As verdadeiras razóns do adianto electoral son totalmente opostas ao que se nos quere facer crer.
Cando o Presidente Feijoo decide extinguir a lexislatura decretando anticipadamente a convocatoria de comicios, ao cidadán do montón non debe pasarlle desapercibido que si esta medida tómase ostentando a xefatura dun executivo con respaldo parlamentario en maioría, tal determinación resulta ser cando menos un completo contrasenso. Por tanto este paradoxo orienta que todo exame sobre este adianto electoral será equívoco senón prescíndese da coherencia, substituíndoa polo 'postulado de Rajoy' como clave analítica. Práctica xa ensaiada nas eleccións xerais, un calculado sistema sen código de conduta, utilizado por quen sen reparo, apostan pola deslealdade e o engano como sistema de escalada ao poder.
Por iso tras a declarada prontitude do plebiscito, tras ese sinal de levar aos electores ás urnas a toda celeridade, mais que entreverse un exercicio de grandeza democrática limpo e transparente, tras esa aparente normalidade, ocúltase un acto de perversión cuxa finalidade non é outra que adiantarse aos acontecementos, e evitar con iso o desgaste electoral que ocasionaría a prevista onda de recortes e axustes.
Medidas que agora atrasan estratexicamente en evitación de repercusións negativas ata que despois do escrutinio, superado o engano, apremarán tras a súa posta en práctica.
Resulta unha falacia que Feijoo tente agora xustificar a súa decisión de anticipar os comicios baseándose en aspectos de madurez política, aducindo a súa intención de non crear mais inestabilidade, ou insinuando sinerxías de aforro por coincidencia coas eleccións vascas. Tales coartadas evidencian que o actual inquilino de Monte Pío, por prorrogar a súa estancia no poder, vén disposto a incrementar o desprestixio da clase política ao tentar coarlle un envurullo á masa electoral a través dunha estrataxema que por incrible delata a súa total desconsideración e falta de respeto para cos destinatarios.
As verdadeiras razóns do adianto electoral son totalmente opostas ao que se nos quere facer crer. A clave radica no binomio que agrupa o descrédito político coa restrición económica, e esta ligazón, é factor determinante para que actualmente na decisión do elector impóñase a carteira á ideoloxía. A desmotivación ideolóxica se fixo patente nas últimas eleccións xerais, e así, cando as medidas económicas do goberno socialista achicaron o poder adquisitivo do segmento electoral teoricamente de esquerdas, estes, en maior contía cambiaron o seu voto cara ao bando conservador, sen que tal determinación, supuxese mutación de ideario algún por inexistente.
O que resulta incuestionable, é deducir que aquel traslado de conveniencia que fose determinante para garantir a maioría absoluta do PP, a tempo presente polo frustrante do resultado, converteuse nun bumerang de alto risco cuxa ruta de retorno ameaza con pasar factura.
Pero os conservadores non só incumpriron as expectativas de recuperación que prometeran, senón que co seu exercicio de goberno, evidenciaron a súa posición contraria ás políticas económicas de crecemento, e o seu aliñamento incondicional ás receitas neoliberais de austeridade que preconizan os culpables da crise sistémica.
Tal circunstancia converte aos membros do Executivo popular en axentes dos especuladores financeiros e recadadores dunha débeda delituosa e ilexítima, sendo a estratexia de periodificación do seu cobro o factor determinante do adianto electoral, no sentido de evitar os desgastes que ocasionaría esgotar a lexislatura en razón á coincidente identidade entre contribuínte e elector.
Por iso para entender a táctica de Feijoo, o votante debe saber que o desmesurado esforzo fiscal que vén soportando actualmente; a curto prazo, verase agravado aínda máis como consecuencia da aplicación de novos recortes e a alteración á alza dos valores impositivos vixentes. E que esas medidas tan só apárcanse na temporalidade electoral, para evitar que a carteira do votante se resinta, e así, tras unha aparente estabilidade, camuflar os prexuízos dunha realidade oposta, para con iso, non prexudicar os seus resultados nas urnas.
