Medio século despois do pasamento de Monchiño de Corbillón, coñecido como o xigante de Magarelos, Delfín Caseiro Nogueiras, chegado o ano do 1997, escribiu acerca de Ramón Fernández Pérez, nacido en Magarelos de Allariz. Leo acerca de Delfín que naceu na aldea de Muiños de Rairiz de Veiga e, sen que eu poida recordar (e ben que o sinto) de onde saíu o seu traballo sobre Monchiño de Corvillón léoo con fervor, fotocopiado sen saber por quen e consólome pensado que así son as cousas e que no millor dos casos estas son, cando menos nesta oportunidade, unha evidencia más da síndrome API; é dicir, A Puñeteira Idade.
Ignoro a quen lle debo dar as grazas por poñer ó meu acado a semblanza de Monchiño de Magarelos, un xigante de dous metros e corenta centímetros de altura, cento cincuenta quilos de peso e uns zapatos de talla cincuenta e seis. Eu sabía do xigante pois por algo eu son de Allariz, pero ignoraba o resto. Mesmo sei de Rairiz de Veiga e sei que estiven alí, sendo rapaz, tan só unhas poucas horas. Poucas pero abondo pra recordar, mentres eu viva, a beleza duns muíños polos que levo preguntado a moitos pero sen resultado ningún. A ver se o que vai suceder é que o soñei; ou o que é ben peor: que dada a miña condición de escritor do que se trata é dunha fabulación miña máis. Pero así son as cousas e así haberá que aceptalas.
Converter nun mérito o que é tan só unha singularidade é produto dun tempo concreto ou, millor dito, de moitos tempos máis ou menos sucesivos que veñen e van, van e veñen, ó antollo diso que damos en chamar circunstancias. Tal proceder non é o do traballo de Delfín Caseiro, polo menos a min non mo parece. Porén é algo que está volvendo a suceder.
Eses tempos así tamén o foron os da miña adolescencia, cando o mérito da Vaca Juanita eran dúas patas de máis que xurdían retorcidas dende o seu lombo ou cando pagabamos por ir ver a muller máis gorda do mundo, unha obesa mórbida que superaba con moito os douscentos quilos de peso e que era observable, previo pago, a través dun cristal en tanto que ela permanecía sentada no chan e ollaba prós seus visitantes con certo desapego e indiferencia. Esa éralles a súa singularidade, pero é de temer que nestes tempos de hoxe fose tamén o seu mérito.
Monchiño, alturas a parte, era un home moi ben plantado e habitualmente moi ben vestido por un xastre que, coido eu, sería de Allariz. Se daquela este país fose o que aínda non o é hoxe, tanto o xastre como o noso xigante poderían ser considerados como influencers; xa saben, como modelos a imitar. Sairía millor parado o xastre que lle facía os traxes tan ben feitos e cortados que Monchiño sempre aparecía ben traxeado e alto; esta segunda condición constatable tan só no caso de ter alguén normal ó seu carón. Ás singularidades teñen estas cousas e logo pasa o que pasa: así que á postre millor xastre que xigante, digo eu.
