Instalado xa na bendita e nunca suficientemente valorada tranquilidade da miña aldea dos Quintairos de Amoroce, despois dunhas 20 horas de viaxe dende o aeroporto de Maiquetía ata a miña terra de Celanova, pídeme o corpo facer un breve reconto deses últimos pasos nos que pisei terra venezolana.
Camiñando sobre liñas discontinuas de incertezas sobre as que ó longo dos trece días pasados alí camiñaron os meus pés, tanto por barrios de flagrante pobreza coma por envexables fortalezas, institucións políticas e académicas, colectividade galega, parques, avenidas e ruelas desa Caracas pactadamente anárquica -que no fondo é o que é-, mentres unha derradeira ollada pola elíptica xaneliña da aeronave me permite adiviñar aínda algunhas das areosas praias da Guaira, decido tomar notas para esta columna de despedida venezolana que me toca polo de agora facer.
Ten que ver, esta, co propio embarque no avión, que non deixa de ser un exemplo máis de ata qué punto o rexime bolivariano é quen de se meter na vida dos venezolanos e dos que por unha causa ou por outra acaban por ter algunha relación con el.
Despois de ter pasado o primeiro control de aduanas coas preguntas de rigor, logo de ter visado o pasaporte na saída, de ter pasado o control de escáner da equipaxe de man, cando nos dispoñiamos a realizar o embarque, as traballadoras da aerolínea comezáronos a separar por sexos, colocando nunha primeira ós homes e noutra paralela ás mulleres.
De súpeto, todos nos preguntamos por qué, ata que unha voz autorizada nos desvelou a incógnita: "La Guardia Nacional Bolivariana está realizando un control de drogas". E alí estaban unha rapaza e un rapaz crioulos, perfectamente uniformados, sen pasaren ningún dos dous dos vinte anos, xogando ás apalpadelas -coma nunha película de policías- con todos nos. As nosas -é dicir, as dos homes- moito máis livianas, pero a das mulleres, daba o mesmo que fosen novas ou vellas, nenas ou mozas, a moza crioula comezaba o seu rexistro en todo caso apalpándolles os peitos, sen pedir permiso sequera. Cousa que me levou a min a preguntarme pola calada onde é que alí deixaban un resquicio para a dignidade da muller.
A miña, como xa dixen, foi suave no tacto e un tanto singular na revisión da maleta de man que viaxaba comigo. Ó mesmo tempo que me preguntaba que levaba dentro, imperativamente mandoume abrir a mesma, comezando a remexer nos seus obxectos, sobre todo nos libros que ían apilados nos eu interior.
"Lleva muchos libros", díxome. Ata que viu unha portada con Chávez, deixando aí de remexer.
Afortunadamente, ó ver ó "comandante eterno" na foto, nin sequera leu o título, que é "Miedocracia".
Xusto o que fai que ese país non se esparexa como despois destes trece días creo que se ten que esparexer.
