Que non se deron conta, seguro. Falla de cultura cinematrográfica, se cadra. Porque en Espartaco (1960), Kirk Douglas acaba crucificado na Vía Apia, ás portas da cidade eterna na que desexaba entrar triunfador. Iso si, cheo da súa razón, de dignidade, pero tamén con moitos cravos e ataduras, moito sangue e unha amargurenta derrota final.
E despois da fin desta longametraxe de catro anos na que os actores pelexaron diante dos focos por seren o protagonista, agora vaise reestrear de novo Qvo vadis (1951). Agora o artista principal comeza sendo Espartaco pero logo xa se verá quen entre os seus colle o papel a medida que transcorra a película. E como non está pechado o guión, hai moitos figurantes devecendo, naturalmente, con seren estre las. E se cadra pasa como con Casablanca -ou coa transición política española- e van improvisando e escribindo o guión día a día; ás veces, unha en cento, sae unha obra mestra. Durante a proxección da anterior e para escolleren a nova película tiveron, como sabemos todos, unha situación absolutamente inédita: o goberno das cidades da Gallaecia, o goberno da propia Gallaecia e de Terra Ancha, e lictores e pregoeiros que espallaban o descrédito e miserias dos opoñentes. Pero pasou o que pasou. Os supostos escravos erguéronse contra os líderes da revolta e preferiron ao fillo bravo do vello cónsul antes que os novos poderosos. E eses novos poderosos refuxiados nos bosques de Barnsdale e Sherwood, protexidos por greas de fieis, teñen agora perante si unha dixuntiva terrible na reflexión. Dicir que novamente se equivocou un pobo enganado, analfabeto, manipulable, que non sabe o que lle convén, ou sexa o seu, un pobo suicida, ou tratar de afrontar que foron eles os que se equivocaron de pobo, pois soñaron entre a néboa, se cadra, unhas xentes que non existían. Porque cando veu o sol e puideron falar libremente de si, das súas necesidades, angueiras, disgustos, preferencias e sentimentos, dixeron o que dixeron. Daquela, os pretores deben saber que só poden facer dúas cousas: ou cambiar de pobo e buscar un máis acorde co que eles desexan ou cambiar as palabras de fel para achegarse ao sentir dos que falan doce por propia boca. E que a felicidade non pode ser imposta.
