Na situación de orfandade dirixente que vive o país, onde o predominio da nimiedade prodiga un pesadelo permanente pola frivolidade de comportamento duns políticos con adicción enfermiza polo dereito dos mercados.......
Quen peiteando canas, cambian o acougo da súa madurez pola prórroga do seu compromiso de mocidade, mantendo vivo o espírito combativo, e con ansias renovadas deciden seguir loitando por unha sociedade mais xusta e equilibrada. Cando menos, son seres especiais , referentes, aos que en xustiza hai que recoñecer o seu compromiso para cos demais, pola súa tenacidade, polo seu empeño en reconquistar o capital social estafado polos afíns ás siglas, por esa pestífera clase política que converteu a súa función nunha degradante farsa, cuxas referencias características son a corrupción, o engano e a mala reputación.
Eu que exerzo de disidente de inútiles, que non tolero que as institucións sexan o refuxio dos mediocres, non recoñezo autenticidade representativa a quen acceden ao poder a través de bastas manobras de engano electoral, resistíndome por tanto a mostrar conformidade coa súa representatividade, e moito menos a tragar coas súas políticas de panos quentes , coas que sen reparo, manteñen intactos os seus intereses mentres dilapidan os logros sociais que outros conquistaran.
Por iso, sen afinidade de vínculo, hei de admitir de bo grado que o retorno do 'Califa', resulta un todo satisfactorio. A volta á acción política de Julio Anguita, á marxe de siglas políticas, é canto menos unha corrente de aire fresco, sendo un feito salientable o seu anuncio, brindándose coma referente dunha operación política que tenta cambiar o país. Si un compromiso destas características tivese autoría distinta, probablemente levaría sinal de oportunismo en cuberto, pero neste caso a fiabilidade é probada, por canto a honestidade e integridade do manifestante é aval suficiente para dar autenticidade e crédito pleno.
A determinación do ex - dirixente de EU rompe esquemas, pois contra a usual conduta promocional dos activistas profesionais da política, deixa dito de partida, que nesta nova andaina non será cargo público, nin terá presenza na vida institucional, circunscribindo a súa intervención á utilización da súa influencia mediática para explicar e defender o proxecto, impulsando a súa promoción até lograr a súa consolidación como alternativa estable. Desinteresada decisión que por si mesma non fai senón imprimir maior fiabilidade á iniciativa.
Por mais censuras que cultive desde as filas dos seus detractores, a decisión do coñecido noutro tempo como 'el califa rojo', é encomiable, pois se corresponde coa reacción propia dunha persoa integra, coa actitude de quen por principios e consecuencia non vén disposto a tolerar a dexeneración xeneralizada das institucións do estado, onde o gremio político é con moito o maior exemplo de deterioración e insolvencia.
O contido do decálogo que Julio Anguita establece como relatorio para iniciar o debate, é un compendio equilibrado, un agrupado de contidos determinante dos grandes temas que deben dominar a dirección política do país, cando dita política escríbese con maiúsculas e está pensada en clave de cidadanía como principal destino. Sen dúbida, no seu implícito percíbese de forma dominante a ética e coherencia dunha persoa con claridade de ideas, de arraigamento de valores e coa bagaxe que achega o seu recoñecido compromiso social e os seus dilatados anos de experiencia.
Na situación de orfandade dirixente que vive o país, onde o predominio da nimiedade prodiga un pesadelo permanente pola frivolidade de comportamento duns políticos con adicción enfermiza polo dereito dos mercados, o paso adiante de Anguita é unha noticia cando menos satisfactoria, pois ademais da súa probada cualificación intelectual, quen ten renunciado á súa pensión de xubilación como ex deputado para conformarse exclusivamente coa pensión de mestre de escola, por exercicio de decencia e honradez , acompáñalle forza moral sobrada para reivindicar unha rexeneración integral da estrutura do Estado.
