Ninguén me pide que fale destas cousas, nin tampouco ninguén me indica que non o faga, pero se á miña idade non escribo o que e do que me peta xa me dirán cando hei poder facelo. Advírtoo así porque hoxe sigo remoendo a conta de Voltaire, preguntándome se será cousa miña propia ou do outono a penas comezado, non sei que pensarán vostedes.
Nunha das páxinas das súas “Memorias”, as que seguen a aquela á que nos referimos antonte eiquí mesmo, dinos que está convencido de que os homes somos moi parvos e que el preferiu, en cambio, edificar un precioso castelo no que representar comedias e poder comer ben, a eito e a colleito, a ser fustigado en París por xentes pertencentes á corte do parlamento ou á corte da Sorbona. Entendido sexa o de corte na acepción galega, tan distinta da castelá. Voltaire estaba firmemente convencido de que non sería quen de volver ós homes máis razoables, nin ó parlamento menos pedante, nin ós teólogos menos ridículos. Por todas esas razóns, decidiu continuar sendo feliz lonxe deles.
Estoulles convencido de que razón non lle falta a François-Marie Arouet, máis coñecido por Voltaire. Pero estouno non grazas a el pois, cando eu era neno, a súa lectura era pouco menos que imposible, senón dende que o Profesor Ogando nos fixo memorizar o Beatus ille horaciano na versión feita por un Frei Lois de León, ó que non poucos supoñen galego. Ou foi o de Granada do mesmo nome? O mesmo ningún dos dous. que cousas se me ocorren! Isto de padecer a síndrome da API, da puñeteira idade, élles algo que hai que saber desculpar, antes de chegar a vello, non vaia ser que logo nolo teñan que recordar con máis frecuencia da desexable.
Feliz o que de preitos arreado, lonxe do mundanal ruído, segue a escondida senda dos poucos sabios que no mundo teñen sido. Así comeza o beatus ille daquel home sabio que logo de anos preso pola Inquisición, chegada a hora de recuperar a súa cátedra salmantina, comezou dicíndolles ós seus alumnos, que por certo enchían o aula a petar, “como diciamos onte...”, así, como se nada tivese pasado.
En fin que sempre fun partidario dese xeito proclamado por Horacio de afrontar a vida axudado que fun pola versión de frei Lois; versión que moito me gorentou malia que outras obras súas non acabaran por ser tamén do meu aprecio.
Pódese saltar do Beatus ille de Horacio e de frei Lois de León ó Dicionario Filosófico volteriano? Pódese? Coido que eu si e non me rompín ningunha perna. Cando o lin concordei máis con el que co manual titulado “La perfecta casada” que, cando o quixen ler sendo un rapaz, recibín a recomendación da miña nai de que non o fixese. Pasados os anos, lino e pensei no moi sabía que foi a miña hoxe defunta nai, lúcida, plenamente lúcida, ate os seus noventa e cinco anos no que tivemos que levala ó cemiterio de Vilanova de Allariz pra que durmise fora da casa.
Pero preguntáballes, preguntábame máis ben, si se pode saltar do beatus ille ó dicionario filosófico porque estaba recordando que nel, no seu dicionario, Voltaire fainos patente a historia dun maxistrado que chegou a selo poñendo algúns cartos non sei se enriba da mesa, se no peto do seu examinador ou equivalente e, que grazas a selo, grazas a ser maxistrado, podía facer todo tipo de experiencias cos seus semellantes. Tantas que chegou un día no que á hora da cea contoulle á súa muller o que sucedera aquela mañá en virtude da súa decisión.
A muller, síguenos a contar Voltaire, sentiuse anoxada a primeira vez que o seu home lle contou o feito. Sen embargo a segunda vez que o fixo, xa non sentiu tanto noxo pois, alá no fondo, picáballe a curiosidade. Así e pouco e pouco a muller foise afacendo ás tarefas do seu home de xeito que cada vez que este regresaba á casa o primeiro que lle dicía era “amorciño, hoxe non fixeches torturar a ninguén?”
Xa teño contado que cando cheguei a casa dos meus pais nunhas navidades o primeiro que fixen foi preguntarlle a el se había inferno pois nos salesianos dixérannos que si, que o había, e que nel sempre estaban ardendo os condenados. Meu pai non cría no inferno, pero tamén que non me debía crear confusión ningunha e só respondeu psshhh...!
Como eu teimara na miña pregunta, sempre fun algo obsesivo compulsivo dende ben neno, sempre fun teimudo e contumaz, meu pai volveu dicir psh! e de aí non o daba eu sacado. Persistín no meu empeño. Pero mira, papa, disque hai un reloxo que di sempre xamais, sempre xamais, sempre ardendo, eternamente ardendo. Nese momento meu pai debeuse compadecer de min que o caso foi que puxo a man enriba da miña cabeza, alborotándome o pelo ó me fregar con ela, de xeito que con toda a calma do mundo e moi cariñosamente atinou a me dicir:
-Mira filliño, non te preocupes, que un acaba por se afacer a todo.
Iso foi todo o que se lle ocorreu dicir pra non desautorizar a moralidade entón reinante e me causar maior problema.
Acaba un por se afacer a todo. A muller do maxistrado tamén e tamén calquera persoa acaba aprehendo a cohabitar coas maiores extremosidades ás que a conduta humana e quen de nos transportar a pouco que nos deixemos levar por ela.
Por iso pregúntome que diría frei Lois de León da muller do franciscano. Non o sei. Pero se len algunhas liñas como as que eu recordo, refírome a liñas de “La perfecta casada”, poden obter algunha resposta, calquera, a que as súas conciencias respectivas lle permitan. Como din as que recordo? Pois din así: “O home dunha muller boa é ditoso e vivira días dobrados e a muller de valor pon no seu home descanso e pechará os seus anos...” O que tal vai dende os tempos do frade agostino e dos do irreverente Voltaire a estes de hoxe, en pleno auxe LGTBI! Ben certo é que mudan os tempos e mudan as vontades, Camoens dixit.
