Alfonso Blanco, de Petín á gran pantalla

Baixo o selo de Portocabo, a serie recén estreada en Movistar, “Rapa”, “Hierro” ou a película “Cuñados” teñen en común a palabra éxito. Pódese decir que atopou certa “fórmula” para que todo o que asine a produtora triunfe? Non sei se se lle pode chamar “fórmula”, pero si que tanto o meu equipo como eu, tivemos claro dende un principio o que queríamos facer. Non me refiro tanto a liña temática, senón ao enfoque. Un enfoque moi esencial que nas películas e series en España non se estaba traballando moito. Ese vacío do que falo era contar as cousas dende a verdade. Xa fose unha comedia, un drama ou un melodrama, consideramos que sempre ten que haber unha anclaxe coa realidade. Un concepto moi amplo que engloba dende os personaxes e a trama apoiada neles mesmos, ata a paisaxe como unha protagonista máis. E foi nesa liña na que comezamos a desenrolar todos os contidos. É aí está o invisible fío conductor que entretece eses títulos dos que falamos. Totalmente. Son traballos que están feitos dende a verdade. É todo verosímil. Ves entornos que recoñeces, persoaxes que che recordan ao que tes no teu entorno… Como che decía, son premisas moi xenéricas. E aínda que pensábamos que tiñamos proxectos moi bos con esa base, durante moito tempo non foron aceptado. Pero chegou “Hierrro”, que costou suor e lágrimas vendelo, e funcionou. A partir de aí foi máis sinxelo, e todos os proxectos que partían da mesma premisa e estaban gardados nunha gaveta, sairon. Estábamos convencidos de que ían gustar ao público. Porque o espectador conecta coas persoaxes dende sempre. De que a paisaxe está viva e é unha persoaxe máis nos seus traballos é algo do que calquera espectador é consciente. Do que igual non somos tan conscientes é de todo o que iso conleva. Parece fácil ir ata unha localización, gravar uns planos e pista. Pero esa cercanía e empatía da que falamos non se consegue así. Acadase achegándose ao lugar, con moito respeto, sentíndoo. En Ourense foi máis sinxelo porque eu son de aquí, pero en “Hierro”, todo o equipo e máis eu estivemos alí. Claro que é máis costoso, pero a recompensa que obtes e transmites é a mellor inversión que podes facer. Sae de ti e chega ao espectador de xeito totalmente natural. O recoñecemento do público e a crítica téñeno. O éxito de “Hierro” foi a clave que validou un modelo e un equipo de traballo. Levábamos moito tempo picando pedra e todos e cada un dos que formamos parte do equipo merecen o recoñecemento. Eu son feliz de que esa xente, que xa era boa antes de “Hierro”, agora estén nun primeiro plano. Mereceno. Non poño en dúbida a “fórmula” de contar historias dende a verdade, pero a boa sintonía do equipo do que me fala tamén é esencial. Sen dúbida. O meu traballo é guiar, marcar unha directiz, un obxetivo, e ser capaz de organizar un equipo de talentos que purre cara o mesmo sitio. E eu teño un gran tesouro que ven de lonxe. Falo de “Mareas Vivas” ou de “Matalobos”, por citar dúas. E dende o inicio de calquera proxecto, eles implícanse e devolvemenme todo multiplicado. Un talento galego recoñecible a nivel nacional e internacional. Outra das premisas de Portocabo está aí. Traballar desde Galicia e con talento galego. Recoñezo neso unha militancia. Houbese sido máis sinxelo dende Madrid? Si. Pero eu cría, e creo, que se pode traballar desde aquí. Incluso creativamente o equipo traballa mellor na nosa terra. E demostrámolo. Así que unha vez que “Hierro” nos deu estatus, a primeira decisión era fácil de tomar. A seguinte serie para Movistar tiña que ser en Galicia. Portocabo tamén foi pioneira en por en marcha un sistema de traballo en coprodución. Cando creamos Portocabo, esa foi outra da liña da que vimos carencía no sector en España. Queríamos montar un modelo dende Galicia para o mundo, que puidésemos ter relevancia fora do país. E para obtela, o medio era a coprodución. Curiosamente, para un mercado tan grande, no 2010 cando empezamos con