Dise que nas guerras a primeira vítima é a verdade. E ninguén pode pensar que nunha guerra cun comezo tan planificado como o asalto de Hamás ao sur de Israel o día 7 de outubro, ían deixar de estar valoradas, medidas e planificadas por parte dos agresores iniciais as políticas de proxección mediática do conflito a nivel planetario e de axitación social que ían promover. Os líderes de Hamás, desde a comodidade dos seus hoteis en Qatar, Libano e Turquía, así o dispuxeron. Ese era o obxectivo central dun ataque terrible en mortos e secuestrados, que inexorablemente ía ter unha durísima resposta dun Estado ameazado na súa propia existencia. Non é un problema de marcos territoriais, é algo máis. A consigna “From the river to the sea, Palestine will be free”, fala da aniquilación do Estado e do pobo xudeu tal como figura na declaración fundacional de Hamás. Ese país, case illado, que nas catro primeiras horas recibiu 3.000 foguetes desde Gaza, e do que o lider iraní Alí Jamenei di que en 25 anos non existirá, sabe por experiencia que as ameazas de aniquilación hai que tomalas en serio. E non o van permitir. Os israelís de hoxe asimilan o ataque do 7 de outubro á Kristallnacht, a noite dos cristais rotos que desatou o comezo da persecución nazi en 1938 contra os xudeus alemáns perante a pasividade absoluta do mundo occidental. E lembran hoxe aquela soidade na traxedia. A onda de antisemitismo que se espalla polo mundo é especialmente preocupante porque une aceite e auga: fanatismo relixioso conservador e fanatismo político do signo contrario, sen ningún outro valor en común, máis que o antixudaísmo.
Cando o primeiro ministro inglés Arthur Chamberlain regresou a Londres logo de asinar en setembro de 1938 o Acordo de Múnich con Hitler, foi recibido con todo o apoio da prensa e mesmo foi nominado ao Nobel da Paz. E Churchill, tamén conservador, espetoulle: “Puidestes escoller entre guerra e deshonor. Escollestes o deshonor, e teredes a guerra”. Así, estes días de guerra entre Israel e Hamás creo que é fundamental afastarse un pouco das inercias dos medios de comunicación e achegarse ás fontes primarias -israelís e palestinas- para reflexionar por nós mesmos.
E si. E a ONU ten boa parte de culpa. Fixo ben apadriñar unha división dos mandatos británicos e franceses de Oriente Medio e deixarlles un oquiño aos xudeus para faceren o seu Estado en 1947. E fixo mal non volver por eles cando o mundo musulmán tratou de aniquilalos en 1948. E fixo mal cando en 1975 asimilou sionismo -a pura vontade de ter un estado- a racismo. Todo nacionalismo bebe dos que se cren mellores cós outros. E fixo peor cando ten na actualidade dúas axencias de refuxiados: unha, a UNRWA, só para o caso palestino -mantendo ao 80% da poboación de Gaza e sen controlar en que invisten o cemento e as axudas- e ACNUR que traballa en 132 países do mundo que enfrontan desgrazas. E se ACNUR busca solucións inmediatas a problemas concretos, a UNRWA contribúe á cronificación do problema creando a estraña figura dos “refuxiados hereditarios”. En 1950 vivían en Gaza 295 mil persoas entre naturais e desprazados de Israel. 390 mil eran en 1970, 650 mil en 1990, 1.130.000 en 2000 e uns 2.000.000 hoxe. Unha bomba demográfica educada, conscientemente, para esta guerra. En fin, da parte israelí, recoméndolles “The Times of Israel”, un xornal en aberto, independente con bos colaboradores. E “Haaretz”, de esquerdas, ou o “Jerusalem Post”, de dereitas. E do mundo islámico, a cadea “Al Jazeera” e a web de “Wafa”, a axencia de noticias palestinas. Investiguen, que hai de sobra na web. Pero que a opinón sexa súa, non prestada.
