“Somos dous veciños, podemos saír"

OURENSE (LONIA DE ARRIBA). 03/04/2020. OURENSE. Reportaje sobre los vecinos y vecinas que viven en el extrarradio de Ourense el confinamiento decretado por el estado de alarma para luchar contra el coronavirus. FOTO: ÓSCAR PINAL

Laureano, na súa casa cos seus dous cans "bóxer".
Siete testimonios del confinamiento desde el Ourense más vaciado.Las aldeas con menos de 10 vecinos resisten a la crisis sanitaria gracias a pescaderos y panaderos en ruta. "Fixen compra pra un mes". 

Un tercio de las aldeas de la provincia resiste con diez o menos vecinos, son más de 1.300 dispersas por la geografía ourensana. El mapa más “vaciado” se adapta al confinamiento con miedo al virus, el supermercado más cercano a kilómetros y la tristeza de quien vive la despoblación en primera persona.

Aquí estamos tranquilos"


Borruga, Manzaneda. Celsa Fernández, de 86 años, hace un parón en la partida para responder al teléfono. “Estou xogando a brisca cunha compañeira. Aquí é un sitio pequeniño, estamos tranquiliños dentro da casa. Non chegamos a 20 veciños e somos todos maiores. O meu home ten 89”. La mujer tiene que coger un taxi para ir a hacer recados a la localidad más cercana. “Eu son máis ben de ir co taxista. Con careta e guantes, xa comprei para todo o mes. Pero vennos o home dos conxelados o luns. E gracias a Dios que vén esta xentiña. Mentres haxa saúde…”. Celsa Fernández se cabrea con lo que ve en el telediario: “A xente non fai caso e anda por aí. Hai que coidarse. Eses que veñen de Madrid cunha maleta chea! Hai que estar na casa, ou que imos facer?”


“A xente ten medo"


Francisca Álvarez atiende la llamada desde Ramilo, aldea de Viana do Bolo de 34 habitantes, según el Instituto Nacional de Estadística. La mujer cuenta unas 12 personas. “Eu vivo na cidade. Pero teño aquí a meu pai con 97 anos e a un tío con 90. Enganchoume aquí o confinamento, teño en Ourense aos fillos”. Lejos de salir a tomar el aire en un pueblo que no pasa de la decena de vecinos, Álvarez apunta que “a xente ten medo, aínda que teñas finca ao redor da casa. A xente non se move e vai aguantando”. Lo que salva a los mayores de las tareas son “o camión dos conxelados e o pan que vén tódolos días”. 


“Só teño dous veciños"


La estadística falla también en Castro Escuadro, Maceda. Son 30 los empadronados. Soledad Lamelas, de 71 años, asegura que “só teño dous veciños. Podemos saír porque non temos contacto con ninguén. Pero lévalo como podes. Este virus é moi complicado, se o colles podes morrer”. La vecina de Castro Escuadro tiene la tienda más cercana a 12 kilómetros: “Só baixou unha persoa a facer a compra”. Se lamenta de que el pueblo “xa non é o que era”.


“Fixen compra pra un mes"


Florinda Diéguez, de 83 años, vive en A Esculqueira (A Mezquita). “Estamos moito tempo aburridos, pero se sirve para a saúde hai que facelo”. Cuenta que “só quedamos os máis vellos, hai dúas persoas en cada casa”. Llama al supermercado en Pereiro para que le traiga la comida a casa. “E fixen compra pra un mes”, añade. El coronavirus prefiere tomárselo “con tranquilidade, aínda podo saír algo o patio. Non se pode mirar tanto a tele porque é todo o mesmo, estou do virus ata o alto da cabeza”.


“Non se pode saír"


A Mioteira es un lugar dentro de la parroquia de Sas de Monte, en Montederramo. “Vivimos aquí cinco persoas, tres nunha casa e dúas noutra. Despois está a Reguenga cunha persoa, A Castiñeira é unha casa rural. Teño dúas veciñas e pasan semanas e non as vexo. Claro que temos medo, os que temos unha idade...En Montederramo, hai só unha tenda e estivo cerrada dúas semanas, teñen medo coma os demáis. Pero pola compra non temos problemas porque veñen panadeiros, pescaderios…”, apunta esta vecina desde el anonimato.


“Algo de medo hai"


José Rodriguez, de 66 años, responde desde Somoza, en Trives. Cuenta que son cinco o seis vecinos. “Estou con meu pai de 95. Algo de medo hai porque din que as persoas maiores téñeno complicado… De momento ímolo levando. Pero estamos sen facer nada e sen saír, nin a comprar. Non se pode ir o campo a traballar, nin nada”.
Dolores González, de 61 años, vive en Carracedo (A Gudiña). “Aunque estés en un pueblecito, estás aquí metido en casa igual que todo el mundo. Habrá como 15 casas. Aún puedes salir algo. Una mujer vino a pedirme la llave de la Iglesia, porque como ya no vienen ni los curas… Fuimos a poner velitas. A los vecinos si los ves les dices hola, pero no te pegas mucho. Llevo sin ver a mis hijos un mes”, cuenta esta mujer. n

Te puede interesar