Pero non ía por aí a cousa. Sucede que, con isto da idade provecta na que cada vez un se afunde máis, vas e desvarías e querendo ir á Ziralla, acabas en Redondela. Do que ía a cousa era de que temos dereito a elixir; por exemplo, podemos elixir entre ser monárquicos ou republicanos. E poder podemos. Pero levamos corenta anos elixindo, cada quen no seu peto, sen que algúns poidan elixir non ter que elixir. E ise tamén é un dereito.
Dígoo porque teño un amigo, outro, que está farto de escoitar cousas a favor e en contra da monarquía e outras tantas a favor e en contra da república e di que el non quere elixir entre unha cousa e outra cousa, que el o que elixe é democracia e, ademais, explícao argumentando que o que el elixe é unha xefatura do Estado quen de controlar ó poder executivo e vixiar o lexislativo e mailo xudicial, controlándoos igualmente, arbitrando en debida forma sobre eles, mentres que eles tres poidan e deban controlar tamén ó xefe do Estado, sexa un rei ou sexa un cidadán normal. algo que ó parecer El-Rei non é de xeito que certos excesos e diatribas non se produzan coa donidade que estamos vendo que se veñen producindo dende hai anos. Non só por parte da xefatura do Estado senón mesmo tamén polos tres poderes que Montesquieu deixou definidos e que, malia a opinión en contra de don Alfonso Guerra, aínda están viviños e coleando. O meu amigo élles un pancista, que se lles dicía antes a este tipo de individuos que sempre expresan os seus desexos, mesmo o de elección, escollendo que “eiquí paz e despois gloria” ou, como di Bieito Ledo, haxa paz e coza o forno.
