Se nantronte pola noite, cando marchaba para a casa, alguén me puxera diante un mapa mudo de Francia, debo confesar humildemente que probablemente erraría dun xeito substancial na localización puntual de Niza no devandito mapa.
É certo que navegaría visualmente pola costa -ata aí chega a miña cultura xeográfica europea-, pero como nunca tiven oportunidade de andar por alí, é moi posible que non a achegara tanto á fronteira con Italia, nin ó condado monegasco, como realmente está.
Sen embargo, cando fun á cama, pasada a unha e media da mañá, despois de zozobrar por tódalas canles informativas internacionais (nas nosas "24 horas", os tertulianos andaban tan ou máis perdidos ca min) e de navegar polo "google maps", case coñecía o Paseo dos Ingleses coma se tivese a gala ter pasado máis dun verán "azul" no Hotel Negresco, a carón de onde o camión rematou a súa viaxe infernal.
Velaí ata onde chega a dramática dimensión do terrorismo, que fai que, de súpeto, un tipo calquera de calquera recóndito lugar do mundo, en tan só uns minutos e por mor da salvaxe acción dun home só, se transmude nun familiar máis e sufra coma propios a tódolos mortos que o atentado foi capaz de "fabricar". E, por máis que se atope e milleiros de quilómetros, acabe por sentirse tan vulnerable e de cristal coma o resto da multitude que experimentou o expeluznante arreguizo da morte, tanto na súa propia caluga coma na dos demais.
Velaí ata que punto a todopoderosa cultura occidental se pode ver estremecida nuns segundos e se esfarela coma unha auténtica "merdiña" fronte a un home sen entrañas, dirixido intelectualmente por outros homes que dis que viven no deserto coma se foran xente da Idade Media.
Velaí cómo, de pronto nos "mexamos polas patas" coma se fósemos uns bebés, malia termos sido capaces de recrear a explosión inicial do Universo, de ter viaxado á Lúa ata cansar, de ter controlado a enerxía atómica, de poder mandar acampar dentro duns cantos veráns ós seus fillos a Marte ou de recibir, día si e día tamén, información puntual e detallada sobre cómo nacen, crecen e morren as estrelas que habitan os confíns da nosa existencia.
E todo elo, por qué, cabería preguntarse. Pois simplemente porque me dá que, mergullados na cómoda burbulla da nosa luxosa urbanización, entretidos nunhas absurdas liortas de novos ricos entre os dunha parcela cos da outra por mor do deficiente servizo da piscina, de a quen lle toca segar o céspede ou das horas do campo de golf, non queremos ver -se cadra por que nos dá medo- a verdadeira realidade que convive con nós ó outro lado da arboreda que ata hai pouco protexía a nosa urbanización: Unha guerra que, por prurito modernista, non quixemos atallar coa educación.
