Os políticos teñen de asumir dunha vez por todas que por encima dos intereses da banca está o interese xeral dos cidadáns.
A crise non é selectiva, pois tanto afunde o conveniente como destrúe o negativo e boa mostra diso é o cesamento da corrupción urbanística; aquela actividade tan deostada mediáticamente e implacable obxectivo do poder xudicial, que da noite para a mañá, aos primeiros toques de alarma, perdeu todo fol até desinflarse a idéntica velocidade que a súa matriz impulsora, que non foi outra que a burbulla inmobiliaria.
Agora ben, si simplemente tomamos de bo grado a forzada expulsión do mercado de quen como mercenarios do solo exercían o papel de feroces especuladores á marxe de todo código de conduta, estaremos renunciando a erradicar o factor causante daqueles excesos. Que non foi outro que unha falsa forma de reconducir o planeamento a través de procedementos dependentes en exclusiva do 'trámite político', e baleiros por tanto, de toda fiabilidade científica ao non estar participados debidamente desde un ámbito interdisciplinar, circunstancia que reduciu a eficacia dos Plans á mera cumplimentación de paradigmas cartográficas.
A pesar diso, de que a grave crise económica non afrouxa, a clase política no canto de estar a repensar o urbanismo insiste en manter os seus erros de outrora, decidindo dar continuidade á mala planificación aplicada até a data, aínda cando, é indiscutible que a maioría dos plans xenuínos teñen o seu teito potencial sobredimensionado, ou o que é o mesmo, as bolsas de solo urbano e urbanizable dos territorios municipais manteñen unha desproporción esaxerada, un despropósito inxustificable cando é de sobras evidente que o sector inmobiliario continuará en recesión.
Aínda considerando que a actual lexislación do solo segue pensada para crecer, a realidade dos feitos emprázanos asumir novas alternativas, reprogramando os solos en desuso, achicando a delimitación do solo urbano, etc..
Toca afrontar un encontro coa realidade, e asumir por probado que o actual modelo de aplicación está esgotado tanto para a situación presente como para os anos futuros, por iso , habemos de renunciar a esa actitude irreflexiva de seguir mantendo que o futuro do sistema produtivo e a economía seguirá desprazándose ao redor da actividade inmobiliaria.
Chegado a este punto non hai que despistar que a presente pasividade política, ten excepcións notorias e influencias selectivas, basta asumir que a conexión entre burbulla inmobiliaria e quebra do sistema hipotecario é un feito concluínte, como tamén, que as entidades financeiras como secuencia da resaca das súas arriscadas operacións de épocas de gloria, arrastren actualmente un lastre de 88.000 millóns de euros en solo, feito que traducido podemos afirmar que é o mais preocupante activo tóxico da banca.
Pois ben, por tratarse de quen se trata, para tapar o interminable despropósito bancario e evitar que perdan miles de millóns de euros, neste caso, unha vez mais, para impedir o seu esborralle, o goberno acode de novo en exercicio de rescate do sector promovendo unha modificación a lei do solo a fin de adxudicar condición urbanística irrevogable e igualmente alterar as valoracións para que as taxacións resultantes séxanlles mais favorables.
Curioso marco de igualdade o que preside a práctica política do Goberno do país, pois co outorgamento destas prerrogativas á elite financeira, ademais de primar os manexos mercantís, está a establecer preferencias no marco lexislativo a favor dunha minoría, cuxa función é un expoñente de agravio comparativo con derivación de prexuízos a terceiros. Resultando unha atrocidade que por esta casuística chegásese a limitar o marco competencial, nos ámbitos e materia reservados a quen teñen atribucións conferidas na revisión e redacción do planeamento.
Os políticos teñen de asumir dunha vez por todas que por encima dos intereses da banca está o interese xeral dos cidadáns, e que os plans xerais de ordenación non poden ver influída a súa redacción ou revisión por axentes externos aos que representan a maioría social
Xa que logo, non é admisible prorrogar por mais tempo o anacronismo dos plans vixentes, sendo obrigado o seu axuste á realidade urbanística dos novos tempos. Como igualmente, concluída a súa revisión, é preciso a conciliación do seu contido co actual escenario económico. Como tamén o exame da súa fiscalidade, reaxustando os censos catastrais acorde ao contexto dos plans resultantes, e a consecuente elaboración de novas ponencias de valores en consonancia coa redución repercutida pola desvalorización causada aos modestos propietarios polos axitadores do mercado inmobiliario.
