É normal que a sociedade da comarca de Ferrolterra néguese a comulgar con rodas de muíño por mais que os oficiantes da consagración veñan ataviados con túnica estatal.
O controvertido contrato naval que a mexicana Pemex, parece manter con estaleiros galegos, lonxe de afianzar a súa veracidade, cada día que pasa, polos continuos desmentidos e o segredo dunhas disposicións que impiden publicitar a súa certeza, aínda supondo fiable o alcance dos seus termos, por esa envolvente de dogma de fe que rodea o asunto, é normal que a masa crítica dependente do naval afiáncese na sucesión de artificios e astucias que caracterizan o histórico do sector, e en boa lóxica, decidan acollerse ao escepticismo para refugar o factor de risco da vía crédula.
A actual chamada á confianza tras a dinámica do pretexto continuado fai que a certidume perdera forza de validez; trinta anos de prolongada deterioración, tres décadas minguando a potencialidade duns cualificados estaleiros por indolencia política, orixinan que desapareza a crenza e que a convicción se cinga estritamente ao evidente.
Hai fórmulas sobradas para demostrar a certeza de calquera acordo contractual. Claro que se como resulta ser o caso, existen limitacións ao mediar cláusulas secretas que impiden coñecer o alcance do seu contido, entón tal restrición ademais de negar toda veracidade probatoria, adxudica ao contrato nula fiabilidade. Iso é así, a pesar do empeño inútil de quen politicamente tenta demostrar o contrario achegando por todo referente a categoría institucional dos contratantes, extremo que ademais de pouco serio é un completo disparate, pois que a petroleira Pemex, sexa controlada polo goberno mexicano, e a española Navantia sexa dirixida polo executivo español, tal condición, para nada engade rango de solvencia, mais ben acentúa o risco por intervención dunha deficiente representación política.
É normal que a sociedade da comarca de Ferrolterra néguese a comulgar con rodas de muíño por mais que os oficiantes da consagración veñan ataviados de túnica estatal, pois en consideración aos reveses cultivados na articulación de medidas para a recuperación do sector e os nulos resultados alcanzados na reconquista do mercado naval convencional, o só feito de pensar que a solución do futuro do sector depende en exclusiva da xestión política, é para botarse a tremer.
Por conveniencia, non se debera validar procedemento algun con Pemex, sen analizar previamente como contraste de referencia o estrepitoso fracaso cultivado 23 anos atrás, tras a formalización e xestión do contrato internacional establecido naquel entón entre o goberno español de Felipe González e o trasalpino de Giulio Andreotti, en cuxo contido o holding público italiano Efim, comprometía instalar en solos da factoría Astano cedidos pola súa homónima española INI, unha planta fabril denominada SIV atlántica cuxo investimento afrontaban as arcas publicas españolas por contía superior ao 75%, dun custo de implantación sobre valorado.
Tamén naquela ocasión existía unha cláusula de confidencialidade, unha disposición secreta que curiosamente foi a única parte do contrato que levou a termo no marco dunha estratexia de deseño por parte italiana, consistente en incrementar a potencialidade da firma de automoción Fiat por absorción da española Pegaso, planificando esa consecución en coincidente temporalidade coa renuncia a afrontar a obrigación contractual de maior calado, deixando así sen efecto a construción da fábrica de vidro.
Todo iso co agravante engadido que supuxo o investimento de reordenación das instalacións da factoría, e a formación en Venecia duns recolocados que nunca o serían, é dicir, as consecuencias resultantes de cando uns indocumentados métense a executivos.
O presidente electo Peña Nieto na súa recente visita ao noso país dixo que o acordo para construír buques-hoteis era de 'ganar-ganar'; expresión xenuína do visitante cuxo encaixe é utilizado por aquelas latitudes cando alguén se refire a negociacións nas que se persegue o mutuo beneficio, e de orixe esta contrapartida de equivalencia é coincidente co fin previsto, pois tense de explicar, que as unidades navais que se barallan construír nos estaleiros galegos é o achegue de reciprocidade dunha operación de gran escala cuxa finalidade é desenvolver os xacementos en augas profundas do Golfo de México.
A envergadura deste proxecto excede no tecnolóxico e no financeiro a capacidade da paraestatal mexicana, para iso Pemex require asociarse con outras empresas petroleiras; conxuntura aproveitada pola española Repsol para afianzar o seu status preferente, sendo evidente pois, que a construción das unidades navais en colación, está ganduxado coa entrada de iniciativa privada española en Pemex, obxectivo que por obviedade xurídica é inviable en tanto non se modifique a Constitución do país azteca que impide toda participación foránea.
