Opinión

Se eu fose pintor

Hoxe pídeme o corpo esbozar un cadro literario. Poñamos por caso, un home situado á fronte dun precipicio.
Se fose quen de manexar o pincel e os temples sobre o lenzo máis ou menos como vou manexando as letras sobre o teclado, hoxe esbozaría trazos grises e grosos que asemellasen néboa cubrindo un chan marrón escuro e ermo coma cando ó rematar a seitura semellan estaren os eidos, extenuados de pastos e sen vida.

Colocaríao dende unha perspectiva superior, coma se o pintor -igual que o relator da trama- fose un pintor omnipresente, coñecedor, entón, do denantes e do despois do intre transcendental do protagonista do lenzo.
Ollando, pois, dende o cénit da escena gráfica, instalaría ó home espido colocado sobre o fío da navalla a carón do precipicio, ollando para un punto sen luz, para un buraco que semelle o infinito.

E non pintaría máis, a  non ser algúns trazos lumínicos que provocasen sombras indefinidas das extremidades inferiores e superiores do home enfrontándose á morte, ou o que é o mesmo, á verdade única.
Abondaría con iso. O resto deixaríao provocadoramente á interpretación, non do observador omnipresente, senón do observador ocasional que se pon fronte por fronte e se deixa levar para escribir mentalmente a súa historia.
Non describín as formas. Pero, de ser dilixente co pincel, trazaría liñas fortes sen definir, co fin de que o observador tivese que tomar perspectiva para abstraerse da sala e tratar de escribir a historia.

Se fose quen de manexar os trebellos da pintura como os manexan os clásicos, daríame por satisfeito co resultado final da obra, xa que logo, dun xeito minimalista, converteríame nun pequeno deus capaz de decidir sobre unha vida. Ou, o que aínda é máis suxestivo, permitiríame propoñer que cada quen que contemplase o cadro decidise por el mesmo o final do relato gráfico, en función da vida que lle quixese dar a aquel home espido, fronte por fronte coa transcendencia.
Se eu fose pintor -que non o son, nin sequera de palabras-, repetiría a escena, pero en diferentes posicións e así aprendería a degrañar a vertixe. A vertixe que lle rilla as entrañas ó ser humano de cando en vez, cando se deixa vencer polas circunstancias e a vida por vivir deixa de ter sentido práctico.
Hoxe pídeme o corpo ser un pouco ousado. É dicir, pídeme poderme atrever a esbozar palabras nimias sen control abstracto para compoñer -aí é nada!- un cadro de Antón Pulido.

Non sei se o conseguín ou non. En todo caso, o que si sei é que, cando el o vexa saberá que pasado mañá, aínda sen estar estarei onde ese día teñen que estar tódolos seus amigos.

Te puede interesar