Pois se mire por onde se queira, non é de recibo que teñan de seguir pagando xustos por pecadores.
Agora ben, si simplemente tomamos de bo grado a forzada expulsión do mercado de quen como mercenarios do solo exercían o papel de feroces especuladores á marxe de todo código de conduta, estaremos renunciando a erradicar o factor causante daqueles excesos. Que non foi outro que unha falsa forma de reconducir o planeamento a través de procedementos dependentes en exclusiva do 'trámite político', e baleiros por tanto, de toda fiabilidade científica ao non estar participados debidamente desde un ámbito interdisciplinar, circunstancia que reduciu a eficacia dos Plans á mera cumplimentación de paradigmas cartográficas.
A pesar diso, de que a grave crise económica non afrouxa, a clase política no canto de estar a repensar o urbanismo insiste en manter os seus erros de outrora, decidindo dar continuidade á mala planificación aplicada até a data, aínda cando, é indiscutible que a maioría dos plans xenuínos teñen o seu teito potencial sobredimensionado, ou o que é o mesmo, as bolsas de solo urbano e urbanizable dos territorios municipais manteñen unha desproporción esaxerada, un despropósito inxustificable cando é de sobras evidente que o sector inmobiliario continuará en recesión.
Aínda considerando que a actual lexislación do solo segue pensada para crecer, a realidade dos feitos emprázanos asumir novas alternativas, reprogramando os solos en desuso, achicando a delimitación do solo urbano, etc..
Toca afrontar un encontro coa realidade, e asumir por probado que o actual modelo de aplicación está esgotado tanto para a situación presente como para os anos futuros, por iso , habemos de renunciar a esa actitude irreflexiva de seguir mantendo que o futuro do sistema produtivo e a economía seguirá desprazándose ao redor da actividade inmobiliaria.
Chegado a este punto non hai que despistar que a presente pasividade política, ten excepcións notorias e influencias selectivas, basta asumir que a conexión entre burbulla inmobiliaria e quebra do sistema hipotecario é un feito concluínte, como tamén, que as entidades financeiras como secuencia da resaca das súas arriscadas operacións de épocas de gloria, arrastren actualmente un lastre de 88.000 millóns de euros en solo, feito que traducido podemos afirmar que é o mais preocupante activo tóxico da banca.
Pois ben, por tratarse de quen se trata, para tapar o interminable despropósito bancario e evitar que perdan miles de millóns de euros, neste caso, unha vez mais, para impedir o seu esborralle, o goberno acode de novo en exercicio de rescate do sector promovendo unha modificación a lei do solo a fin de adxudicar condición urbanística irrevogable e igualmente alterar as valoracións para que as taxacións resultantes séxanlles mais favorables.
Curioso marco de igualdade o que preside a práctica política do Goberno do país, pois co outorgamento destas prerrogativas á elite financeira, ademais de primar os manexos mercantís, está a establecer preferencias no marco lexislativo a favor dunha minoría, cuxa función é un expoñente de agravio comparativo con derivación de prexuízos a terceiros. Resultando unha atrocidade que por esta casuística chegásese a limitar o marco competencial, nos ámbitos e materia reservados a quen teñen atribucións conferidas na revisión e redacción do planeamento.
Os políticos teñen de asumir dunha vez por todas que por encima dos intereses da banca está o interese xeral dos cidadáns, e que os plans xerais de ordenación non poden ver influída a súa redacción ou revisión por axentes externos aos que representan a maioría social
Xa que logo, non é admisible prorrogar por mais tempo o anacronismo dos plans vixentes, sendo obrigado o seu axuste á realidade urbanística dos novos tempos. Como igualmente, concluída a súa revisión, é preciso a conciliación do seu contido co actual escenario económico. Como tamén o exame da súa fiscalidade, reaxustando os censos catastrais acorde ao contexto dos plans resultantes, e a consecuente elaboración de novas ponencias de valores en consonancia coa redución repercutida pola desvalorización causada aos modestos propietarios polos axitadores do mercado inmobiliario.
Pois se mire por onde se queira, non é de recibo que teñan de seguir pagando xustos por pecadores.