Con todo, nesta acelerada decisión, hai un anuncio en cuberto que non se pode despistar, tal é o feito que tras os comicios, por axuste ás esixencias asumidas no contexto do rescate, verán rebaixadas as percepcións os 700000 pensionistas da comunidade, como tamén será un feito a redución do actual cadro de persoal dos 200000 funcionarios que conforman a administración autonómica. Esas son as dúas principais ameazas que tenta ocultar o candidato Feijoo, pois sabe de antemán que a súa repercusión faría que as carteiras apostasen polo envorco electoral, circunstancia que daría ao traste coa súa continuidade ao fronte do goberno galego.
Por iso tras a declarada prontitude do plebiscito, tras ese sinal de levar aos electores ás urnas a toda celeridade, mais que entreverse un exercicio de grandeza democrática limpo e transparente, tras esa aparente normalidade, ocúltase un acto de perversión cuxa finalidade non é outra que adiantarse aos acontecementos, e evitar con iso o desgaste electoral que ocasionaría a prevista onda de recortes e axustes.
Medidas que agora atrasan estratexicamente en evitación de repercusións negativas ata que despois do escrutinio, superado o engano, apremarán tras a súa posta en práctica.
Resulta unha falacia que Feijoo tente agora xustificar a súa decisión de anticipar os comicios baseándose en aspectos de madurez política, aducindo a súa intención de non crear mais inestabilidade, ou insinuando sinerxías de aforro por coincidencia coas eleccións vascas. Tales coartadas evidencian que o actual inquilino de Monte Pío, por prorrogar a súa estancia no poder, vén disposto a incrementar o desprestixio da clase política ao tentar coarlle un envurullo á masa electoral a través dunha estrataxema que por incrible delata a súa total desconsideración e falta de respeto para cos destinatarios.
As verdadeiras razóns do adianto electoral son totalmente opostas ao que se nos quere facer crer. A clave radica no binomio que agrupa o descrédito político coa restrición económica, e esta ligazón, é factor determinante para que actualmente na decisión do elector impóñase a carteira á ideoloxía. A desmotivación ideolóxica se fixo patente nas últimas eleccións xerais, e así, cando as medidas económicas do goberno socialista achicaron o poder adquisitivo do segmento electoral teoricamente de esquerdas, estes, en maior contía cambiaron o seu voto cara ao bando conservador, sen que tal determinación, supuxese mutación de ideario algún por inexistente.
O que resulta incuestionable, é deducir que aquel traslado de conveniencia que fose determinante para garantir a maioría absoluta do PP, a tempo presente polo frustrante do resultado, converteuse nun bumerang de alto risco cuxa ruta de retorno ameaza con pasar factura.
Pero os conservadores non só incumpriron as expectativas de recuperación que prometeran, senón que co seu exercicio de goberno, evidenciaron a súa posición contraria ás políticas económicas de crecemento, e o seu aliñamento incondicional ás receitas neoliberais de austeridade que preconizan os culpables da crise sistémica.
Tal circunstancia converte aos membros do Executivo popular en axentes dos especuladores financeiros e recadadores dunha débeda delituosa e ilexítima, sendo a estratexia de periodificación do seu cobro o factor determinante do adianto electoral, no sentido de evitar os desgastes que ocasionaría esgotar a lexislatura en razón á coincidente identidade entre contribuínte e elector.
Por iso para entender a táctica de Feijoo, o votante debe saber que o desmesurado esforzo fiscal que vén soportando actualmente; a curto prazo, verase agravado aínda máis como consecuencia da aplicación de novos recortes e a alteración á alza dos valores impositivos vixentes. E que esas medidas tan só apárcanse na temporalidade electoral, para evitar que a carteira do votante se resinta, e así, tras unha aparente estabilidade, camuflar os prexuízos dunha realidade oposta, para con iso, non prexudicar os seus resultados nas urnas.
Con todo, nesta acelerada decisión, hai un anuncio en cuberto que non se pode despistar, tal é o feito que tras os comicios, por axuste ás esixencias asumidas no contexto do rescate, verán rebaixadas as percepcións os 700000 pensionistas da comunidade, como tamén será un feito a redución do actual cadro de persoal dos 200000 funcionarios que conforman a administración autonómica. Esas son as dúas principais ameazas que tenta ocultar o candidato Feijoo, pois sabe de antemán que a súa repercusión faría que as carteiras apostasen polo envorco electoral, circunstancia que daría ao traste coa súa continuidade ao fronte do goberno galego.