Con todo, o retorno do 'Califa' e a presentación da súa Fronte Cívica, non en todos os ámbitos terá compracente acollida, pois a súa entrada en escena ten a analoxía dunha acción de insurrección, dun acto de rebeldía que ameaza os privilexios dunha atenuada clase política, pondo freo á súa vergoñenta alianza cos mercados.
A situación demanda con urxencia restituír á política o prestixio perdido, e por iso esta iniciativa, é unha decisión xenial
Eu que exerzo de disidente de inútiles, que non tolero que as institucións sexan o refuxio dos mediocres, non recoñezo autenticidade representativa a quen acceden ao poder a través de bastas manobras de engano electoral, resistíndome por tanto a mostrar conformidade coa súa representatividade, e moito menos a tragar coas súas políticas de panos quentes , coas que sen reparo, manteñen intactos os seus intereses mentres dilapidan os logros sociais que outros conquistaran.
Por iso, sen afinidade de vínculo, hei de admitir de bo grado que o retorno do 'Califa', resulta un todo satisfactorio. A volta á acción política de Julio Anguita, á marxe de siglas políticas, é canto menos unha corrente de aire fresco, sendo un feito salientable o seu anuncio, brindándose coma referente dunha operación política que tenta cambiar o país. Si un compromiso destas características tivese autoría distinta, probablemente levaría sinal de oportunismo en cuberto, pero neste caso a fiabilidade é probada, por canto a honestidade e integridade do manifestante é aval suficiente para dar autenticidade e crédito pleno.
A determinación do ex - dirixente de EU rompe esquemas, pois contra a usual conduta promocional dos activistas profesionais da política, deixa dito de partida, que nesta nova andaina non será cargo público, nin terá presenza na vida institucional, circunscribindo a súa intervención á utilización da súa influencia mediática para explicar e defender o proxecto, impulsando a súa promoción até lograr a súa consolidación como alternativa estable. Desinteresada decisión que por si mesma non fai senón imprimir maior fiabilidade á iniciativa.
Por mais censuras que cultive desde as filas dos seus detractores, a decisión do coñecido noutro tempo como 'el califa rojo', é encomiable, pois se corresponde coa reacción propia dunha persoa integra, coa actitude de quen por principios e consecuencia non vén disposto a tolerar a dexeneración xeneralizada das institucións do estado, onde o gremio político é con moito o maior exemplo de deterioración e insolvencia.
O contido do decálogo que Julio Anguita establece como relatorio para iniciar o debate, é un compendio equilibrado, un agrupado de contidos determinante dos grandes temas que deben dominar a dirección política do país, cando dita política escríbese con maiúsculas e está pensada en clave de cidadanía como principal destino. Sen dúbida, no seu implícito percíbese de forma dominante a ética e coherencia dunha persoa con claridade de ideas, de arraigamento de valores e coa bagaxe que achega o seu recoñecido compromiso social e os seus dilatados anos de experiencia.
Na situación de orfandade dirixente que vive o país, onde o predominio da nimiedade prodiga un pesadelo permanente pola frivolidade de comportamento duns políticos con adicción enfermiza polo dereito dos mercados, o paso adiante de Anguita é unha noticia cando menos satisfactoria, pois ademais da súa probada cualificación intelectual, quen ten renunciado á súa pensión de xubilación como ex deputado para conformarse exclusivamente coa pensión de mestre de escola, por exercicio de decencia e honradez , acompáñalle forza moral sobrada para reivindicar unha rexeneración integral da estrutura do Estado.
Con todo, o retorno do 'Califa' e a presentación da súa Fronte Cívica, non en todos os ámbitos terá compracente acollida, pois a súa entrada en escena ten a analoxía dunha acción de insurrección, dun acto de rebeldía que ameaza os privilexios dunha atenuada clase política, pondo freo á súa vergoñenta alianza cos mercados.
A situación demanda con urxencia restituír á política o prestixio perdido, e por iso esta iniciativa, é unha decisión xenial
