Na España dos anos 50, o fútbol, o cine e, sobre todo, a radio eran os entretementos populares por excelencia. Eran os tempos dos concursos cara ó público, os seriais, as actuacións en directo, as ficcións de aventuras, as comedias de costume... A radio constituíu un mundo propio que hoxe é materia de análise, de nostalxias e de estudos sociolóxicos.
O director de cine José Luis Sáenz de Heredia, cuxo prestixio nos 40 e 50 debeuse tanto á súa inqueda aproximación a distintos xéneros cinematográficos como á súa militante filiación franquista, decidiu renderlle homenaxe non só ós que transformaran a radio nun gran espectáculo, senón tamén ás posibilidades desta para solucionar problemas cotiáns. A través de tres contos, “Historias da radio” (1955) pretende demostrar a posibilidade de que a benéfica intervención da radio cambie a vida das persoas; nas tres historias hai unha reflexión sobre as virtudes cristiáns, aspecto moralista que convive cun ton costumista apreciado especialmente na descrición das formas de vida dos personaxes. A óptica de Sáenz de Heredia non xerou a mordacidade crítica nin o escepticismo feroz cos que anos despois o costumismo se revestiría polo filtro do humor negro e do esperpento. A mirada de Sáenz de Heredia destila máis ben unha especie de bonanza confiada e optimista na que poden navegar, con igual comodidade, os desherdados e os poderosos, os desamparados da sociedade e as forzas vivas representativas das institucións estatais, o alcalde, o mestre, o garda civil, o médico e a nai humilde do neno... Unha expresiva idealización que invoca a xenerosidade unitaria da patria en versión franquista. De feito, a película empeza cun sermón radiofónico do padre Venancio Marcos, líder da extrema dereita e incluso actor en películas patrióticas como “Cerca do ceo” (1951) sobre a Guerra Civil.
Excelente comedia de situacións poboada por multitude de personaxes máis ou menos pintorescos que se moven impulsados polo destino ou polo azar en situacións cómicas ou dramáticas e ás veces unha mestura de ambas, porque a vida nunca é dunha soa cor.
