Nosa Señora da Asunción

O populoso barrio de As Lagoas naceu nun antano descampado solar situado cara o norte do que sería máis tarde asento da zona Universitaria da cidade de Ourense. Constituído na súa orixe como vertedoiro de lixo e máis tarde como lugar de lecer e saúde, axiña utilizaríase como campo de fútbol e recinto do antigo Hospital Provincial; pronto sería asento de diversos edificios construídos, na grande maioría dos casos, en réxime de cooperativa: agraria, Coren, xornalístico, La Región, ou pertencentes ás compañías ferroviaria: Renfe e Fenosa, ao que se sumaría diversas outras construcións de carácter social. Pero será co asentamento do Campus Universitario, conxuntamente ca ergueita de diversos centros destinados ao ensino ao que se sumou o moderno edificio da Policía Nacional, foi cando realmente a popular barriada protagonice a súa fisionomía actual. A construción do curioso templo da Nosa Señora da Asunción iniciouse no ano 1964, dirixido polo arquitecto José Barreiro, por encargo do por entón bispo, Ángel Temiño Sáiz, separándose da xurisdición ordinaria da parroquia de Santo Domingo, con algo de polémica, no ano 1966. A fachada de acceso primitiva caracterizábase pola súa simplicidade, sendo o elemento máis orixinal a estrutura exterior da torre co remate do campanario en chapitel, actualmente modificado, formado por catro corpos protexido, o último, mediante unha estrutura metálica aberta decorada con catro cruces. No acceso ao templo destaca como remate da portada o frontón triangular decorado cunha cruz e, baixo este érguese un alto e sinxelo arco de medio punto centrado por un rosetón contendo a imaxe da titular da parroquia. O interior do templo, trala reforma efectuada no decurso do ano 2008, respectouse a sinxela estrutura de planta rectangular dividida en tres tramos mediante as primitivas columnas sendo substituídas polas actuais trala reforma. En outubro do mesmo ano efectuáronse as necesarias e urxentes reparacións destinadas á corrección de diversos danos observados no edificio: claraboia, illamento do tellado, cúpula nova sobre o altar maior, mellora no chan ademais doutras diversas reparacións tanto térmicas como acústicas, todo en consonancia e utilizando as novas técnicas construtivas, todas elas deseñadas e dirixidas polo coñecido arquitecto ourensán, Xan Rodríguez, o mesmo autor da reforma do Palacio Episcopal, do bispado de Ourense, así como o Centro de Atención de Maiores do Seminario Maior 1. As dúas naves laterais separáronse da central mediante a novidosa ergueita dunhas novas columnas cilíndricas, separadas catro milímetros do piar estando protexidas todas elas, segundo as propias verbas do arquitecto por: “cáscaras de vidro transparente” decoradas con textos relixiosos escritos en catro idiomas: Galego, Castelán, Latín ademais, curiosamente, Hebreo, o que constitúe todo un exemplo de orixinalidade ao mesmo tempo de austeridade moi acorde cos postulados emanados do Concilio Vaticano II, ao que se suma a estética minimalista, consistente na eliminación o redución de todos aqueles elementos decorativos sobrantes, tan característicos da década dos anos sesenta seguindo o esquema de expresión e simbolismo que igualmente se repite en outros elementos existentes trala remodelación interior, todas elas deseñadas e comandadas polo citado arquitecto. “A rosa mística” de forte simbolismo, expresión utilizada polo arquitecto con relación ao novo artesoado que recubre o presbiterio cupuliforme únese á singular mística existente entre a Asunción de María ca nosa santa local: santa Mariña das Augas Santas que, segundo a tradición popular escapou do seu martirio abríndose paso, ca axuda de san Pedro, a traveso da grosa rocha que recubre o forno do seu martirio. O presbiterio o preside a imaxe da Nosa Señora da Ascensión cos brazos abertos mailo anxelical rostro dirixido cara o ceo, sostida por dous pequenos anxos que a axudan no seu ascenso á gloria, obra dun escultor catalán, belamente restaurada por José Barreiro. A parte traseira do presbiterio cóbrese mediante paneis de madeira clara. A iluminación natural interior do templo acádase mediante dez fiestras polícromas de diverso tamaño decoradas con símbolos relixiosos, situándose respectivamente tanto na parte superior do muro do evanxeo como da epístola; a si mesmo é de destacar a orixinalidade creativa duns curiosos e modernos paneis contendo as imaxes de Cristo ca representación das estacións do Viacrucis, instalados no ano 2010, saídos da man do artista Chema Dapena, por iniciativa do arquitecto Xan Rodríguez, inspirados na coñecida película dirixida por Mel Gibson “La Pasión de Cristo” Por outra banda, situada á dereita da entrada ao vestíbulo do templo atópase a pequena e sinxela capela rectangular abdicada á adoración do Santísimo, parcialmente modificada trala reforma ao eliminar a columna central de sustentación da mesma que restaba visibilidade ao altar. No seu interior expóñense sendas imaxes do Sagrado Corazón e da Inmaculada Concepción, situadas respectivamente a esquerda e dereita do altar ademais, no muro esquerdo, as tallas de san Antonio de Padua e san José. En resumen, unha igrexa pouco coñecida e inxustamente valorada pese ao seu indubidable valor tanto artístico como relixioso construída como nova parroquia dunha importante zona residencial de Ourense, mercé ao interese dun bispo e os dos fieis baixo a protección da sé episcopal de Ourense.