Xa rebentaron as glicinias. Durante uns días, non moitos desgraciadamente, o seu aroma doce e diría eu que tamén sedante, arrecenderá invadindo o espazo que as rodea. Non se trata dun aroma penetrante, nin moito menos; pairará nas súas cercanías de xeito que, se queres ulilo, débeste desprazar onde ela e desfrutalo durante o breve tempo de un, dous ou acaso tres minutos. O tal me sucede a min.
Hoxe, martes de Semana Santa, martes de paixón prós máis dos crentes, son xa moitos os acios de flores moradas que penden delas, das glicinias. A mañá é luminosa, a luz diáfana; é esa luz traída polo nordés. Faino ó par dun silencio que debera ser ocupado tan só polo canto do cuco. Hai anos que non o escoito. Uns dinme que, claro, estando xordo como o estou non debera preocuparme; pero eu sei que é que deixou de vir hai tempo, escorrentado quizás pola ausencia de niños nos que deitar ós seus ovos.
Nas mañás frías do inverno era habitual ver bandas de xílgaros pousándose nas espidas polas dos arbores e non era estraño que, unha vez levantado o bo por eles, viñeran outros paxaros, lúganos, choupíns, verderolos, granívoros todos eles, que abandonada a sementeira de trigo ou de centeo foron empuxados á migración cara outras áreas. Nos trinta e pico anos que levo vivindo nesta miña casa vin, pouco e pouco, como ía cambiando o mundo. O raposo viña polas noites e toleaba ós cans que o presentían da outra banda do alto valo de pedra e ladraban desaforados e inútiles nos seus esforzos. Había esguíos, porcoteixos, xinetas, donosiñas… había de todo. No inverno os ánades ocupaban as ribeiras dos ríos e máis dunha piscina foi refuxio de cisnes ou de grulas. Xa non hai nada. Tantas ausencias doen na alma. Xa nada volverá ser como foi de xeito que, a un vello rosmón como este no que eu xa deviñen, no lle queda outro remedio que se instalar na melancolía: ese único reino soberano no que, unha vez nel, non nos debe resultar estraño que recordemos ós amigos que colleron carreira cara ó infinito facéndoo neses tempos nos que aínda había de todo e a nosa fauna e máis a nosa flora propias aínda non foran espantadas por certa noción de progreso que a min se me antolla cruel e desapiadada.
Que sentimentos xurdiran da contemplación dunha pantalla, pequena ou grande, a dun teléfono móbil ou a dunha tablet cando, chegada a vellez, establezan ese reino do que tamén se nutre a intelixencia humana é algo que se me escapa e me resulta difícil de imaxinar. Nestas tardiñas como as destes días, ó saír de clase dos salesianos baixabamos ó pé mesmo do Miño, ó pé da Ponte Vella, e nos entretiñamos en escoitar ó reiseñor do río, contemplar os remuíños que se formaban na tona da auga e, si xa era maio, cantabamos aquilo de ir “con flores a María, con flores a porfía que madre nuestra es”. O meu parente Manolo Romero, ó regresar xuntos a casa, cantaba “ya viene el negro zumbón, bailando alegre el bayón” e os demais riámonos esquecendo xa os chíos do reiseñor, aquela harmonía que se nos foi e xa non ha regresar.
