Síntoo moito -que é o que se ven dicindo sempre que non se sinte tanto como se afirma- pero os lectores máis novos ós que estas cousas lles pillan de lonxe deben ser avisados de que hoxe toca de novo Schopenhauer.
Pregúntome moi a miúdo, bastante a miúdo, por esta miña teima de recorrer sempre, sempre, ós mesmos e vellos textos. Pero é así. Será, digo eu, cousa de que as cancións xa non contan historias senón berros e ritmos sincopados. Será, podería pensar eu tamén, que os máis dos poetas son coma os regueiros que baixan das montañas, moi clariños pero pouco profundos? Será que ven sendo a idade a que nos determina? Sospéitoo, pero tampouco non podo afirmalo con certa rotundidade e contundencia porque, o máis probable, sexa que é a condición do animal (que diría o finado do meu pai referíndose a min, en oportunidade semellante) a que me empuxa a elo. Pero aí lles vai.
O caso é que o vello rosmón, xa saben, Schopenhauer, consideraba moi triste o progresivo devecer de tódalas nosas forzas según a vellez vai avanzando.
O caso é que o vello rosmón, xa saben, Schopenhauer, consideraba moi triste o progresivo devecer de tódalas nosas forzas según a vellez vai avanzando. Dito isto, co que estarán de acordo aqueles que, coma min mesmo sucede, é certo e -malia que non sexa exactamente así- “vai a misa”. Porén considera que ese devecer é necesario pois do contrario a morte resultaría algo moito máis difícil do que, esa mesma decrepitude anuncia e ás veces mesmo fai desexar. Vostedes han opinar o que lles pete, pero o noso pensador, perdón, o pensador xermano, deduce que a máxima ganancia que trae con ela a vellez sexa a do desexo da eutanasia, do morrer con facilidade, cun morrer non iniciado por unha doenza, nin acompañado de convulsións, un morrer sen sentilo.
E ata eiquí a primeira consideración do vello rosmón. Claro que nos seus tempos non había xeito de afrontar a extinción dun ser humano, ás veces mesmo dun animal deses considerados irracionais, a forza de coidados paliativos que o seden de tal xeito que non padezan ningunhas das tráxicas e dolorosas consecuencias propias do seu pasamento a outra dimensión.
Aínda recordo o cheiro a cloroformo co que as veces chegou meu pai á casa e mesmo unha oportunidade xurdida a base de piollos que saíron disparados, a mansalva, según abriron a unha señora no hospital de Pontevedra; tantos piollos, piollos tantos, que non sei noutras casas, pero na dos meus pais o meu irmán e máis eu, descubrimos o ZZ. Nas outras seica tamén. Non había moito que a cirurxía era feita a pelo ou con un bo e previo lingotazo de licor ou, no caso dos dentistas, con óxido nitroso, co chamado gas da risa, imaxíneno os máis novos.
Todo isto venlles a conto do meu impudor do mércores pasado ó me permitir deixar constancia do pasamento da maior das miñas irmáns, á que lle levaba anos abondo como pra recordala nos meus brazos de adolescente. Morreu sedada, seguindo o estrito protocolo ditado pra estes casos. Quere dicir que se seguiu, ó pe da letra e sen posibilidade ningunha de abreviar un proceso que se sabía inevitable. Manter aquela vida, prolongándoa en vez de abreviala, merece unha reflexión que, por obvia, por evidente, prefiro que sexa cada lector quen a leve a cabo dende as súas crenzas ou dende as súas conviccións. Eu vou facer un testamento vital tan axiña coma poda. Non quero prós meus familiares, mesmo prós meus amigos certos, uns días como os pasados cando xa todo era evidente.
Retornemos a Schopenhauer, pero desta volta pra recordar ó que deixou escrito, non encol da morte senón da vida, afirmando que o feito de comer conduce inevitablemente á morte mentres que polo feito de enxendrar conduce á vida. Como é iso? Ó comer destruímos a forma allea pra nos facer coa súa materia, coa súa enerxía diríamos hoxe, e, dado que todo o vivo está suxeito á mesma lei, tamén a nosa forma ha ser destruída pra que a súa materia volva tocar en sorte a outras formas mentres que, polo contrario, a procreación, é a completa afirmación da vontade de vivir e ten que parecer necesariamente como vida.
Cando eu fun mariño, sempre que chegabamos a Veracruz, en México, ós dez ou vinte minutos de estar atracados no peirao subía a bordo un controlador de carga do que non darei o nome malia que hoxe pasaría e pasaría con moito dos cento vinte anos
Agora que os ourensáns temos un amigo arcebispo, non sei se rematar isto cun recordo decididamente algo epicúreo, pero aí lles vai:
Cando eu fun mariño, sempre que chegabamos a Veracruz, en México, ós dez ou vinte minutos de estar atracados no peirao subía a bordo un controlador de carga do que non darei o nome malia que hoxe pasaría e pasaría con moito dos cento vinte anos. Viña con dúas botellas de sidra asturiana, unha en cada man, e preguntaba ó mariñeiro de garda ó pe da escala real: “¿Pos donde anda mi cuate el pilotito Alfredo?” e, cando lle daban conta de por onde eu podería estar buscábame pra que e este servidor lle proporcionase dúas botellas de coñac Fundador. Aurelio, chamábase así e tan só vou calar os apelidos, facía coas botellas unha mestura de sidra e coñac que bautizaba como “España en Llamas” e agarraba unha talanqueiras de moito sandiola. A mariñeiría do “Covadonga” non padecía control ningún da carga, a que se debería alixar en Veracruz, e Aurelio concluía dándome consellos dos que só me vou permitir deixarlles a vostedes constancia dun por estar en perfecta consonancia co citado pensamento de Schopenhauer. Xa bébedo aconsellábame: “cuate comer mucho, chingar fuerte… y esperar la muerte”. Non me negarán que o saber popular en moitas ocasións é o mesmo que o científico só que cunha linguaxe menos elaborada.
Confesareilles que este afán que me leva, tantas veces, a utilizar expresións das que na nenez me aconsellaron fuxir e os manuais de preceptiva literaria inducían a non practicar, tales expresións, non son moi de recibo, pero home algo estremado que eu son, non son quen de evitalas, ás veces, hoxe mesmo según acabo de demostrar.
Ata o mesmo Schopenhauer o aconsella cando di que un autor non ha de gardarse máis que de aspirar visiblemente a amosar máis espírito do que ten pois, con elo, faille crer ó lector que ten moi pouco, razón esta pola que o maior eloxio que se lle pode facer a un escritor derivase de que o cualifiquen de “inxenuo” xa que significa que se mostra tal e como é e pode atreverse a facelo. Chegado eiquí sospeito que non debería ter recordado isto que xa queda escrito e aí lles queda.
