Cando eu era rapaz e íamos á función de cine das tres e media da tarde dos domingos, diciámoslle "o artistiña" ó protagonista da película de indios e vaqueiros. O artistiña nunca era un indio, vaia por Deus... ou por Manitú, segundo conveña, senón que o artistiña sempre era un baril e admirado vaqueiro, semellante a John Wayne, que defraudaba no caso de ser Alan Ladd, porque dicían que este era pequeneiro e se tiña que subir a un taburete pra bicar a xeito á unha coprotagonista que nunca era Jane Mansfield, mira ti que pena, coas grandes glándulas mamarias que ela locía, chea de orgullo e certa picardía pois, outro gran recurso interpretativo, ou non o tiña ou non llo deixaron que o lucira.
Cando o protagonista, fose este quen fose, comezaba a galopada tras duns fuxitivos, fosen estes indios apaches ou brancos renegados, a rapazada asístente pegabamos a petar cos pes no chan convertendo a sala de cine nun estrondo que non sei como nolo consentían. Era unha gozada. Se hoxe se puidera facer o mesmo (que se pode, pero non se debe) diante dun televisor o mesmo había menos visitas ó psiquiatra e a xente vivía máis tranquila. Os andaluces danlle moito ó zapateado e son xente máis ben tirando a alegre. Agora, cando xa non zapateo pode que de aí veña a miña melancolía, e, cada vez que paso por diante de onde estaba o Cine Losada e vexo no que derivou, éntrame unha señardade que nin lles conto.
Ó que en Ourense chamabámoslle o artistiña, en Pontevedra dicíanlle "el chico", pero nas galopadas sucedía o mesmo aínda que algo máis discretamente e sempre baixo perigo de inmediata expulsión da sala. Pero estamos en Ourense. Sigamos.
Antes da proxección da película había o NO-DO que era unha especie de noticieiro como o que logo habería ser o Informe Semanal que o extinto e chorado José Antonio Silva fundou e dirixiu na TVE. Tamén había uns anuncios dun caldo, de Avecrem ou de Galiña Branca, non o recordo ben. O tal caldo vendíase concentrado en porcións e saber sabía a caldo de galiña. Neses anuncios, unha pita con meneos sinuosos, facía streeptease mentres se ía desprendendo das súas plumas todas ata quedar en coiros vivos; momento no que unha man a collía polo pescozo e a metía nunha tarteira da que sairía en forma de pastillas de caldo concentrado. A algúns dos meus compañeiros aquel anuncio antollábaselle algo pecaminoso, a min tamén. Deus que tempos!
Se na película o protagonista era "o artistiña", no NO-DO coñeciamos coma tal a Franco. Franco era o artistiña do NO-DO pero cando aparecía na pantalla inaugurando un encoro calquera, non patexabamos e si alguén lle chamaba así era besbellándollo, na orella do do lado, tal e como se estivese no confesionario. Conste que daquela había máis artistiñas en Ourense. Vicente Risco chamáballe así a Xaime Quessada, Xosé Luis de Dios, xa falecidos e aínda chorados, e a Acisclo Manzano, felizmente vivo. Qué tempos os daquel Ourense!
Estes días levo visto moito a tele, diría que case que coma o todo o mundo. Fíxeno ata que fartei de información tanta e tan repetitiva como a que a través dela se nos manifesta, hora tras hora, minuto tras minuto, singularmente nunha cadea, na que un señor de negro, que se move a saltiños coma un pardao e di atención!, atención!, atención!, como se avisase de que se vai producir un gol en calquera instante do partido, acaba por aburrir ó máis e millor sentado. E o señor que máis veces lles chama a atención ós españois, pero non ten trazas de ser un artistiña. Ou si, vai ti saber.
Será boa tanta información? Millor dito, será boa tanta e tan repetitiva información transmitida con tal carácter de urxencia e prontitude? Teño serias dúbidas. Pode resultar entolecedora. Pero por si o é, por se por exemplo eu acabo mergullado nunha paranoia disolvente, ou noutra revindicativa, desas nas que da por escribirlle carta tras carta ó director dun periódico, tamén por medo a unha hipocondría, recorrente coma unhas tercianas, que me dea unha vez exprimida a lectura das novidades literarias adquiridas nas últimas semanas, estoume pasando á relectura de obras xa esquecidas cando non ó visionado das series de televisión que son emitidas a través das chamadas plataformas. A que me pasarei cando me sature tamén delas?
Teño un amigo, que ten bastante mala baba, que me recomenda que escoite Radio María, vexa TV13, ou sintonice calquera desas cadeas evanxélicas nas que os predicadores curan doenzas e salvan almas do inferno cada vez que abren a boca. Non creo que lle faga caso. Á fin de contas son un vello frivolón e verde e prefiro a deloirada contemplación das presentadoras do canal do señor de negro que gozan da rara peculiaridade de recordar, case que todas elas, á india Pocahontas da película aquela de Walt Disney que tanto lles gustou a moitos. A min tamén, conste.
Xa me gusta menos a actitude dalgúns dos novos artistiñas que nos trouxo o coronavirus, encirrados os máis deles en facer política partidaria a conta da traxedia na que todo o mundo está sumido sen que, cando menos de momento, a ninguén se lle ocorrera afirmar que se trata dun castigo divino a causa dos moitos pecados cometidos. Ó millor é porque non atendo ningunha das suxerencias que me fan e non atendo ás predicas que sen dúbida se andarán a facer nalgunhas cadeas. Seguirei así. Faríame menos graza que a transmisión da peste coma se fose un evento deportivo. Nin o apelativo de artistiña ousaría eu dedicarllo á predicadores tales pois, con todo, prefiro ós políticos e ó pardao saltarín que están a dicirme ó que pasa.
