Agora resulta ser o momento apropiado para que se impoña a maioría combinada, cambiando o seu discurso de mínimos para entrelazar interese entre todos os sectores sociais que están a padecer idénticos problemas.
Deixamos atrás o día dos inocentes coma se tal cousa fora, pois a súa conmemoración ten perdida a condición distintiva de outrora para transformarse nunha reiteración onomástica, tendo en conta que no presente, cada día do ano de forma usual, os sufridos moradores deste país vimos dados a espertar en compañía dunha nova inocentada.
Se a data de onte traía ao calendario a sinistra decisión de Herodes, aquel tirano que para afianzar o seu reinado exterminou a uns inocentes recen nacidos coa intención de acabar co Mesías como anunciado rei dos xudeus.
Agora, a xudiada é outra, aquí o papel opresor susténtao o neoliberalismo inspirador do Tratado de Maastricht, aquela inocentada que consistiu en crear unha unidade monetaria á marxe da obrigada unidade política, e cuxa posta en práctica como non podía ser doutro xeito, arrastrounos ao estado de colapso que sufrimos actualmente en razón á permisividade outorgada aos mercados financeiros, a quen, ademais de eximir de responsabilidade polos excesos cometidos outorgáronselles plenas atribucións para establecer normas en materia de política económica, do mesmo xeito, que autoridade con carta de poder suficiente para impor disciplina de interese aos países endebedados co único propósito de satisfacer as súas cobizas.
Para iso contouse coa vergoñenta colaboración da clase política dos gobernos de quenda, que voluntariamente, depuxeron os seus contraídos cos electores para xogar o papel de cómplices executores de recortes e demais medidas de austeridade, ao só efecto de favorecer o logro de tan perversa finalidade, cando a súa verdadeira encomenda debese virar en dirección contraria, esforzándose por establecer unha Europa distinta, onde se impoña unha nova estratexia de crecemento, retómese o control político da economía, establézase a uniformidade continental das políticas impositivas, salariais e sociais como asemade instáurese a homoxeneidade de regras para o financiamento da débeda.
Mentres estas solucións non se impoñan, mais que reconducir o proceso de integración europea, estarase a demostrar non ter aprendido dos erros, sen decatarse que coa utilización do medicamento incorrecto como as actuais políticas de restrición en recortes salariais e severos programas de austeridade, para nada remediaranse os problemas económicos; pois con tales medidas, tan só acentuarase a inestabilidade agravando a conflitividade social. Caldo de cultivo inapropiado para crear as condicións adecuadas a unha reactivación responsable.
En texto breve, cabe lembrar que a actual crise económica non tivo a súa orixe en motivos empresariais de actividades afectas á economía produtiva, como tampouco en razóns de carácter laboral. Con todo, ambos os aspectos son claves para acadar unha resposta política á actual deterioración, sendo necesario proceder coa maior celeridade para lograr o aproveitamento das cada vez mais reducidas sinerxías, suposto contrario o risco de perda de potencialidades pode converter o posible en inviable.
Aspectos como os 420.150 profesionais que tiveron de abandonar o país nos nove primeiros meses deste ano, as máis de 390.000 pemes que non conseguiron reflotar a crise, sumado á cruenta destrución de emprego cuxo teito vai camiño dos 6 millóns de parados, no seu conxunto, son indicadores cuxo contido toma razón de ultimato, de desafío entre o agora ou nunca.
O reto está servido, agora resulta ser o momento apropiado para que se impoña a maioría combinada, cambiando o seu discurso de mínimos para entrelazar interese entre todos os sectores sociais que están a padecer idénticos problemas, e evitar con iso, que os grupos oligárquicos sigan manexando ao seu antollo e impondo as súas medidas de conveniencia camufladas de receitas vantaxosas para o resto da sociedade.
Para o logro desa finalidade, os traballadores teñen de erradicar a contraditoria simplificación sobre a natureza da función social do empresario, creando distingo entre os tipos de empresas e asumindo que a consecución do seu benestar está estreitamente vinculado a un funcionamento empresarial que non admite desatención se o interese conxunto é alcanzar un novo tipo de estrutura produtiva, sólida e eficiente.
Claro que outra solución sería que o Presidente Rajoy se liberase do maleficio dunha fada xermánica que lle cativa a sensatez, e nada mellor para romper o feitizo, que a noite do 31, día de San Silvestre, acuda ao aquelarre que as bruxas celebran no seu lugar de veraneo na pontevedresa praia da Lanzada, levando como amuleto a gaivota do PP, para que as oficiantes conxúrenlle o mal, afastando a modo de ensalmo a fascinación que lle irradia a perversa alemá, para que poida así iniciar o ano afrontando aquilo que electoralmente comprometeu cos cidadáns e que deixou extraviado como Presidente na súa primeira viaxe a Berlín.
