Entre o coronavirus, o coruñavirus e mailo coronavigus, entre os tres e tamén entre outros virus, cada un polo seu lado e por unha ou outra razón, conseguen que non me centre en calquera cousa útil ou en pensar en algo que lles poda chamar a atención ós meus lectores manténdoos pegados, xa que non a eles, si ós seus ollos, a esta esquina á que me abeiro os mércores.
O coronavirus, preocúpame, é certo, pero os outros dous irrítanme; co resto vou tirando. Aqueles antollánseme unhas frivolidades dotadas de certa graza, non moita, válida pra pasar un bo pedazo de tempo lucindo medio sorriso; pero só un medio sorriso deses que deixan asomar un dente cairo por embaixo do rebique do beizo e que tanto poden querer dicir unha cousa como a contraria. Co resto xa estou afeito a eles, informáticos incluidos.
Entón fago o que adoito facer case que sempre que me atopo en situacións como esta: busco os meus autores preferidos, releo as súas páxinas e, mal que ven, sempre acaba por se me ocorrer algo por onde comezar... malia que nunca saiba, ou case que nunca, por onde acabar o recorrido. Hoxe o mesmo. Pero como se nada. Non se me ocorre nada. Así ata que chegou polo WhatsApp unha reportaxe do NO-DO.
A reportaxe trata dun concurso de bebedores de viño por porrón. O malo é que o porrón pesa dezaseis quilos e que non podes apoialo no brazo, senón que hai que mantelo a pulso, de xeito que, por cada minuto que o manteñas en vilo, trasegando morapio mentres tanto, gañarás seiscentas pesetas das dos tempos do NO-DO. Unha fortuna. Como ben se ve aqueles foron tempos gloriosos.
Grazas a este envío, a penas recibido, recordo outro concurso, este de pelado laranxas, no que se premiaba a tona máis enteira e longa conseguida polos concursantes. Tamén outro máis xa que alguén, algunha vez, me falou dun concurso de capado de boinas que tamén debeu ser moi interesante. Ouh, que tempos aqueles!
Non obstante estes meus pracenteiros recordos, daquela tamén había andazos como este de agora. Debeu ser no ano cincuenta e seis cando padecemos o da chamada gripe asiática. No Colexio Menor, o que estaba na Praza das Mercedes, vacinaron a todos os alumnos menos a min porque me neguei a elo. Non me deixei e amén. A min o me pinchaba o meu pai ou non me pinchaba ninguén. E así foi. O resultado foi ben curioso: de todos os internos que eramos, fun o único que non pillou a puñeteira gripe. Entón todos viviamos preocupados e pendentes dos enterros, que daquela eran con carrozas tiradas por cabalos negros, empenachados da mesma cor, con curas revestidos con pluviais capas negras e precedidos por sancristáns levando a cruz alzada e só faltaba o ritmo dos tambores, coas súas caixas destempladas, coma tamén faltaron no enterro de Blas de Lezo que eu renunciei a describir nunha novela. Algo que entenderán os que saiban que foi o tifo exantemático, o tabardillo en expresión popular, o que o levou deste mundo e saiban e lamenten, como o lamento eu, o inmediato esquecemento que seguiu á súa defunción. Pero iso da pra outra novela, non pra un artigo. Lástima.
