Opinión

Eu, cun ano de vida

Xa teño confesado, ás veces de xeito un tanto insidioso, o pouco amigo que eu son de andar a fisgar nas, ó meu bo entender, mal chamadas redes sociais. Tanto e tan así que xa esquecín as contraseñas do Twitter e máis do Instagram. Non ten moito mérito. Son tantas as contraseñas que manexamos, tantas as claves, tantos os códigos que o anormal sería memorizalas todas sabendo a quen corresponden. Isto é o que a min me sucede. Seinas todas, pero ignoro cal lle cadra a cada conta e, xa saben, tres intentos estragados e alá se nos vai a troita de pe polo río informático abaixo.

Manteño a do Facebook. Fágoo pra saber dos amigos, ler os artigos que colgan, suxerir que lean os que colgo eu, e manter uns contactos que doutro xeito non serían posibles. Manteño o WhatsApp, pero xa nin o vexo. Hai xente que pode enviar un cento deles nun só día e, se eles, ou elas, dispoñen de tempo pra levar a cabo as súas guerras mediáticas eu reservo o meu pra millores lecturas cas que por ese medio adoitan ser ofrecidas. Iso é todo.

Polo que colgan no FB Roberto Moskovich sei de amigos lonxanos e das súas actuais e pasadas batallas e polas memorias, coas que Albino Mallo nos deleita de xeito cotiá vou sabendo dunha vida e dunha vitalidade pleas e serenas coma é a nunca longa traxectoria do xornalista vocacional que sempre foi o meu amigo e xa cumpriu os noventa anos de existencia.

Albino recordou hoxe, é dicir, recordou hai uns días, o seu encontro co tenor de ópera e estrela de Hollywood José Mojica, nacido Crescenciano Abel Exaltación de la Cruz José Francisco de Jesús Mujica Montenegro y Chavarín, cando este xa deixara de selo e se convertera en Frei Mujica , da orde de San Francisco. Foi no 1946. O frade viñera a Compostela, onde Albino estudaba Dereito, a filmar "El Pórtico de la Gloria" co Orfeón Infantil Mexicano que el dirixía. No 1946.

Moitas veces, ante o estupor ou o sorriso escéptico, cando non directamente incrédulo e desautorizador da miña palabra, da xente que me escoita, dou algúns datos que conservo na miña memoria máis recén chegada á vida. Pois ben, o Orfeón Infantil Mexicano, aproveitando a súa estadía por causa da rodaxe do citado filme, deu unha serie de concertos por Galicia adiante, un deles en Ourense. 

Os rapaces foron espallados, distribuídos se o prefiren, polas casas dalgunhas familias ourensans a fin de aforrar aloxamentos e alimentacións de tantos como eran. Xa teño contado como, tendo nacido en Allariz, os meus pais me levaron pra Pontevedra ó cumplir os tres meses e como as necesidades do momento fixeron que me enviaran pra Ourense cando xa tiña nove. Dende entón pasei a vida zascandileando entre Pontevedra e Ourense, entre Ourense e Allariz e malia que pode precisar cousas hai momentos que tiña escuros. 

Agora sei onde estaba eu cando tiña un ano de idade. Estaba en Ourense. Estaba na casa da rúa do Progreso na que vivía a miña avoa Regina, xunto coa miña tía Carmiña que moitas avoas da miña idade recordarán se estudaron no instituto do Posío ou o fixeron nas Carmelitas. Estaba en Ourense e recordo con precisión a presenza do chamaquito mexicano á hora do almorzo mentres as dúas mulleres lle facían pregunta tras pregunta sen deixalo comer a gusto e eu escoitaba abraiado o relato do rapaz ó que sempre quixen imitar na súa condición de posuidor do envexable don de cantar ben, algo que sempre quixen ter e que me foi sempre negado. Cada vez que o intentaba meu pai rogábame que calara. Cala, coño, non cantas... orneas. advertíame cunha convicción profunda que tamén recordo con precisión diría eu que algo masoquista.

En Allariz, o meu avó que non era de esquerdas como eu o retratei en "Memento de vivos" senón monárquico e de dereitas, anque non franquista, e moi devoto, facíanos ir ás novenas na igrexa de Santiago ás que el tamén acodía. Nós, os seus netos, subiamonos ó coro mentres el acougaba a carón do altar maior onde tiña un reclinatorio reservado. Cando chegaba a hora dos cánticos eu afanábame todo canto podía cantando de xeito seguramente moi desafortunado, malia os meus esforzos por adaptarme á meloría. Nese momento, meu avó botaba man do bastón que tiña a un lado de reclinatorio e buscaba coa súa a miña ollada mentres batía co puñeteiro bastón no entarimado da ábsida da igrexa. Eu xa sabía que era o seu xeito de me reclamar silencio. O puñeteiro bastón está hoxe no meu poder.

Só cantei a gusto e todo canto quixen cando fun mariño, bastaba que viñera o vento de proa coa forza necesaria pra que afogase a miña voz pra que eu saíse a calquera dos alerons que flaquean a ponte dun barco pra poñer a cantar como un tolo. Nin eu mesmo me escoitaba, tal tiña que ser a forza do vento. E cantei de todo. Sucedeu case seguindo ó pé da letra a canción que Agustin Lara compoñeu a noite na que Frei Mojica lle anunciou que abandoaba a vida artística pra profesar en relixión. Titulase "Solamente unha vez". Se a volven escoitar comprobarán que é moi acaída coa confesión que lle acababa de facer o seu amigo.

Pois o mesmiño. Soamente unha vez na miña vida eu cantei a gusto e tan contente, pero pra iso tiven que estudar unha carreira, facerme mariño e cruzar ó Atlántico dun lado a outro. Víase que non escarmentara. Unha vez, no colexio, déranme unha labazada por non cantar o "Cara al sol" non recordo xa se ó izar ou ó arriar bandeiras. Como ía cantar eu cos antecedentes que acabo de contarlles? Por outra banda e a maiores, as reflexións do meu pai, contrarias ás que me facía a miña avoa, fixéronme manter sempre unha actitude crítica cos devotos dunha e doutra causa aínda a pesares se seguir o camiño marcado polo meu pai, aquel home que como afirmaba a súa curmá María sempre boi bo pra todos menos pra el mesmo. aínda o choro hoxe.

Te puede interesar