Aboiei a dous metros de altura coa calma dun bo espertar. Era o meu aniversario. Era primavera no Corte Inglés, é dicir, era primavera, un abril de primavera. E nunca sentira tal emoción. Nin o día que me tirei desde o campanario da igrexa da miña vila. Nin o ano no que a felicidade preñara a miña alma. Vese que cando floto, floto a conciencia.
Ese día de primavera nin me mareei. A ver, notar que estás flotando a dous metros xustos en posición decúbito supino é para marear a calquera. Pois non, eu emocioneime! Sentinme mago por un día e tan de mañá cedo. O de mañá cedo enténdese que eran as seis da madrugada. Non tiña porque madrugar tanto, pero quería aproveitar o día do meu aniversario. E menos mal que na vila non temos Corte Inglés. Ir ó Corte Inglés non é coma ir ó monte coas vacas.
A dous metros de altura (nin un centímetro máis, nin un centímetro menos) xa é unha distancia considerable do chan. E en posición decúbito supino! Que se en calquera momento deixaba de flotar, seguro que partía a columna vertebral.
O problema chegou cando quixen aterrar. Quería preservar as costas. Quería pasar ben o aniversario e, co tempo, achegarme ó Corte Inglés. Non sei se foi polos desexos, pero o caso é que aterrei moi avagariño sobre a cama na que durmira. Eran as seis e media. Botara media hora flotando na calma dun bo espertar.
