Chíscalle o ollo á agulla do reloxo e contempla como pasa. Non se detén. O tempo pasa. O tempo pasa e todo cambia. Iso din. A agulla máis seguro que se deteña en algún momento, algún día; ou ben por falta de pilas ou ben por non lle dar corda. Pero aínda así, o tempo segue. E con este tamén corre a vida. Esa vida chea de recordos e de traballos e de nostalxias e de amarguras e de alegría e de dor e de cancións e de inxustizas e de xente que vale e de xente corrupta e de heroes e de asasinos. Para! Para! E o escritor para. Porque o tempo segue. Chíscalle o outro ollo á agulla do reloxo. Que nos marca os segundos, os minutos, as horas. Que nos marca a inercia de non pensar no tempo, a inercia de non ver correr a vida. Pero corre. E pasa. A vida ás veces pasa en silencio. Pero tamén pasa con ruído. Certo, neste tema é moito mellor aquela vida que pasa en silencio que a que mete ruído. Xa se sabe: moito ruído e poucas noces. Pasa o tempo, detense o relato, corre a vida.
