Hai momentos, detalles imperceptibles ou mesmo perceptibles de todo, que inicialmente non esperas e que, sen embargo acaban por constituír puntos de inflexión na vida dunha persoa para amosarlle a inexorabilidade do paso do tempo e o feito implacable e contundente que demostra que por máis que un se vexa nunha determinada forma, un certamente non se ve, senón que se intúe e os que realmente te ven como es son os outros, é dicir, os que se cruzan con un, igual que ti ves a aqueles cos que te cruzas ti.
Aconteceume, o feito que me deriva a realizar esta reflexión, onte para min -e natronte para vostede- no funicular que por obra e gracia dunha colaboración internacional entre o Inorde e a Cámara Municipal de Viana fixo posible, hai xa unha década, poñer a andar de novo en condicións axeitadas para o momento turístico que vivimos, o funicular que comunica a cidade de Viana do Castelo co outeiro de Santa Luzia, dende onde se contemplan probablemente unha das máis fermosas panorámicas costeiras da península ibérica.
Si, xa sei que hai uns anos unha web turística colocou esta imaxe entre as máis fermosas do mundo, pero iso, por máis que lles suba o ego ós nosos irmáns vianeses, non deixa de ter acenos de esaxeración.
Pero, volvamos ó feito que me provocou esta cuestión. Entramos nós -eramos catro- cun grupo de turistas (eu renego de tal consideración en calquera lugar do Norte de Portugal, igual que renego de sentirme turista en Compostela) no devandito funicular para pasear un pouco a mañá por aquelas abas montesías e iniciamos a tranquila subida falando das nosas cousas con prudencia co fin de non colonizarmos os diálogos en tan pequecho espazo, cando no intre no que levabamos unhas ducias de metros xa turrados polo habitáculo que facía o percorrido contrario, un mozo que a min tampouco me pareceu tan mozo como para realizar tal ofrecemento, ergueuse do asento e ofreceumo con toda educación. A miña reacción, un tanto sorprendida, levoume a mirar con certa cara de espanto para o acompañante masculino que ía canda min e que por certo me leva tres meses, como dicíndolle pola calada "senta ti, que a min dáme a risa".
Loxicamente, son consciente de que o home fixo o ademán con total educación e de ben nacidos é sermos agradecidos, cousa que fago pública aquí, por máis que sexa consciente de que le nunca o vai ler.
Outra cousa é a carauta que me debeu quedar a min e que, como escribín ó comezo, significa que por máis que nós a nós mesmos nos vexamos relativamente estáticos, o certo é que o tempo vai pasando e os surcos que os anos van gravando en nós, van botando costra. E que o sigan facendo! Pois será bo sinal. Para o turista que nos cedeu o asento, pero tamén para nós.
