Ao parecer non só o Goberno perdeu toda sensibilidade en poñer solución ao paro, senón que tamén os axentes empresariais, índolle á zaga, fixeron súa esa obscena doutrina de desinterese polo mesmo.
En verdade, faise difícil entender a posición que manteñen os representantes da patronal ante un problema tan complexo como o desorbitado e imparable incremento do paro, e esa postura tórnase mais complicada de concibir, por canto, detrás de cada persoa que pasa a engrosar as listas do paro, ademais dunha calamidade persoal existe un problema empresarial de marcado alcance e farta complexidade.
Ao parecer non só o Goberno perdeu toda sensibilidade con o problema de maior calado do país, senón que tamén estes axentes empresariais, índolle á zaga, fan súa esa obscena doutrina de desinterese e despreocupación por este asunto transcendental. Incomprensible actitude, sobre todo cando a súa solución pasa por ser o único remedio para recobrar o presente e a corrección necesaria para asegurarse o futuro.
Curiosa empatía de quen non son capaces de deducir os seus propios prexuízos, de quen coas súas actitudes demostran non ter a agudeza apropiada para advertir que sen continuidade e estabilidade no emprego, mais pronto que tarde, ademais do atroz incremento do paro, esa amortización laboral, xogará á súa contra arrastrando na caída ao groso de a actividade empresarial.
O referendo destas institucións ás políticas do Goberno é cando menos irónica, pois aínda que os seus dirixentes oculten o evidente, a realidade canta en números vermellos ao cifrar en case 400.000 as actividades mercantís sepultadas por Rajoy durante o curto período que leva á fronte do Executivo. Dramáticos díxitos xerados por unha política errada, sustentada en priorizar unha pugna sen cuartel contra o déficit público, enmarcado no contexto dunha loita inútil, fundamentada nun brutal axuste orzamentario exento de toda medida paliativa de estabilización e crecemento.
Por iso resulta burlador ese obxectivo xenérico que se atribúen as institucións patronais cando preconizan a defensa do sistema de iniciativa privada e economía de libre mercado, como tamén o seu declarado apoio á empresa como núcleo básico de creación de riqueza e emprego, cando a súa realidade de acción ten unha tradución contraria.
Pois contra toda lóxica, contravindo a ortodoxia que cingue a intervención do Estado na actividade económica á función de árbitro de competencia; agora, cando o intervencionismo político invádeo todo e o futuro das empresas afógase por estrangulamento financeiro, esta cúpula dirixente, engade un novo aditivo ao desequilibrio dominante, renunciando á defensa da súa masa asociada para auxiliar ao Goberno na salvación da banca, aínda a costa, de arruinar a miles de empresas e destruír millóns de postos de traballo.
Incomprensible alianza, que se mire por onde se queira, fai levantar sospeitas cando vemos aos representantes dos directos promotores da economía produtiva e o emprego, abandonar a aposta polo crecemento, para tomar partida a favor dos defensores da economía especulativa, daqueles que agora buscan a súa salvación á conta de sumir á economía española na súa maior depresión.
Con semellante proceder a diminución de fiabilidade da representación patronal é un todo ostensible, podendo dicirse que a enteireza dirixente destas organizacións non atravesa o mellor dos seus momentos, pois se tempo atrás foi o ex presidente da CEOE, o hoxe presidiario Díaz Ferrán, quen impartía leccións para saír da crise á vez que arruinaba ás súas empresas e deixaba na rúa a miles de traballadores, agora, é tamén o vicepresidente do mesmo organismo Arturo Fernández , quen debe abandonar o cargo por mor de estar incurso en malas prácticas no pago aos seus traballadores.
Por se iso non fose dabondo, o actual presidente da entidade Juan Rosell, no canto de comedir as súas palabras e darlle unha oportunidade á sensatez , en pleno escándalo de corrupción, avulta o seu propio desprestixio ao restar importancia aos donativos económicos de empresas para o financiamento do PP, en razón, ao que el xustifica como escasa contía.
Disparatada afirmación coa que o máximo mandatario da patronal vén a validar como sistema de procedemento as turbias manobras de alcanzar as adxudicacións de obras a través de prácticas corruptas, declaración que por excedida, debese traer consigo o seu cesamento fulminante e a expulsión dos corruptores que coas súas ilícitas manobras, ademais de devaluar a imaxe do colectivo empresarial, revelan total ausencia de ética e completo desprezo polas regras da competencia.
