Quero ser flor de invernadoiro, pero son toxo de monte comunal. Que che cambia o asunto. E tanto! Non obstante, coidadiño!, onde asome a flor de toxo que se quiten todos as demais amarelas. E se se mesturan coas flores das xestas e dos piornos? Oh my God!; a beleza dos montes queda en suspense e as avespas bailan un tango polos Currás abaixo! Ata os burros renegan ás veces de lle fincar o dente a tanta fermosura. É certo que o toxo pica, pero acaso non hai plantas carnívoras? Pois entón! Viva a flor de toxo e o toxo enteiro, carallo!
Quero soltar un asubío desde o alto dun outeiro, pero tan só me sae un gargarexo cando me acocho por entre os fentos do Río Vello. Tamén cambia o asunto! Aínda que aquí son máis partidario do asubío. Un bo asubío nos labios é coma un tema musical gravado en alta definición.
