Resulta anacrónico que a pesar da realidade cambiante que produciu a crise inmobiliaria nos plans urbanísticos municipais, as administracións afectadas manteñan inalterable as políticas e directivas de ordenación territorial. Do mesmo xeito que é incongruente que a pesar da desvalorización de potencialidades, no financiamento das facendas locais elévense os tipos aplicados sobre uns valores catastrais atípicos.
Nesta crise severa de forza extrema e demoledor impacto, hai un compoñente determinante na súa orixe, un factor causante do conflito, que directamente apunta a espazos territoriais concretos, aqueles, que favorecidos por modelos urbanísticos excedidos, potenciaron o desenvolvemento urbanístico, inmobiliario e financeiro, máis aló do contorno da racionalidade, e esa circunstancia, fixo que a nova dinámica de xestión urbanística, alterase os esquemas e obxectivos convencionais propiciando o fracaso das políticas territoriais de aplicación, que en se mesmas, puxeron ao descuberto o exceso do planificado e a inexistencia de capacidade de reacción na articulación de alternativas de regulación correctora.
A pesar desta complexidade, mentres discorre o tempo e o labirinto amplía encrucilladas, seguimos sen executar unha revisión dos obsoletos modelos urbanísticos vixentes, e co agravamento da crise, no canto de asumir as súas deficiencias estruturais, optamos por aplicar prorroga á figura do urbanismo colmado das épocas de expansión, cando a actual conxuntura orienta cambios de moderación do crecemento, ou apertura á vía do decrecemento.
Por máis que se prescinda da evidencia, resulta patente que os experimentos desarrollistas tocaron ao seu fin, o urbanismo de século XXI ten de supor unha ruptura coa versión de planificación que deu orixe á explosión da burbulla inmobiliaria, tanto nos seus aspectos técnicos, xurídicos como financeiros. En calquera caso, a situación demanda unha óptica renovada con enfoque meditado de accións sobre o territorio dirixidas a consumar unha transformación xeral do actual urbanismo, pois suposto contrario, a influencia dos planeamentos na reactivación económica será estéril.
.
O cambio de rumbo sobre a ordenación do territorio tense de fundamentar no, principio esencial dun novo modelo urbanístico baseado na sustentabilidade económica e social, que poña punto final ao desenvolvemento descontinuo de baixa densidade edificatoria a través da posta en práctica de pautas de concepción nuclear e desenvolvemento compacto, que cubrindo as necesidades da poboación, induza un aforro de custos na súa xestión, concertando a ordenación coa economía.
Agora ben, a culminación desa finalidade precisa en primeiro termo da erradicación das 'taifas urbanísticas', e a mudanza por un novo marco regulamentario, unha lei de harmonización das lexislacións autonómicas que recoñecendo a distinción e singularidade territorial das distintas comunidades, estableza uniformidade na determinación dos elementos comúns que conforman a materia urbanística, referidos ás cualificacións do solo, os procedementos de xestión, etc, etc..
No entanto previo a iso, os concellos e comunidades, por sensatez e asunción da nova realidade, debesen paralizar os procedementos iniciados en materia de modificación, revisión ou redacción dos plans xenuínos, por canto, a inestabilidade cambiante das variables que alimentan a elaboración dos plans en proceso, son referentes conxunturais que achegan insuficiencia de rigor, subtraendo toda fiabilidade á previsión de contidos, o que transforma os investimentos destinados a este fin, nun malgaste económico por inutilidade de resultados.
Unha acertada adecuación á racionalidade pasa por deixar en suspenso os stándares urbanísticos da época de opulencia, debendo imporse un reaxuste en clave de moderación, consistente en achicar as delimitacións de solos urbanos e a míngua substancial das bolsas de solos urbanizables, é dicir , débese acoutar o teito potencial do planeamento, clasificando tan só como solo de transformación o chamado a cubrir as necesidades previsibles.
Pero o encontro coa coherencia ten efectos colaterais, por canto, a materia urbanística ademais de asignar vocacións de uso ao territorio e guiar as pautas de desenvolvemento de novos crecementos en concerto de consolidación cos existentes, manéxase tamén como patrón de financiamento parcial das facendas locais (IBI, licenzas de construción, etc).
