Oberlinés come. É ser vivo, daquela non lle queda outro remedio. Pero non está tan claro o resto. As horas, por exemplo. A todas, podes ver xente papando nas rúas os “currywurst” famosos. Isto é unhas salchichas grandes con patacas fritas nunha bandexiña de papel e con ketchup, mostaza e curry por riba. Debe ser cousa nova porque da viaxe de 1989 e doutras a zonas salchichófagas só lembraba a mostaza, e mesmo sen patacas. Pero os tempos cambian.
Todo o dito de aquí para atrás e de aquí para adiante reza e rezará só para Berlín, cidade pouco alemá, por composición de poboación, lingua e cultura. E se os “currywurst” están omnipresentes, tamén, como acontece en tantas grandes cidades mundiais, son algunhas minorías asiáticas as que van mandando na restauración básica. Como en Barcelona, que os chineses colleron os traspasos dos restaurantes dos galegos dos anos sesenta cuxos fillos estudaron e non quixeron saber nada da cociña e barra. Ou como os taxistas de Becerreá ou Bande e Muíños, que lle venderon as licenzas aos paquistanís por idéntica razón. E ambas cousas teñen o seu aquel de bo porque fala do ascenso social dos fillos dos esforzados do volante ou da cociña, barra e bandexa.
Volvamos a Berlín. Hai quen di que a comida típica é o kebab, isto é, esa pirámide de carne que xira sempre rustríndose na parte externa e que vén das terras turcas. É máis, unha das imaxes típicas locais é unha patrulla de policía, co coche parado, comprando uns kebabs. A sona que teñen policías berlineses é seren clons, máis ou menos, de Clancy Wiggum, ou xefe Górgory, que é o policía dos Simpson. Fama de parvixolos, incompetentes, bonachóns... non sei. As veces que lles preguntei algo, sempre foron amables e discretos.
Comer. Estes días comín en restaurantes italianos, vietnamitas, turcos, xaponeses, rusos, israelís, coreanos... Hai barrios enteiros, como Kreuzberg, onde son case todos turcos. E ben. Cómese ben en case todos eles e, relativamente, non caros os máis populares. Máis caros, claro, canto máis bos, como o ruso, o Pasternak, e o israelí, o Masel Topf. Resultoume ben simpático ver un local onde se anunciaba que había “comida alemá”, non lonxe da zona dos patios históricos -“hoffen”- que hai por tras do mercado de Hackescher. Nun deles, por certo, dos máis remozados hai tenda de Bimba y Lola, pero máis a man temos a do Paseo.
Pero o que lle gusta á mocidade é facer parrilladas nos parques en canto sae o sol. Vin -e cheireinas- tanto no Mauer Park, no parque do Muro, no norte da cidade- como no Tempelhof, o aeroporto abandonado do vello Berlín occidental. A paixón da mocidade polos parques é envexable. E sa. Pero diso xa faleremos.
Beber. Beben os berlineses. Incluso auga. E moitos teñen nas casas uns aparellos para lle meteren gas á do grifo -ou ao zume de laranxa ou ao viño- que leva unha bomboniña que compran en calquera sitio. (Isto explicoumo a filla porque cando lle pedín auga do grifo na súa casa preguntoume “con gas ou sen gas?” e eu pensei que bromeaba, claro). É boa, por certo, non como a de Barcelona, por exemplo. Pero o de Berlín é a cervexa. E non hai latas. Só cristal. A imaxe do berlinés típico é un tipo novo, andando cunha botella de medio litro na man, ata o punto de quen ten palabra propia: “wegbier”, a cervexa do camiño.
Simpático é o do viño. Sempre preguntan, cando pides un viño, se 100 ou 200. Mililitros. Ou sexa, viño grande ou pequeno. Na mesma copa, máis ou menos chea. Imaxinen. De botella de 75 cc, a estándar, sacarían dun xeito 7 viños e un chisco, poñendo o pequeno, ou 3 e un chisco, o grande. Os prezos, claro, dobran.
