No Xapón, as veces que ala fun, non sei se comín moi ben ou o que comín foi moi caro. Non sei hoxe porque os anos non pasan en balde e, menos os salarios, todo tende a subir; pero daquela unha mazá, nin sequera unha reineta ou unha cousa aínda máis sería, podía custar por enriba das novecentas pesetas. Estoume a referir ó ano 1993 que foi o ano no que, por primeira vez, fun alá e sentín como se a miña mente fose un calcetín ó que se lle dera a volta con aquela destreza coa que antes se lles daba deixándoos listos pra ser postos nun plis plas.
Comer ben no Xapón non é comer sushi, peixe cru, que tamén. Iso pode ser na Puglia, na bota de Italia, que foi onde o deberon inventar, o peixe cru escasamente aliñado, que comido en Bari pode ser exquisito. O descubrimento, máis que invento, debeu acontecer logo de que Eneas desembarcara nunha praiña, máis ben nun laño, que eu pisei e supuxen rico en ameixas e navallas, tamén nalgún rapante ca outro e máis nun cardume de barbos alporizados, deses que agora as clase podentes chaman salmonetes.
Comer ben no Xapón (case como en calquera outro sitio) é comer caro, caro e quente; porque quentes o que se din quentes son as sopas e os caldiños que si, poden estar exquisitos, están exquisitos, pero que de tan quentes que baixan poden causar unha perforación de estómago. Como evitalo? Sorbéndoos, meus amigos. Nun restaurante caro, como coincidan varios comensais na inxesta dun deses caldiños, aquilo pode ser un concerto de sorbos estrondosos e cheos de matices, unha sinfonía, ou un vendaval pero, iso si, sempre a prezo de ouro.
Recordo un convite no que nos foron ofrecidos non uns cogomelos, senón máis ben uns chimpíns non máis grandes ca falanxeta dun dedo maimiño, que seica valían doce mil pesetas cada un deles. Unha vez na boca dicías: pois mira ti que ben! pero non sentías entusiasmo algún e sorrías.
Sentín moita curiosidade por, sendo como son amantes dos xurelos, como poderían comer o polbo. Non me atrevo a dar conta de como se prepara un polbo á takoyaki ata convertelo nunha especie de chulas, de albóndegas redondiñas, moi feitiñas elas, que levan de todo mesmo tamén polbo esmiuzado a golpe de gume de coitelo, manexado con precisión de cirurxán, iso si, pero que ó meu ver non millora a cousa en absoluto.
Eu sonlles cliente de Potel o Pulpeiro, que os martes ven de aí de contra Pontecesures e monta o negocio a carón da carballeira de Santa Minia, eiquí ó lado. Santa Minia é como se coñece e se venera a momia dunha nena italiana, así chamada, que unha familia de eiquí mesmo mercou en Cádiz, a comezos do XIX, e acabou no corazón do Val da Maía, facendo milagres como se viñera no santoral, que non ven, pero conta con adoradores devotos e fieis que aseguran que si, que os fai. A última hora a Santa Minia podes vela e, en cambio, a Santa Rita non e porque vai ser menos venerada unha ca outra.
Pero faláballes do polbo á feira que Potel o Pulpeiro segue chamando pulpo como fai a maioría da xente. Na zona de Marín, na ría de Pontevedra, onde ás dornas lles din conas e ós pulpos polbos, oin eu, sendo aínda un neno asustadizo, como un mariñeiro, aquel día sen fortuna, lle pedía a outro e pedíallo a berros que lle botara un polbo na cona á súa muller que el ese día volvía pra casa de baleiro.
Pois ben, volvendo ó pulpo de Potel, este octópodo, así, literalmente traducido do inglés, pra que logo veñan e nos queiran liberar do estudo do latín, este polbo cunha boa fervedura, aceite, pementón e unhas lasquiñas de sal ben espalladas non ten nin comparación co preparado ó estilo takoyaki ó que me veño referindo. Prefiro as chulas de arroz que preparaba a defunta da miña nai ou outra exquisitez xurdida da súa man que, na casa, coñeciamos como fritos ingleses malia que ser fosen de procedencia alaricana.
Ouh, o Xapón! Nunha cea, levada a cabo nunha mesiña baixa, encrequenados enriba do tatami, todo o mundo pediu pra beber unha latas de cervexa que traian pintados un bicho tal que un grifón, dixeron que en honor a min... o que eu moito agradecín pedindo sake pra min. O sake é un viño de arroz que baixa con tanta facilidade como axiña sube. O meu compañeiro da dereita, un nipón chamado Tanaka, solidarizouse comigo e pediu de beber o mesmo que eu pedira, así que acabamos comprobando quen tiña máis saque do dous. Imaxíneno. Acabamos como acaban de imaxinalo. Entón eu aludín ó peixe globo, ó fugu, de xeito que o meu amigo fixo un alarde e pediu unha ración pra el... obrigándome a non ser menos e pedir outra pra min. Pagar pagaban eles.
O chef estaba autorizado a preparalo, pois é moi velenoso e como te pases e o cortes mal a rentes do seu fígado podes matar a quen o coma, pero que se o cortas moi finamente pode intoxicar dun xeito leve conformándose con poñer os beizos do comensal algo cianóticos de xeito que este poida alardear dunha absoluta impasibilidade diante dunha morte próxima e posible, según me foron explicando.
Mentres o ían facendo, logo de que os dous xa comeramos do peixe, vin ou crin ver os beizos de Tanaka vestidos non sei se de Semana Santa ou de Venres de Dolores, mentres o seu rostro permanecía máis inmutable que o dun actor coreano desas series que agora lles da por emitir ós de Netflix. Non lles quero dicir como me sentín, pero debía estar, estaba, tan sakeado e fun moi felicitado.
Sei que estas cousas non se deberan de contar, pero un día é un día e un peso ben se gasta. Así que aí llo deixo... xunto cun polbo á feira do que non se sabe que se intoxicara ninguén.
