Aínda tremen os vagalumes de cando a terra deu voltas sobre si mesma e de cando as nubes navegaron por un mar de dúbidas. Aínda vai o cabalo do demo polos argazos dun paraíso que xurdiu máis alá do silencio. Ou máis acá do barullo. Quedan as sinais do pobo marcando un tempo que xa foi e que practicamente é imposible que volva. Claro que, a quen lle importa! Se por debaixo dun ceo negro corre a memoria dun compás clásico ou acouga o pálpito dun sentimento eterno. Aínda sorrín as lavercas do Medo ó ver como unha xesta baila un tango cun codeso. Xa quixera Carlos Gardel poñerlle voz a ese instante, precisamente a ese momento. Pero non todos os días un pode contemplar á paxarela pousada sobre un toxo ou ó lagarto choutando de carqueixa en carqueixa. Quizais o camiño máis curto sexa aquel no que non se dá ningún paso. Quizais. Así é que, o mellor é voar cos soños daquel tempo que foi.
