Logo da columna que escribín esoutro día baixo o título 'Mentiras e verdades sobre Celso Emilio Ferreiro', ó fío do debate -acendido debate, segundo teño entendido- que tivo lugar no Congreso dos Deputados entre Laura Seara e Ana Belén Vázquez por mor dunha serie de inexactitudes -resumámolo así- inseridas na exposición de motivos que presentou a primeira delas, faime chegar Luís Ferreiro -o fillo do poeta- un correo electrónico no que me adxunta un carné do PSOE, que -tal e como lle contestei ó agradecerlle o envío- non fai máis ca referendar as miñas -ata entón indocumentadas- sospeitas de que o achegamento filial de Celso Emilio Ferreiro ó PSOE non tivo lugar ata os últimos meses da súa vida.
Segundo o documento devandito, malia que daquela residía en Madrid (aínda que pasaba longas tempadas co seu fillo en Vigo), Celso Emilio Ferreiro afiliouse ó PSOE na agrupación de Vigo (co número 36-45-364) no mes de xuño de 1979, data a partir da cal o carné ten os selos que certifican o abono da cota, e conta con cinco cotas abonadas, é dicir, ata o mes de outubro, malia que o seu falecemento tivo lugar, como é coñecido, o 31 de agosto.
E se esta é a 'verdade' documentada, a verdade comentada recíboa da man do propio Luís Ferreiro, que me di literalmente isto: 'Celso e máis eu entramos ao mesmo tempo na UPG, despois no PSG e máis tarde no PSOE. A entrada no PSOE foi no ano 1978, cando xa ao PSG se dividira e deixara de existir (coido que foi no congreso de Lugo). O número de carné de Celso é xusto anterior ó meu, porque entramos xuntos'.
Deixo para unha terceira entrega -coido que tamén paga a pena falar diso- a relación de Celso Emilio coa UPG, a través da súa propia palabra.
E dito isto todo como preámbulo documental, permítame agora, benquerido lector, reflexionar -ou incidir- sobre o fondo da cuestión e non sobre a anécdota que pode supoñer que Celso Emilio Ferreiro estivese tres meses ou tres anos afiliado ó PSOE ou a calquera outra formación política.
Se a clase política ourensá quere homenaxear a Celso Emilio Ferreiro ou a calquera outro persoeiro, o máis honesto que pode facer -e tempo teñen para facelo- é documentarse. Pois non hai mellor homenaxe cá que leva implícita a verdade sobre os feitos.
E mentir ou falsear a realidade -xa sexa por erro, medias verdades ou voluntarias omisións- co único obxectivo de arrimar de forma interesada a brasa á sardiña partidaria de cada quen, ben a ser o mesmo ca mentirlle ó electorado. E, o que é peor, traizoar con aleivosía a memoria de quen xa non pode defenderse.
