Miren que xa teño eu ben anos, que me sei vello, e coxo, e groso, e xordo, e que non me dou aturado nin a min mesmo de xeito que xa que non un vello verde (que me quiten o bailado) si din nun vello prosmeiro e rosmón ó que, xeralmente, non hai cristián que o ature. Ou todo isto moito me gusta a min pensar.
Con estes antecedentes, imaxínense os meus amigos como podo andar polo mundo, agora que facelo parece de novo que vai ser posible. Amigos son todos os que me len e ocupan o seu tempo nestes xogos da mente que outros dedican ós sudokus ou ás novenas. Algún quedará amigo de trisaxios se é que os trisaxios aínda se celebran e manteñen a parroquia coa que sempre contaron.
Dígoo así porque, por exemplo, moito é o que me temo que, a novena do mes de María, a das flores de maio, propia destes días que andamos, perdeu clientela que se lla levou o Imserso coas viaxes nas que nos levan de xubileu ós xubilados, dóciles coma bois mansos, dispostos a todo o que se nos veña por diante con tal de que se nos sacudan a modorra invernal, a preguiza sabatina, os berros dos netos que tanta felicidade traen cando chegan coma felicidade deixan cando dunha bendita vez se van. Sei do que lles falo. Estoulles en Mallorca. Vin nun avión desa compañía que, antano, só ó avión lle prestaba máis atencións que a vostede. Quero crer que lla segue a prestar ó avión porque ó que é a pasaxe, nin auga. E miren que viñamos vellos, e que nos deshidratamos e precisamos auga coma se fósemos flores de maio, só pena de nos enfurruñar e botar pecados. Pois nin auga. E nós mansiños e agradecidos coma se o nos traer fose un premio de consolación que se nos outorgaba ou non un dereito adquirido tras anos e anos de contribución, en efectivo, ás arcas dese Estado que sempre acaba por ser o maior defraudar coñecido, sobre todo de esperanzas, quede claro.
Así que estou en Mallorca e, eu, que non me aturo nin a min mesmo, nin a ese vello no que os anos me tornaron e do que lles falei ó principio, resulta que aturo coma Deus manda á compaña de xubiletas que formamos a galaica embaixada e que, sen embargo, xa podo seguir rosmando por conta das compañías aéreas e das compañías hostaleiras tales coma esta na que estamos aloxados nun dos seus establecementos. Nin auga temos nas habitacións. Nós, os deshidratados.
Pase que o café capuchino de primeiro e pequeno almorzo matutino non chegue nin a carmelita descalzo, por non dicir a cartuxo, pero digo eu que unha botelliña de Cabreiroá enriba da mesiña de noite, a efectos de inxesta de pastilliñas e outros sucedáneos e placebos, tampouco non estaría mal de todo. E moito é o que axudaría a rezar as oracións da noite, en paz cun mesmo e mesmo en harmonía colectiva, aínda que fosen comezadas polo recitado daquela que dicía: “Xesusiño da miña vida, es un neno coma min”, ou aqueloutra de: “Catro anxeliños ten o meu berce, catro anxeliños que a min me gardan…”; en resume que, unha vez vello, dúas veces neno.