Por tanto nada hai que discutir sobre un contrato inexistente, no entanto, si debemos envorcarnos colectivamente en lograr que o actual protocolo tome corpo de documento contractual revestido de plenas garantías.
A actual chamada á confianza tras a dinámica do pretexto continuado fai que a certidume perdera forza de validez; trinta anos de prolongada deterioración, tres décadas minguando a potencialidade duns cualificados estaleiros por indolencia política, orixinan que desapareza a crenza e que a convicción se cinga estritamente ao evidente.
Hai fórmulas sobradas para demostrar a certeza de calquera acordo contractual. Claro que se como resulta ser o caso, existen limitacións ao mediar cláusulas secretas que impiden coñecer o alcance do seu contido, entón tal restrición ademais de negar toda veracidade probatoria, adxudica ao contrato nula fiabilidade. Iso é así, a pesar do empeño inútil de quen politicamente tenta demostrar o contrario achegando por todo referente a categoría institucional dos contratantes, extremo que ademais de pouco serio é un completo disparate, pois que a petroleira Pemex, sexa controlada polo goberno mexicano, e a española Navantia sexa dirixida polo executivo español, tal condición, para nada engade rango de solvencia, mais ben acentúa o risco por intervención dunha deficiente representación política.
É normal que a sociedade da comarca de Ferrolterra néguese a comulgar con rodas de muíño por mais que os oficiantes da consagración veñan ataviados de túnica estatal, pois en consideración aos reveses cultivados na articulación de medidas para a recuperación do sector e os nulos resultados alcanzados na reconquista do mercado naval convencional, o só feito de pensar que a solución do futuro do sector depende en exclusiva da xestión política, é para botarse a tremer.
Por conveniencia, non se debera validar procedemento algun con Pemex, sen analizar previamente como contraste de referencia o estrepitoso fracaso cultivado 23 anos atrás, tras a formalización e xestión do contrato internacional establecido naquel entón entre o goberno español de Felipe González e o trasalpino de Giulio Andreotti, en cuxo contido o holding público italiano Efim, comprometía instalar en solos da factoría Astano cedidos pola súa homónima española INI, unha planta fabril denominada SIV atlántica cuxo investimento afrontaban as arcas publicas españolas por contía superior ao 75%, dun custo de implantación sobre valorado.
Tamén naquela ocasión existía unha cláusula de confidencialidade, unha disposición secreta que curiosamente foi a única parte do contrato que levou a termo no marco dunha estratexia de deseño por parte italiana, consistente en incrementar a potencialidade da firma de automoción Fiat por absorción da española Pegaso, planificando esa consecución en coincidente temporalidade coa renuncia a afrontar a obrigación contractual de maior calado, deixando así sen efecto a construción da fábrica de vidro.
Todo iso co agravante engadido que supuxo o investimento de reordenación das instalacións da factoría, e a formación en Venecia duns recolocados que nunca o serían, é dicir, as consecuencias resultantes de cando uns indocumentados métense a executivos.
O presidente electo Peña Nieto na súa recente visita ao noso país dixo que o acordo para construír buques-hoteis era de 'ganar-ganar'; expresión xenuína do visitante cuxo encaixe é utilizado por aquelas latitudes cando alguén se refire a negociacións nas que se persegue o mutuo beneficio, e de orixe esta contrapartida de equivalencia é coincidente co fin previsto, pois tense de explicar, que as unidades navais que se barallan construír nos estaleiros galegos é o achegue de reciprocidade dunha operación de gran escala cuxa finalidade é desenvolver os xacementos en augas profundas do Golfo de México.
A envergadura deste proxecto excede no tecnolóxico e no financeiro a capacidade da paraestatal mexicana, para iso Pemex require asociarse con outras empresas petroleiras; conxuntura aproveitada pola española Repsol para afianzar o seu status preferente, sendo evidente pois, que a construción das unidades navais en colación, está ganduxado coa entrada de iniciativa privada española en Pemex, obxectivo que por obviedade xurídica é inviable en tanto non se modifique a Constitución do país azteca que impide toda participación foránea.
Por tanto nada hai que discutir sobre un contrato inexistente, no entanto, si debemos envorcarnos colectivamente en lograr que o actual protocolo tome corpo de documento contractual revestido de plenas garantías.
