O Mateo dos da Barca era feo e pouca cousa coma un garabato de piñeiro seco. Máis tiña a mirada amorosa e verbas doces coma o marmelo.
Mateo pediulle un día un bico a Ana da Pousa. Esta non consentiu ate que o rapaz falara co seu pai e se puxeran de mozos. Co traxe dos domingos, plantouse coa mirada amorosa e a lingua de marmelo diante do Aurelio; este catouno co ollo dereito, pois era torto, e o outro miraba a porta como apuntando o destino do probe incauto namorado.
Sáeme de diante -sentenciou- e malo raio te coma se te volvo ver nesta casa, que non por nada me chaman Capabois.
Mais apremaba tanto o amor que falaron os mozos en verse no camiño de volta da festa. Subiron o serán Ana e a súa curmán que tamén quedara co mozo, coas nais velando pola honra e saco de cucurucho por mor da choiva. Bailaron no torreiro as miradas furtivas o son da gaita, e o fin regresaron cunha lámpada acesa para alumear o camiño.
O chegar a corga seca, ouveou dúas veces o lobo e cantou a poupa o tempo que un soprido perdido apagou o farol das nais. Buscaron nos petos os mistos que as fillas mollaran, para que non volvera prender a delatora luz.
Baixamos correndo a casa, dixo Ana.
E no escuro oíuse a poupa e o lobo xunto cuns risos de axóuxere e o rascar da roupa nos toxos.
Dende que era nova que non oía a popupa de noite, suspirou a nai, sacando un misto seco para non seguir a tentas, pois xa fora moza e xa fora as festas.
Logo da carreira as escuras, andaba Ana indisposta, pensou a nai que collera un mal aire, ate que a viu soltarlle a cintura a saia.
Estaba na horta e non vía as verzas, laiou.
O pai, que era torto pero non cego, o ver o velorio das mulleres berrou: ¡Qué carallo pasa nesta casa!.
Qué vai pasar -dixo agoniada- que a túa filla deixou que o Mateo lle apagara o candil.
Sáeme de diante -sentenciou- e malo raio te coma se te volvo ver nesta casa, que non por nada me chaman Capabois.
Mais apremaba tanto o amor que falaron os mozos en verse no camiño de volta da festa. Subiron o serán Ana e a súa curmán que tamén quedara co mozo, coas nais velando pola honra e saco de cucurucho por mor da choiva. Bailaron no torreiro as miradas furtivas o son da gaita, e o fin regresaron cunha lámpada acesa para alumear o camiño.
O chegar a corga seca, ouveou dúas veces o lobo e cantou a poupa o tempo que un soprido perdido apagou o farol das nais. Buscaron nos petos os mistos que as fillas mollaran, para que non volvera prender a delatora luz.
Baixamos correndo a casa, dixo Ana.
E no escuro oíuse a poupa e o lobo xunto cuns risos de axóuxere e o rascar da roupa nos toxos.
Dende que era nova que non oía a popupa de noite, suspirou a nai, sacando un misto seco para non seguir a tentas, pois xa fora moza e xa fora as festas.
Logo da carreira as escuras, andaba Ana indisposta, pensou a nai que collera un mal aire, ate que a viu soltarlle a cintura a saia.
Estaba na horta e non vía as verzas, laiou.
O pai, que era torto pero non cego, o ver o velorio das mulleres berrou: ¡Qué carallo pasa nesta casa!.
Qué vai pasar -dixo agoniada- que a túa filla deixou que o Mateo lle apagara o candil.
