Cando eu era mozo, hai delo algo máis de medio século, andáballes no mar. Daquela aínda existían transatlánticos que ían e viñan, cruzando o océano, traendo e levando xente dun lado pra outro. Eu naveguei nun deles. Cousa de dous anos despois do meu desembarque os transatlánticos, cando menos os de bandeira española, fóronse vindo abaixo e comezaron a se converter en historia. Un deles, no que naveguei, acabou no Pakistán cumprindo as mesmas labores, mentres que por eiquí, polo Atlántico, as viaxes intercontinentais comezaron de forma intensa a se facer en avións comerciais. Nada que ver unha cousa con outra. Nun avión desplázaste, nun barco viaxas e dispós de máis tempo do necesario pra botar unha boa sesta. Coñeces xente, falas con ela, comes sentado a unha mesa, dormes nunha cama e ves transcorrer o tempo, aprecias os cambios entre o día e a noite, ves solpores prodixiosos e según vaias ou veñas das Américas ves asomar pola proa as máis fermosas luces do lusco e fusco. Todo iso, perdeuse nas viaxes transatlánticas. Seica se gañou tempo, nestes días nosos de hoxe, nos que todo é apresurado, case que nada calmo. En resumen, nostalxias de vello.
Neses días de mar, chegada a noite, non foron poucas as ocasións nas que subín ó máis alto do barco, onde estaba a agulla maxistral, xusto enriba do ponte de mando, me deitaba no chan e boca arriba contemplaba o ceo estrelado. Nunca as contei, pero nos libros de astronomía lera que era posible contar ata nove mil delas a simple vista. Si me abandonaba á contemplación podía chegar un momento no que sentise que “me caía” enriba delas. Entón revirábame pechando os ollos e baixaba despaciño a botar unha parolada co compañeiro que estivese de garda.
Unha vez botei contas de canto tempo levaría empregado en viaxar a Australia se, en troques de facelo en avión como o fixen, o tivera feito en barco. Saíume unha cifra que arrepía. Tería que ter empregado cinco anos, indo e vindo, sen baixar do barco. Contas así indican que os da miña idade vimos dun tempo e estamos instalados noutro. Aquel, o da miña mocidade, rexíase polo mesmo espazo temporal que se rexeran os meus pais e os meus avós. O rebumbio feito nunha estación marítima, aquel balbordo apaixonado da xente que se despedía sendo consciente que poderían pasar anos sen saber os uns dos outros, non ten nada que ver cos silencios aeroportuarios de hoxe. Ninguén fala con ninguén, nada é calmo e sosegado e, pra que así sexa, recorre as longas distancias subidos a cintas transportadoras ou a escaleiras mecánicas. Todo é ás presas e non recordo nin unha soa cara de ninguén que cruzara os aires, sentado ó meu carón, sen dicir unha palabra. Só unha vez non sucedeu así. Pero iso o mesmo llo conto a vostedes calquera outro día. O que non sei é se vostedes terán chegado ata eiquí e sen lles interesará algo. A min si, axúdame a saber de onde veño e quen son. Non é pouco.