A todos os lectores boa saída de ano e mellor entrada.
Se a data de onte traía ao calendario a sinistra decisión de Herodes, aquel tirano que para afianzar o seu reinado exterminou a uns inocentes recen nacidos coa intención de acabar co Mesías como anunciado rei dos xudeus.
Agora, a xudiada é outra, aquí o papel opresor susténtao o neoliberalismo inspirador do Tratado de Maastricht, aquela inocentada que consistiu en crear unha unidade monetaria á marxe da obrigada unidade política, e cuxa posta en práctica como non podía ser doutro xeito, arrastrounos ao estado de colapso que sufrimos actualmente en razón á permisividade outorgada aos mercados financeiros, a quen, ademais de eximir de responsabilidade polos excesos cometidos outorgáronselles plenas atribucións para establecer normas en materia de política económica, do mesmo xeito, que autoridade con carta de poder suficiente para impor disciplina de interese aos países endebedados co único propósito de satisfacer as súas cobizas.
Para iso contouse coa vergoñenta colaboración da clase política dos gobernos de quenda, que voluntariamente, depuxeron os seus contraídos cos electores para xogar o papel de cómplices executores de recortes e demais medidas de austeridade, ao só efecto de favorecer o logro de tan perversa finalidade, cando a súa verdadeira encomenda debese virar en dirección contraria, esforzándose por establecer unha Europa distinta, onde se impoña unha nova estratexia de crecemento, retómese o control político da economía, establézase a uniformidade continental das políticas impositivas, salariais e sociais como asemade instáurese a homoxeneidade de regras para o financiamento da débeda.
Mentres estas solucións non se impoñan, mais que reconducir o proceso de integración europea, estarase a demostrar non ter aprendido dos erros, sen decatarse que coa utilización do medicamento incorrecto como as actuais políticas de restrición en recortes salariais e severos programas de austeridade, para nada remediaranse os problemas económicos; pois con tales medidas, tan só acentuarase a inestabilidade agravando a conflitividade social. Caldo de cultivo inapropiado para crear as condicións adecuadas a unha reactivación responsable.
En texto breve, cabe lembrar que a actual crise económica non tivo a súa orixe en motivos empresariais de actividades afectas á economía produtiva, como tampouco en razóns de carácter laboral. Con todo, ambos os aspectos son claves para acadar unha resposta política á actual deterioración, sendo necesario proceder coa maior celeridade para lograr o aproveitamento das cada vez mais reducidas sinerxías, suposto contrario o risco de perda de potencialidades pode converter o posible en inviable.
Aspectos como os 420.150 profesionais que tiveron de abandonar o país nos nove primeiros meses deste ano, as máis de 390.000 pemes que non conseguiron reflotar a crise, sumado á cruenta destrución de emprego cuxo teito vai camiño dos 6 millóns de parados, no seu conxunto, son indicadores cuxo contido toma razón de ultimato, de desafío entre o agora ou nunca.
O reto está servido, agora resulta ser o momento apropiado para que se impoña a maioría combinada, cambiando o seu discurso de mínimos para entrelazar interese entre todos os sectores sociais que están a padecer idénticos problemas, e evitar con iso, que os grupos oligárquicos sigan manexando ao seu antollo e impondo as súas medidas de conveniencia camufladas de receitas vantaxosas para o resto da sociedade.
Para o logro desa finalidade, os traballadores teñen de erradicar a contraditoria simplificación sobre a natureza da función social do empresario, creando distingo entre os tipos de empresas e asumindo que a consecución do seu benestar está estreitamente vinculado a un funcionamento empresarial que non admite desatención se o interese conxunto é alcanzar un novo tipo de estrutura produtiva, sólida e eficiente.
Claro que outra solución sería que o Presidente Rajoy se liberase do maleficio dunha fada xermánica que lle cativa a sensatez, e nada mellor para romper o feitizo, que a noite do 31, día de San Silvestre, acuda ao aquelarre que as bruxas celebran no seu lugar de veraneo na pontevedresa praia da Lanzada, levando como amuleto a gaivota do PP, para que as oficiantes conxúrenlle o mal, afastando a modo de ensalmo a fascinación que lle irradia a perversa alemá, para que poida así iniciar o ano afrontando aquilo que electoralmente comprometeu cos cidadáns e que deixou extraviado como Presidente na súa primeira viaxe a Berlín.
A todos os lectores boa saída de ano e mellor entrada.