Circunstancia, que vincula os cambios do escenario urbanístico , coa reforma do sistema de financiamento dos concellos, que de xeito evidente, non debese virar en exclusiva ao redor dos actuais parámetros de aplicación, por canto, refinar o espazo urbano á realidade do necesario, obriga a modificar as ponencias catastrais, cuxos valores, a tempo presente superan os prezos de mercado, como consecuencia da nociva repercusión que a crise inmobiliaria provocou entre a oferta e a demanda.
A urxencia é inminente, pero ao parecer a clase política no canto de pór rumbo ao cambio, decidiu estacionarse no urbanismo disxuntivo.
http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/
A pesar desta complexidade, mentres discorre o tempo e o labirinto amplía encrucilladas, seguimos sen executar unha revisión dos obsoletos modelos urbanísticos vixentes, e co agravamento da crise, no canto de asumir as súas deficiencias estruturais, optamos por aplicar prorroga á figura do urbanismo colmado das épocas de expansión, cando a actual conxuntura orienta cambios de moderación do crecemento, ou apertura á vía do decrecemento.
Por máis que se prescinda da evidencia, resulta patente que os experimentos desarrollistas tocaron ao seu fin, o urbanismo de século XXI ten de supor unha ruptura coa versión de planificación que deu orixe á explosión da burbulla inmobiliaria, tanto nos seus aspectos técnicos, xurídicos como financeiros. En calquera caso, a situación demanda unha óptica renovada con enfoque meditado de accións sobre o territorio dirixidas a consumar unha transformación xeral do actual urbanismo, pois suposto contrario, a influencia dos planeamentos na reactivación económica será estéril.
.
O cambio de rumbo sobre a ordenación do territorio tense de fundamentar no, principio esencial dun novo modelo urbanístico baseado na sustentabilidade económica e social, que poña punto final ao desenvolvemento descontinuo de baixa densidade edificatoria a través da posta en práctica de pautas de concepción nuclear e desenvolvemento compacto, que cubrindo as necesidades da poboación, induza un aforro de custos na súa xestión, concertando a ordenación coa economía.
Agora ben, a culminación desa finalidade precisa en primeiro termo da erradicación das 'taifas urbanísticas', e a mudanza por un novo marco regulamentario, unha lei de harmonización das lexislacións autonómicas que recoñecendo a distinción e singularidade territorial das distintas comunidades, estableza uniformidade na determinación dos elementos comúns que conforman a materia urbanística, referidos ás cualificacións do solo, os procedementos de xestión, etc, etc..
No entanto previo a iso, os concellos e comunidades, por sensatez e asunción da nova realidade, debesen paralizar os procedementos iniciados en materia de modificación, revisión ou redacción dos plans xenuínos, por canto, a inestabilidade cambiante das variables que alimentan a elaboración dos plans en proceso, son referentes conxunturais que achegan insuficiencia de rigor, subtraendo toda fiabilidade á previsión de contidos, o que transforma os investimentos destinados a este fin, nun malgaste económico por inutilidade de resultados.
Unha acertada adecuación á racionalidade pasa por deixar en suspenso os stándares urbanísticos da época de opulencia, debendo imporse un reaxuste en clave de moderación, consistente en achicar as delimitacións de solos urbanos e a míngua substancial das bolsas de solos urbanizables, é dicir , débese acoutar o teito potencial do planeamento, clasificando tan só como solo de transformación o chamado a cubrir as necesidades previsibles.
Pero o encontro coa coherencia ten efectos colaterais, por canto, a materia urbanística ademais de asignar vocacións de uso ao territorio e guiar as pautas de desenvolvemento de novos crecementos en concerto de consolidación cos existentes, manéxase tamén como patrón de financiamento parcial das facendas locais (IBI, licenzas de construción, etc).
Circunstancia, que vincula os cambios do escenario urbanístico , coa reforma do sistema de financiamento dos concellos, que de xeito evidente, non debese virar en exclusiva ao redor dos actuais parámetros de aplicación, por canto, refinar o espazo urbano á realidade do necesario, obriga a modificar as ponencias catastrais, cuxos valores, a tempo presente superan os prezos de mercado, como consecuencia da nociva repercusión que a crise inmobiliaria provocou entre a oferta e a demanda.
A urxencia é inminente, pero ao parecer a clase política no canto de pór rumbo ao cambio, decidiu estacionarse no urbanismo disxuntivo.
http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/
