Regreso de botar unha semaniña, unha semaniña enteira que isa si que é muiñada, moendo e remoendo, arredor do noso século XI. Ó dicir noso quero dicir galego, aquel longo e triste tempo no que fomos un reino cun rei que viviu encadeado e encadeado morreu cando lle chegou a hora, non sen antes ter pedido que lle deran terra cos mesmos elos da cadea que prenderon nos seus pés durante dezasete anos.
Cando digo moendo e remoendo non quero dicir que andase a ler nada e, nin moito menos, que os pasase escribindo. Limiteime a cismar arredor dunha figura que me sobrecolle dende o primeiro momento que souben dela. Falo do noso rei García II que sempre se me antollou non direi o que, pero que se me ofrece coma o espírito dun país, o noso, coma unha metáfora ou como un paradigma do que el quixo e non puido ser, dado que non debe resultar moi doado permanecer preso durante dezasete anos, encadeado todo ó longo deles, tal e como lle sucede, aínda hoxe, ó noso propio país que non da arrancado como quixeramos por moito que tal realidade non lles pese a uns e nos doa a outros.
Según ía recordando o hai tantos anos lido íaseme agrandando a figura do bispo Cresconio que foi o seu educador; un educador a quen excomungou o papa -fíxoo no concilio de Reims- pra que sen embargo o noso bispo compostelán continuase séndoo ó non lle facer nin bendito caso, dada a maldita graza que lle faría determinación tan papal e ó parecer non tan pouco razoable. Total, que Cresconio ben merece unha atención.
Como nin sequera sei estar tranquilo, agora acabo de caer na conta, de novo e polo tanto unha vez máis, de que levo escritas novelas históricas coas que intentei explicarme a historia do meu país a partires do século XVI e así, un por un, ata este e XXI no que xa andamos. Dicíalles que non sei estar tranquilo. Confésolles agora que me anda a bulir nos miolos a idea de escribir outra novela máis, esta arredor do sucedido nese século XI.
Hai moitos anos decidín que, chegada a hora de me despedir pra sempre, sería bo deixar escritas vinte novelas. Dende que escribín a decimo novena parei en seco. Metéuseme na cabeza que, unha vez escrita a vixésima, xa non pintaría nada eiquí… e xa me entenden ó que me refiro. Sei ben que non escribo prá xente, que tamén, senón pra min e quen lea as miñas novelas verá que nelas está sempre presente este país dos meus pecados que moito me temo que sexan tamén os dos demais, dito sexa sen ningún afán de molestar pois trátase dunha consideración que atinxe á colectividade e non a ninguén individualizado, agás eu mesmo, naturalmente. E nesas e non noutras son nas que ando logo de regresar desa semana á que me referín algo máis enriba. Se chego a concretala, espero que sexa a derradeira. Ós meus anos xa non está un pra moitos trotes. Ogallá que cando marche alguén lea esas miñas novelas históricas. Dirán de min unha condición que non poucos me negaron, algo que a estas alturas xa non me importa nada, nin pouco, nin moito.
