Rematou xuño e coido que, cando menos por iste ano, acabáronseme as viaxes a Barcelona; pró que ven, xa veremos. Daquela o mesmo xa hai que botar man do pasaporte, agora, cando deambulas pola Europa enteira sen máis que o DNI e a billeteira ben abastecida, xa saben, cousa do neoliberalismo que nos esta facendo uns homiños, por Cataluña, se fan o que queren facer, terás que levar a billeteira, xunto có ánimo ben temperado e, a maiores, o pasaporte ise do que falabamos. Cousas da vida, que diría Castelao.
Digo o que lles digo porque nós, sempre fomos pra eles unha especie de parentes probes, deses que veñen da aldea e nos poden deixar quedar mal diante das visitas; ou tal me pareceu sempre a min que xa saben que son un pouco atravesado.
Pasoume cando cheguei a BCN por primeira vez, sendo mariño, e pasoume logo moitas veces máis; por exemplo, unha vez que fun alá sendo deputado no Parlamento de Galicia pretenderon que, a entón directora xeral de Política Lingüística e máis eu, que íamos en viaxe oficial, agardaramos cun feixe de visitantes e de porta pra fóra, a que chegara o presidente do Parlament e lle aplaudiramos ó baixar do coche. Tal como llo conto. Non o fixemos, claro. Máis se lle montou unha tremolina e entramos cando chegamos, ou case. Outra vez, o home de Marta Ferrusola, Jordi Pujol, preguntóume por "ese home, sí, o que ten unha editorial, cómo se chama..." referíndose a Ramón Piñeiro co cal xa se poden imaxinar cómo foi o resto da entrevista. Agora consideran que o AVE non nolo merecemos que total pra qué.
Quizais a culpa sexa maiormente nosa. Dígoo porque tamén naveguei con vascos. Foi no que antes se chamaba un vello candrai, un barco que fora transatlántico, tamén barco hospital no que non sei se entraran roxos ou nacionais e fixeron unha escabechina -bestas hainas sempre a babor e estribor de garda, ou dito pola vella: a arca e couso- que se chamara o "Altube Mendi" antes de se chamar "Monte Altube".
O candrai daquela era un tramp, un mercante sen ruta fixa. O seucapitán era vasco, o primeiro oficial tamén o segundo o mesmo e, o terceiro, era eu. Mentres permanecín a bordo tiven que escoitar a miúdo e a modo de salutación: "oie, cho, qué hases tu aquí de ofisial si los gallegos marmitones o mosos de cubierta, pues". aguantei pouco alí, isa é a verdade. Cuestión de clases, maquetos ou charnegos e asimilados? Vostedes dirán.
A mín, qué queren que lles diga, a independencia de Cataluña non me molesta. Pero o caso é que non me gusta como a están facendo, como a están xerando, con ese desprezo da opinión dos demáis e como se os cartos dos galegos, e aínda os doutros máis, os aforros feitos fóra e depositados nas sucursais bancarias ubicadas en Galicia, non foran levados polos banqueiros pra xerar riqueza en Cataluña, esa riqueza, real ou aparente, que agora nos restregan polos ollos. Non lles hai como ser uns parentes probes e resignados. Por iso se volve falar das "nacionalidades españolas" a saber: Catalunya, Euzkadi, etcétera. Nós somos Etcétera. Así nos vai e así se explica.
Cando eu escribía en El Periódico de Cataluña e tiña que coller un taxi pra ir ata a sede do xornal nunca lles dicía nin a rúa nin ó número que lle correspondía a este. Dáballe sempre os da calle paralela. Daquela, con certa periodicidade, o periódico publicaba unha reportaxe asinada por un redactor que se fixera pasar por turista, collera un taxi, e dera máis voltas ca un sarillo, logo publicaba a reportaxe; en vinganza o taxista podía facerte baixar do coche.
O outro día os taxistas fixeron unha folga por causa dos de Cabify e menos mal que a remataron antes de que eu tivera que subirme a un avión logo de que me deixaran medio en cirolas no arco de detención de metais. Con todo foi unha viaxe agradable. Cando íamos aterrar no aeroporto d'A Coruña o comandante dirixiuse ós viaxeiros pra nos falar do tempo que ía en Alvedro, da dirección do vento, en fin, desas cousas que tanto inflúen nas nosas vidas. Falou en castelán, falou en inglés e logo falou en galego e en catalán. O curioso foi que cando falou en castelán dixo que ventaba do sul e que, cando fixo en galego, afirmou que ventaba do nordés. A mín non é que me dera a risa, que non me deu, senón que me puxen a pensar no que Freud podería ter chamado un acto fallido e non me deu lugar a saber de ónde coño ventaba no caso catalán, porque seguro que serían ventos encontrados todos tres.
O caso foi que, cando acordei saír do meu ensimesmamento, só me deu tempo a escoitar como o comandante se desculpaba polo seu mal uso do catalán que o tiña "un tanto enferruxado" pois il era "gallec". Só lle faltou dicir que era orgullosamente gallec e daquela eu teríalle aplaudido como lle aplauden sempre os italianos ós comandantes no canto de aterrar.
Cómo ven non sempre venta igual pra todos, nin a gusto de todos. Qué farían os catalans no caso de dispor dun idioma coma o noso que nos permite comunicarnos, entendernos, con trescentos millóns da área da lusofonía e con cerca de cincocentos da área hispana élles unha especulación que non lles quero reproducir. Quizais neso estribe o noso maior servidume: o de ser quen de nos entender demasiado, con demasiada xente, dona de moi distintos intereses e emocións, nunca dos nosos, sempre pendentes de nos poñer no lugar dos outros e sempre esquecéndonos de nos poñer no noso lugar dunha bendita vez. E así nos vai. Os ventos da historia abanéannos dende hai seiscentos anos de xeito que eiquí parece ser que sempre venta do sul, que tan avoltos tempos adoita traer consigo.
