Diciamos a semana pasada que Leo McCarey se convertera nun cineasta da escena, á que toma como escusa para despregar con parsimonia unha serie de estratexias e tácticas destinadas a explotar, a espremer todas as posibilidades do acontecemento que se desenvolvía ante a súa cámara. Iso provoca que os seus mellores filmes sexan a miúdo extremadamente fragmentarios, que case sempre inclúan amplas voltas en forma de cancións ou representacións (principalmente interpretadas por nenos, ós que McCarey adoraba) e que, en definitiva, non importe tanto o fío narrativo como cada escena por si mesma, concibida cada unha delas como pequeno microcosmos con principio e fin, case á maneira dun pequeno cadro independente.
É a partir de 1937 (con “A pícara puritana” e “Deixade paso ó mañá”, dúas obras mestras de insólita vixencia milagrosamente realizadas no mesmo ano) cando este estilo empeza a tomar forma dunha maneira absolutamente definida e característica, cando o traballo sobre a escena, a súa esmigallada e a súa concepción autónoma, culminan nun tratamento do espazo, o tempo e a dirección de actores que acaba xerando espontaneamente unha peculiar mestura de comedia e drama, de risas e lágrimas, na que apenas se advirten as transicións, ocultas como están pola improvisada exactitude de xestos, miradas e movementos. A abraiante facilidade con que se producen estes imperceptibles “saltos” no mellor cine de McCarey, a súa case máxica evolución no interior dunha mesma secuencia e incluso dun mesmo plano, aparecen xa convenientemente elaborados en “Nobreza obriga” (1935), sobre todo a partir da portentosa interpretación de Charles Laughton, pero non alcanzan todo o seu esplendor, toda a súa modernidade, ata que o realizador os incrusta nunha estrutura predominantemente dramática, nunha película (“Deixade paso ó mañá”) que, como xa apuntaran algúns, podería considerarse o lado escuro da comedia de enredo dos anos 30.