Por tanto, hase de concluír afirmando, que a relación entre a cúpula política e patronal, lonxe dunha alianza estratéxica con fins positivos, é igual á dun clan sen principio de integridade, cuxo único obxectivo non é outro que satisfacer os seus propios intereses. Extremo que de proseguir, levaranos a un estado de corrupción permanente.
Ao parecer non só o Goberno perdeu toda sensibilidade con o problema de maior calado do país, senón que tamén estes axentes empresariais, índolle á zaga, fan súa esa obscena doutrina de desinterese e despreocupación por este asunto transcendental. Incomprensible actitude, sobre todo cando a súa solución pasa por ser o único remedio para recobrar o presente e a corrección necesaria para asegurarse o futuro.
Curiosa empatía de quen non son capaces de deducir os seus propios prexuízos, de quen coas súas actitudes demostran non ter a agudeza apropiada para advertir que sen continuidade e estabilidade no emprego, mais pronto que tarde, ademais do atroz incremento do paro, esa amortización laboral, xogará á súa contra arrastrando na caída ao groso de a actividade empresarial.
O referendo destas institucións ás políticas do Goberno é cando menos irónica, pois aínda que os seus dirixentes oculten o evidente, a realidade canta en números vermellos ao cifrar en case 400.000 as actividades mercantís sepultadas por Rajoy durante o curto período que leva á fronte do Executivo. Dramáticos díxitos xerados por unha política errada, sustentada en priorizar unha pugna sen cuartel contra o déficit público, enmarcado no contexto dunha loita inútil, fundamentada nun brutal axuste orzamentario exento de toda medida paliativa de estabilización e crecemento.
Por iso resulta burlador ese obxectivo xenérico que se atribúen as institucións patronais cando preconizan a defensa do sistema de iniciativa privada e economía de libre mercado, como tamén o seu declarado apoio á empresa como núcleo básico de creación de riqueza e emprego, cando a súa realidade de acción ten unha tradución contraria.
Pois contra toda lóxica, contravindo a ortodoxia que cingue a intervención do Estado na actividade económica á función de árbitro de competencia; agora, cando o intervencionismo político invádeo todo e o futuro das empresas afógase por estrangulamento financeiro, esta cúpula dirixente, engade un novo aditivo ao desequilibrio dominante, renunciando á defensa da súa masa asociada para auxiliar ao Goberno na salvación da banca, aínda a costa, de arruinar a miles de empresas e destruír millóns de postos de traballo.
Incomprensible alianza, que se mire por onde se queira, fai levantar sospeitas cando vemos aos representantes dos directos promotores da economía produtiva e o emprego, abandonar a aposta polo crecemento, para tomar partida a favor dos defensores da economía especulativa, daqueles que agora buscan a súa salvación á conta de sumir á economía española na súa maior depresión.
Con semellante proceder a diminución de fiabilidade da representación patronal é un todo ostensible, podendo dicirse que a enteireza dirixente destas organizacións non atravesa o mellor dos seus momentos, pois se tempo atrás foi o ex presidente da CEOE, o hoxe presidiario Díaz Ferrán, quen impartía leccións para saír da crise á vez que arruinaba ás súas empresas e deixaba na rúa a miles de traballadores, agora, é tamén o vicepresidente do mesmo organismo Arturo Fernández , quen debe abandonar o cargo por mor de estar incurso en malas prácticas no pago aos seus traballadores.
Por se iso non fose dabondo, o actual presidente da entidade Juan Rosell, no canto de comedir as súas palabras e darlle unha oportunidade á sensatez , en pleno escándalo de corrupción, avulta o seu propio desprestixio ao restar importancia aos donativos económicos de empresas para o financiamento do PP, en razón, ao que el xustifica como escasa contía.
Disparatada afirmación coa que o máximo mandatario da patronal vén a validar como sistema de procedemento as turbias manobras de alcanzar as adxudicacións de obras a través de prácticas corruptas, declaración que por excedida, debese traer consigo o seu cesamento fulminante e a expulsión dos corruptores que coas súas ilícitas manobras, ademais de devaluar a imaxe do colectivo empresarial, revelan total ausencia de ética e completo desprezo polas regras da competencia.
Por tanto, hase de concluír afirmando, que a relación entre a cúpula política e patronal, lonxe dunha alianza estratéxica con fins positivos, é igual á dun clan sen principio de integridade, cuxo único obxectivo non é outro que satisfacer os seus propios intereses. Extremo que de proseguir, levaranos a un estado de corrupción permanente.
