Hai cinco días que se cumpriron os setenta e un anos do día no que me administraron a miña primeira comuñón. Sucedeu na pontevedresa igrexa do convento de San Francisco, ó pe do seu altar maior a carón do sepulcro do almirante poeta, de Paio Gómez Chariño. Logo a foto, vestidiño de mariñeiriño, haberíame advertir -cando menos un pouquiño- do que ía ser a miña traxectoria vital. Fixoma Villar, na rúa do paseo, a carón da farmacia de Fabregas, xusto enfronte do cine Losada.Verán.
Hai un par de anos, ou así, presentáronme a un señor que dixo ser Don Fulano de Tal, Almirante de la Armada. Non era mentira. Tampouco o foi que eu lle respondera que era Alfredo Conde, mariñeiro de segunda, pois tal foi a máxima gradación militar que acadei naqueles tempos que non deberemos esquecer nunca. Logo, a premonitoria foto que me fixeron vestidiño de mariñeiro, foi onde tiña que ser e xusto onde lles dixen no estudio dun profesional que, se ben o recordo, era moi bo no seu oficio. Pero antes sucedeu algo que me aterrorizou. Á semana seguinte, de acordo co costume de entón, comecei a ir a misa ós domingos e alá fun á mesma igrexa na que recibira o sacramento. Entrei tarde cando o frade predicaba e o facía advertíndolle ós fregueses que era o propio Deus o que estaba a falar pola súa boca e que, polo tanto, as súas palabras era Deus quen llas ditaba.
Aquela afirmación deume tanto medo, produciume tal pavor (téñanse en conta os meus sete anos de entón) que saín da igrexa a todo correr e tardei anos en volver á misa de doce, non fora ser o caso de que se repetise a experiencia. Naqueles días dicíasenos, acaso máis a miúdo do necesario, que Deus estaba en todas partes, que todo o vía e que nada podía eludir o seu coñecemento da nosa máis íntima realidade. Un deus así de preocupado -agora si, escrito con minúsculas- era lóxicamente preocupante. Diría máis, diría terrorífico.
Pois ben ese deus existe e sabe todo canto facemos.
Hai uns meses estaba eu despachando media ducia de ostras n’O Freixo, na de Pepe d’O Coxo, e recibín o aviso dunha mensaxe que acababa de chegar ó meu telefono móbil. Dicía “Estás na de Pepe d’O Coxo. Queres que llo digamos ós teus amigos?” Menos mal que xa baixara a primeira ostra eludindo así a posibilidade de que se me atragoara (éralles das consideradas tamaño napoleón) índoseme pola gorxa do aire.
De regreso a casa o Mr. Google, ou sexa o novo deus, íame advertindo que ía a máis velocidade da debida, que na próxima bifurcación deberíame botar á dereita que, en trinta minutiños chegaría o meu destino e que, por se fora pouco, acababa de chegar pois ese destino estaba tamén á miña man dereita. Hai moitos anos, cando eu tiña ilusións e algunha puiden levala a cabo, funme despedir de quen habería ser o cardeal Rouco. Abandonaba eu a miña breve ocupación política como membro do Goberno de Galicia e confeseille que chegara á conclusión de que Deus era de dereitas. Rouco sorriu aceptando o meu comentario coma se fose un cumplido. Non mo negou. Vexo agora que deus está eiquí e non sei se será ou non de dereitas. Probablemente sexa algo peor. Non me dirán que non é como pra preocuparse. Eu estoulles aterrorizado.
