Hai ben pouco que lle dediquei esta columna ó oficio (algúns hanlle chamar arte) que hoxe coloco sobre o pedestal e que forma parte intrínseca do circo como espectáculo.
Fíxeno con motivo da apertura ó público da exposición que ex-alumnos e continuadores da obra do Padre Silva, abriron nas costas da casa consistorial ourensá, supoño que co obxectivo final de conseguir que algún lugar -nunca mellor dito- "como deus manda" acabe por albergar un proxecto museístico á altura do carácter universal que tivo o proxecto circense da Ciudad de los Muchachos e do carácter pioneiro que conseguiu o meu ilustre veciño de Vilanova, coa comunidade educativa de Benposta.
Non o fixen co obxectivo de me repetir (non queda nada ben en tan pouco espazo de tempo), pero xa que estou, denantes de pasar ó verdadeiro motivo que provocou que hoxe a escritura devalara de novo por aquí, permítame, benquerido lector, que deixe estampada a miña idea, por se, agora que andan os candidatos da capital á procura de proxectos, se lles ocorre escribir no seu bloc de notas, a seguinte:
Descoñezo o estado de parálise administrativa no que está o que un día foi case o proxecto estrela dun partido político para a capital, é dicir, a denominada Casa da Maxia. Sei que, coma tantas outras cousas na administración en xeral e na administración local ourensá en particular, ten andado para adiante e para atrás, para a dereita e para a esquerda, denantes de se marear definitivamente e acougar no silencio dos tempos ata que lle pase o malestar.
Ora ben, se alguén decide retomar os contidos cos que inicialmente ían dotar a esa Casa da Maxia, supoño que case resulta de perogrullo afirmar que Ourense conta con referentes suficientes no mundo do circo como para que a Ciudad de los Muchachos ou o Circo Feijóo cobren un protagonismo especial nese proxecto.
Dito está.
Pero, como escribín ó comezo, non era esta a razón fundamental da columna, senón as afirmacións realizadas polo analista político, Pablo Simón, que seica estivo estes días por Ourense para formar ás "xuventudes populares" niso que chaman "ciencia política".
Reproducía onte este xornal verbas súas que eu volvo colocar literalmente e que dicían que ó seu ver "os políticos semellan funambulistas nun arame".
Díxoo, seica, no sentido de que ó ritmo que transita hoxe en día a vida política, todos semellan estar sobre o fío da navalla por ter que responder á inmediatez coa única ferramenta que son quen de utilizar, a palabra superficial.
Eu, sen embargo -e que me desculpe o especialista-, creo que se se comportan coma funambulistas inseguros, non é tanto pola velocidade á que acontecen as cousas, canto polo feito de que a inmensa maioría acoden á política a aprender, no canto de chegaren aprendidos da casa.