esta aventura, non se facía ningunha coproducción en no territorio nacional. Cero. Cando outros países europeos tiñan moitos traballos neste sistema e funcionaba moi ben. Sabíamos que era unha liña que se a puñamos en marcha íanos dar transcendencia. Así foi, e probablemente antes fora que en España. O que soe pasar de que ningúen é profeta na súa terra. “Cuñados” foi a primeira comedia para cine rodada en Galicia, e tamén a súa primeira película como productor. Como se sente? É unha película que non deixa de darnos alegrías. A nivel profesional e persoal. Apetecíanos moito facer algo deste xénero, un xénero do que aínda non se fixera nada, o que supuxo un estímulo máis. O eido da comedia incomprensiblemente non está moi explorada en Galicia. E non se entende. Temos cómicos, bos actores, tradición, retranca… como non levalo adiante? E con todo ese selo galego e todas as súas peculiaridades, as risas escoitanronse nas salas de toda España. Funcionou a tope. Fóra tópicos e costumismos. Sempre que se faga con coidado, respeto, honestidade e cariño chega ao público. Houbo unha “sala” moi especial. (Risas). Proxectar “Cuñados” no meu pobo, Freixido, 38 anos despois da última película que alí se puxo. O pobo enteiro foi vela. Xente que levaba anos e anos sen ir ao cine, xente que por primeira vez viu unha película en galego, un filme que podía ir toda a familia a velo e todos gozaron del... Aí é cando digo “destes ten que haber máis”. Un audiovisual que chegue a toda a población galega. Hai que recoñecerlles que como productora están chegando a todo o público Para nós é unha máxima facer cine en galego popular, que chegue a todo tipo de espectadores. Eso si, non a calquera prezo. Traballamos moito en sacar adiante proxectos comerciais de calidade. Que están tan coidados ao igual que o están os traballos do novo cine galego que está saíndo á luz e que é boísimo. Cada un no seu ámbito, pero igualmente dignos, coidados e cunhas esixencias de producción moi grandes. Agora están metidos na rodaxe dunha serie infantil. Outro dos ocos do sector audiovisual en Galicia. Totalmente. En Galicia faltaba algo para a rapazada de entre 6 e 16 anos. E aí nos metemos nós con “Argonautas”. Unha serie que nos leva a Laxe, aos pobos costeiros nos días de verán, as aventuras da pandilla que forma a xente do lugar e a xente que chega a pasar as vacacións, a crianza nos pobos... Detrás, tres anos de moito traballo, e que grazas á posición de Portocabo hoxe en día conseguimos que se fixese en Galicia e non en calquera outra parte de España con costa. Aquí teño que agradecer a Clan TV e a TVG a súa confianza. Para mín esta serie é fermosísima, está chea de referencias con certo aire autobiográfico, pero ese sentir creo que o van ter todos os pais que a vexan cos fillos. E volvemos á máxima de que guste a todos: os nenos e nenas aprenderán valores e divertiranse, e os pais verana cunha ollada de nostalxia. E nesta si que falamos dun traballo 100% galego. Totalmente. Dende o casting, ao equipo e a paisaxe. Con esta serie, ao igual que con “Cuñados” ou “Rapa” queremos deixar unha pegada positiva. E creo que o imos acadar. En Portocabo gústanos soñar ao grande. E con todo este traballo ás costas, aínda lle sorprendeu que o chamasen a ser o primeiro galego en formar parte da Academia Internacional de Artes y Ciencias de la Televisión, encargada de entregar los Premios Emmy. Eso xa foi a guinda. Cando recibo un mail de Nova Ioque decindo que se presentara a miña candidatura. O primeiro pensamento foi “e esta mocida?” (risas). Algo ben debo estar facendo! Date conta que é un algo que os mesmos académicos te teñen que propoñer. A día de hoxe, ainda non sei quen foi. Así que se está lendo esto, agradezolle ese voto de confianza. Pregunta final por aclamación popular… cando veremos a segunda parte de “Cuñados”? Xa está a cousa moi avanzada. Ourense será novamente escenario de rodaxe con elemento de moita ouresanía. Teredes a primicia…