de todo punto inadecuado impor como meta a recuperación do modelo que nos levou á crise e mantennos nela. A solución ten de ser outra, e pasa irremediablemente por un cambio no pensamento económico de aplicación, pola posta en práctica dunha solución alternativa que subtraia toda hexemonía á imperante doutrina do capital financeiro, pois contrariamente ás teses neoliberais a única maneira de eliminar o déficit é a base do crecemento económico cuxo estímulo é tan importante como controlar a inflación.
Nun país coma o noso, onde o interese por satisfacer a débeda domina o panorama político mentres se relega ao ostracismo aspectos de relevancia social inquietante como resulta ser o desemprego, merece total reproche que a pesar da gravidade do seu arrepiante índice, a clase política, siga enarborando a bandeira do neoliberalismo, sen que por parte do Executivo, nin desde o foro parlamentario, tómese iniciativa algunha sobre tan serio problema, no sentido de instar a estruturación a nivel europeo dun pacto social, económico - laboral, que poña urxente corrección ao insustentable dunha situación que de non porlle remedio, mais certo que probable, provocará a desaparición da UE e do propio euro.
Se a culminación desta iniciativa de carácter estratéxico para os intereses de España, tropeza coa resistencia da UE, nese momento, o noso país ha ter decidido o abandono do euro para cambiar o seu rumbo e afrontar solucións en solitario. Suposto contrario, de prorrogar a continuidade da situación actual, é mais que evidente que o futuro do país tomaría o improcedente camiño da recesión permanente, da crise interminable, onde o estancamento económico viría flanqueado por un incremento do desemprego aínda máis desorbitado.
Pero un asunto é o procedente e cousa distinta a realidade política, resultando que no caso presente os feitos inducen a interpretar que a situación manterá a actual tendencia, tendo en conta que ao Goberno de Rajoy non lle resulta significativo e para nada preocupante que nos atopemos á cabeza na UE en canto a nivel de desemprego.
Se o Executivo tomase conciencia ou consideración da situación, lonxe de situarse nas antípodas dos lexítimos intereses do país, tería apostado por alternativas de crecemento xenuíno, deixando de pór envolturas á realidade mentres prodiga mensaxes subliminares ao só obxecto de maquillar as súas nefastas políticas de recortes, que contra toda afirmación, nada teñen que ver coa publicitada recuperación da economía española, que si, coa garantía de pago á banca europea, e especialmente á alemá.
Para que os cidadáns tomen razón da realidade é obrigado explicarlles a verdade, dicirlles, que tras esa coartada en aplicar as políticas de recortes como xustificación para recuperar a confianza dos mercados, ocúltase outra realidade totalmente distinta, unha extorsión con etiqueta de tolerancia do goberno español, onde as autoridades políticas europeas conxuntamente coa cúpula do BCE, sitúanse a favor dos bancos da zona euro afectados polos préstamos fallidos que especulativamente investiran na burbulla inmobiliaria española, derivando agora responsabilidades á banca receptora, e a fin de garantir o seu recobro, esixindo asemade o papel do Estado como avalista que responda ante unha hipotética insolvencia .
Por iso sendo degradantes os resultados das súas políticas, moito mais alarmante é a manifesta sumisión dun Presidente, que cos seus feitos demostra ser un referente testemuñal sen determinación executiva, un personaxe que renega do mandato outorgado pola cidadanía, para alternativamente converterse nun asistente ao ditado dos intereses foráneos. Especialmente do goberno conservador alemán, autor material das políticas de austeridade do noso país, ao só obxecto de asegurar que se lle pague a débeda e intereses á banca xermánica.
Mal que nos pese, esta que non outra, é a tan insigne e nobre Europa.
